ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Φιλ.
δ΄ 4-9
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ιω.
ιβ΄ 1-18
Θριαμβευτική και μεγαλόπρεπη ήταν η
υποδοχή του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Αναρίθμητα πλήθη Εβραίων με αισθήματα
λατρείας κι ενθουσιασμού τον υποδέχτηκαν στην είσοδο της πόλης ζητωκραυγάζοντας
«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Τέτοια γιορτή ποτέ δεν
είχαν ξαναζήσει τα Ιεροσόλυμα. Φρενίτιδα ενθουσιασμού στα πλήθη. Στο πέρασμα
Του έστρωναν πολύτιμα ιμάτια και κλαδιά από φοίνικες σκορπούσαν. Άλλοι
κρατούσαν στα χέρια «τα βαΐα των φοινίκων» και φώναζαν με χαρά: «ευλογημένη η
ερχόμενη βασιλεία εν ονόματι Κυρίου του πατρός ημών Δαβίδ» (Μαρκ. ια΄ 10). Κι
αυτά τα νήπια δεν υστέρησαν σ’ εκδηλώσεις λατρείας. Ανεβοκατέβαιναν στα δέντρα,
προπορεύονταν της συνοδείας του Χριστού, φώναζαν αυθόρμητα κι επευφημούσαν τον
ερχόμενο Βασιλέα του. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος
ότι «εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις» (Ματθ. κα΄ 10).
Γιατί όμως ο κόσμος επιφύλαξε τόσο
ένδοξη υποδοχή στον Χριστό; Τι προσδοκούσε από αυτόν; Για ποιο λόγο ξεσήκωσε τα
πλήθη η φήμη της αφίξεώς Του στα Ιεροσόλυμα; Την απάντηση μας δίνει ο
Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Εμαρτύρει ουν ο όχλος ο ων μετ’ αυτού, ότε τον Λάζαρον
εφώνησεν εκ του μνημείου και ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών. Δια τούτο και υπήντησεν
αυτώ ο όχλος…» (Ιωάν. ιβ’ 17-18). Το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου
συγκλόνισε ολόκληρη την Ιουδαία. Αυτόπτες μάρτυρες διαφήμισαν απ’ άκρη σ’ άκρη
της Παλαιστίνης το συνταρακτικό γεγονός. Η είδηση, ότι ο Διδάσκαλος ανάστησε
τετραήμερο νεκρό, ξεπερνούσε κάθε λογική. Ήθελαν να δουν τον νικητή του
θανάτου. Να συναντήσουν τον θαυματοποιό. Ν’ ακούσουν τον άνθρωπο που από τα
έγκατα του Άδη ξανάφερε στη ζωή ένα νεκρό! Με τη θριαμβευτική υποδοχή του
Χριστού οι Ιουδαίοι εκδήλωναν τους πόθους και τα οράματα της φυλής τους για την
επανίδρυση της βασιλείας του Δαβίδ , που τώρα έλπιζαν, ότι θα πραγματοποιείτο
από τον Ιησού. Κυρίως όμως εξέφραζαν τη χαρά τους για τη λύση του μεγάλου
δράματος του θανάτου και την κατάλυση της τυραννίας του Άδη. Οι Ιεροσολυμίτες
τον υποδέχτηκαν όπως τον υποδέχεται η Εκκλησία σήμερα ψάλλοντας: «Σοι τω νικητή
του θανάτου βοώμεν», δηλ. σαν νικητή και θριαμβευτή όχι εγκοσμίων εχθρών, αλλά
του προαιώνιου εχθρού της ανθρωπότητας, του θανάτου. Γι’ αυτό κρατούσαν βάϊα,
για να δηλώσουν τη νίκη του Χριστού κατά του θανάτου. Γι’ αυτό τον λόγο η
σημερινή ημέρα είναι ημέρα ευφροσύνης. «Χαίρε και ευφραίνου πόλις Σιών, τέρπου
και αγάλλου η Εκκλησία του Θεού», κράζει ο Ιερός υμνογράφος. Και ο Απόστολος
των Εθνών καλεί τους πιστούς στη χαρά της κοινής αναστάσεως: «Αδελφοί χαίρετε
εν Κυρίω πάντοτε∙ πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. δ΄ 4). Σήμερα πριν από την
Ανάσταση του Χριστού γιορτάζουμε το προοίμιο της κοινής Αναστάσεως. Και καθώς
προπορευόμαστε προς το εκούσιο πάθος, ενισχυόμαστε από το θαύμα της αναστάσεως
του Λαζάρου με την ελπίδα της δικής μας Αναστάσεως.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας καθώς
αναλύουν κι ερμηνεύουν τα περιστατικά της Βαϊοφόρου, βλέπουν σε πολλά κάποια
αλληγορία. Τονίζουν, ότι η έλευση του Χριστού συνεχίζεται και σήμερα στον
κόσμο. Πώλος είναι ο «εξ εθνών λαός» επάνω στον οποίο αναπαύεται ο Χριστός και
δια του οποίου αναγορεύθηκε «βασιλεύς πάσης της γης». Η συναγωγή των Εβραίων
έμεινε στην πονηριά, ασυγκίνητη από την παρουσία Του. Εγκατέλειψε τον Υιό του
Θεού και πολύ σύντομα από το «Ωσαννά» έφτασε στο «Σταυρωθήτω». Έμεινε
επαναπαυμένη στις προγονικές δάφνες, τυφλή μπροστά στην άφατη φιλανθρωπία Του.
Ο ευνοημένος λαός δεν αναγνώρισε τον Σωτήρα. Οι ακριβοδίκαιοι τηρητές του Νόμου
δεν αντιλήφθηκαν την παρουσία του νομοθέτη. Αλλά οι άνθρωποι των παθών και της
ειδωλολατρίας, οι ταπεινωμένοι μέσα στην εμπάθεια της καθημερινότητας τον
αναγνώρισαν, τον τίμησαν και τον λάτρεψαν. Από την απιστία ήλθαν στην πίστη και
από τον εγωισμό έφτασαν στην κατάσταση της αγάπης. Εξαγοράσθηκαν με το τίμιο
αίμα του Χριστού από την καταδυναστεία του διαβόλου, ανακαινίσθηκαν με την χάρη
του Αγίου Πνεύματος και έγιναν ο νέος Ισραήλ του Θεού. Αυτός ο λαός της
Χάριτος, ο ελεημένος από τον Θεό (Α΄ Πέτρ. Β΄ 10) υποδέχεται σήμερα τον
ερχόμενο Βασιλέα. Συνωστιζόμενος στην Αγία Σιών, στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου,
αλλά και σ’ όλους τους Ορθοδόξους Ναούς, υποδεχόμενος τον Σωτήρα του ψάλλει:
«Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Δεν έπαψαν να υπάρχουν και σήμερα
Χριστιανοί που σκέπτονται όπως οι Ιουδαίοι της εποχής εκείνης. Όπως εκείνοι
«εβλασφήμουν παρανόμως» και από φθόνο εξύφαιναν την κατά του Χριστού συνωμοσία,
έτσι και σήμερα, στο θρίαμβο της Εκκλησίας και της πίστεως, υπάρχουν άνθρωποι
που με δόλο σχεδιάζουν τον αφανισμό της. Συνεργάζονται με τις δυνάμεις του
σκότους να «διαλύσουν» τη θεοΐδρυτη Εκκλησία και μετέρχονται όλα τα μέσα για να
τη διαπομπεύσουν και την εξευτελίσουν. Η Ιστορία όμως μας διδάσκει ότι «φοβερόν
το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Ούτος Κριτής έστιν ενθυμήσεων και εννοιών
καρδίας». Τίποτε δεν Του διαφεύγει. Προς στιγμήν σιωπά και μακροθυμεί, αλλά στο
τέλος εξαπολύει τους κεραυνούς της δικαίας του οργής.
Αδελφοί μου,
Και σήμερα έρχεται ο Χριστός στη γη
των στεναγμών και των δακρύων. Έρχεται για να θυσιαστεί και να αναστηθεί χάρη
των ανθρώπων. Πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να απλώσουν τα πέπλα των θείων έργων
στην υποδοχή Του και αντί βαΐων να πάρουν στα χέρια τους τα εύοσμα άνθη των
αρετών; Πόσοι ομολογούν πίστη στον ουράνιο Βασιλέα και πόσοι, σαν τους
Φαρισαίους, σπεύδουν να σχεδιάσουν της προδοσίας το φίλημα; Ας προσέξουμε η
δική μας υποδοχή να είναι η αρμόζουσα, με ολάνοικτη την πόρτα της ψυχής και της
αγάπης την αγκαλιά.
Γεώργιος
Σαββίδης
