Δεν αποκλείεται… Μπορεί να φταίμε
και όλοι μας για ό,τι γίνεται στις μέρες μας. Από μια άποψη υπάρχει κάποιο
δίκιο σε όσους λένε για δοκιμασία και οργή Θεού για τις αμαρτίες μας. Η όλη
κατάσταση θυμίζει την ένταση ενός λαού λίγο πριν το μεγάλο κακό. Ένα δαιμονικό
παροξυσμό ελαφράς μορφής που οδηγεί σε διχασμό το λαό μας, σε καταδότες και
καταγγέλλοντες, σε φθονούντες και περιεργαζομένους τους διπλανούς τους. Ζούμε
σε μια κατάσταση γενικευμένου πανικού και φόβου και καχυποψίας, που οδηγεί σε
αλλοτριωμένες συμπεριφορές. Είχαμε μια τάση πάντοτε, αλλά στο εξής πλέον ακόμη
περισσότερο από δω και πέρα, θα ζούμε διαρκώς, στο διηνεκές ίσως,
εμφυλιοπολεμικά. Και αυτό όσο πάει και παγιώνεται.
Κάποιοι βέβαια αγανακτούν και
διαμαρτύρονται για τις κρατικές αποφάσεις που κρατάνε μακριά τον λαό από τις
εκκλησίες. Βλέπουν τις άλλες ορθόδοξες χώρες και την όλη διαχείριση της
επιδημίας και αισθάνονται την αδικία που υφίσταται ο ορθόδοξος λαός μας. Έχουν
προφανώς υψηλή αίσθηση του δικαίου. Όσοι ασχολούνται μάλιστα και με το
διαδίκτυο, κυρίως οι νεώτεροι, κι όχι
μόνο με το ναρκωτικό της μπρίζας, την τηλεόραση, ενημερώνονται σφαιρικά, και
απλοί άνθρωποι, νέοι, φοιτητές, αλλά και δημοσιογράφοι. Αυτοί βλέπουν στο
παρασκήνιο και τους κρυμμένους σκοπούς της Διεθνούς των Ασεβών.
Κάποιοι όμως έχουν βολευτεί.
Αρκούνται στο τηλεοπτικό πεδίο και στον
τηλεοπτικό χρόνο και βλέπουν χαλαρά τα πράγματα. Αυτοί μάλλον πήγαιναν από
συνήθεια, για το καλό, στις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις στην Εκκλησία.
Υπάρχει βέβαια μέσα τους κάτι, η συνήθεια και το έθιμο, όχι όμως η μετοχή και
το βίωμα. Δεν τους λείπει πολύ και δεν τους στοιχίζει τόσο η έλλειψη του
εκκλησιασμού. Μεταθέτουν με ελαφρά την καρδία τα πάντα σε ευθετότερο χρόνο,
όταν θα λήξουν τα δεσμά, και χαίρονται που θα δούνε από την τηλεόραση με την
άνεσή τους τα πάντα, θα βάψουν τα αυγά τους και ίσως πάρουν από το Δήμαρχο και
το Άγιο Φως.
Δεν καταλαβαίνουν οι δυστυχείς ότι
όλο αυτό που νιώθουν και αισθάνονται ως ευκολία και ασφάλεια, δεν είναι τίποτε
άλλο παρά τα προκαταρτικά ενός σχεδίου, το οποίο εξυφαίνεται γι αυτούς χωρίς
αυτούς, πίσω από την πλάτη τους, ένα σχέδιο παγκόσμιας διακυβέρνησης και
ασφυκτικού ελέγχου των λαών, και το παρόν δεν είναι παρά ένας έλεγχος
πειθαρχίας.
Υπάρχουν ασφαλώς και οι
επιχαίροντες. Οι άνθρωποι που ήθελαν από καιρό να κλείσουν οι ναοί, να σιγήσουν
οι καμπάνες, να μη ακούγονται πανηγυρικά τα μεγάφωνα, να μη γίνεται ο επιτάφιος
και η Ανάσταση σε δημόσια θέα. Φανατικοί αρνητές, άνθρωποι της νύχτας, βαμμένοι
υλιστές, αρχαιολάτρες και οπαδοί της εθνικής δήθεν θρησκείας, και
εκκλησιομάχοι. Μαθητές και απόγονοι του Ιουλιανού του Παραβάτη. Που δεν θέλουν
ούτε τους ιερούς ναούς ούτε τους ιερείς.
Αυτοί τώρα χαίρονται που βρέθηκε
μια κυβέρνηση που έκανε το όνειρό τους πραγματικότητα. Τώρα κοιμούνται ήσυχα τα
βράδια χωρίς να τους ενοχλεί η φωνή της συνειδήσεώς τους από την παρουσία του
Θεού στη ζωή τους. «Ως άθεοι εν τω κόσμω, ελπίδα μη έχοντες» (Εφεσ. β΄12). Ξαναγύρισαν
στην πλάνη του αρχαίου κόσμου.
Υπάρχουν βέβαια και οι κρατικοί. Οι
εξαρτημένοι από τον κρατικό κορβανά. Οι Ηρωδιανοί, οι οπλοφόροι και δορυφόροι
των αρχόντων, οι λεγεωνάριοι, οι
υπερθεματίζοντες, οι καλαμοϊππείς, οι οποίοι γίνονται βασιλικότεροι του
βασιλέως.
Παιδιά του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού
βάζουν πιο πάνω από την πίστη και την ψυχή του λαού την εξουσία, το κράτος, τη
δουλειά τους, το μισθό τους και δέχονται απόλυτα τις κρατικές οδηγίες πιστεύοντας ότι αυτό είναι το σωστό και
θεάρεστο κάθε φορά. «Έχουν ζήλον καθήκοντος ου κατ΄ επίγνωσιν» (Ρωμ. ι΄2)
Είχαμε παλιά και στρατιωτικούς
αγίους, πιστούς και αφοσιωμένους στη δουλειά τους. Όταν όμως οι διαταγές των
ανωτέρων τους έρχονταν σε αντίθεση με την πίστη και την Εκκλησία, προτιμούσαν
να χάσουν τη δουλειά τους, ακόμη και τη ζωή τους, παρά να προδώσουν την
ταυτότητα και ιδιότητα του Χριστιανού.
Έρχονται λοιπόν οι δοκιμασίες και
οι διωγμοί κατά καιρούς, για να φανούν οι όντως πιστοί. Είναι όμως πολύ λυπηρό
βαπτισμένοι χριστιανοί που πέρασαν μάλιστα από τα θρανία των κατηχητικών,
παιδιά του ευσεβούς γένους μας, να έχουν τόσο αλωθεί και αλλοιωθεί από την
πλύση εγκεφάλου και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ώστε να υπηρετούν σκοπούς αλλοτρίων,
να πέφτουν θύματα της παραπληροφόρησης, να μη υποψιάζονται καθόλου αυτούς που
δεν σεβάστηκαν ποτέ το Ευαγγέλιο και την Παράδοση της Εκκλησίας και ψήφισαν στη
Βουλή των Ελλήνων όλα τα κατά καιρούς αντίχριστα νομοσχέδια, και να νομίζουν
ότι οι στοές και οι λέσχες και τα ξένα πανεπιστήμια έδωσαν το αλάθητο και το
φωτοστέφανο στους κυβερνώντες συγκρίνοντας τους τωρινούς με τους προηγούμενους
και όχι με το μήνυμα και το νόμο του Ευαγγελίου.
Τέλος υπάρχουν και οι ιερατικοί και
θεολογικοί κάλαμοι και φωνασκούντες που κάνουν το ολέθριο λάθος να θεωρούν ως εντολή
Θεού κάθε κυβερνητική οδηγία και κάθε εκκλησιαστική σιωπή και δειλία «ως εν
ανθρώποις ευδοκία Θεού και επί γης ειρήνη» (Λουκ. β΄14).
Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα
αδικαιολόγητα και προδίδουν δυστυχώς έναν ολόκληρο λαό, αλλά και την
αφυπνιστική αποστολή τους, μη θέλοντας να συγκρουσθούν ποτέ με το κατεστημένο,
μεταθέτοντες όρια συμπεριφοράς και αντιδράσεως που οι πατέρες μας εθέσπισαν.
«Οι τοιούτοι μείζον κρίμα λήψονται» (Ιακ. γ΄1).
