Ἡ παιδικὴ καὶ ἐφηβικὴ ἡλικία συγκεντρώνει πάντα τὸ ἀμείωτο ἐνδιαφέρον του καὶ τὴν πατρική του φροντίδα. Ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία πρέπει τὸ παιδὶ νὰ μυηθεῖ σιγὰ –σιγὰ στὴν πνευματικὴ ἀλήθεια, ποὺ θὰ ἀποτελέσει τὸ στήριγμά του στὸν ἀγώνα τῆς μελλοντικῆς ζωῆς του. Νὰ μάθει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ σωτήρια μυστήρια καὶ πῶς θὰ ἀνταποκριθεῖ σὲ αὐτὴ τὴν ἀγάπη γιὰ δική του προσωπικὴ ὠφέλεια.
Μὲ τὸ κεφάλι ἐλαφρὰ γερμένο καὶ τὴν ψυχὴ συνεχῶς ἀνυψωμένη πρὸς τὰ οὐράνια εἶχε κάνει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἐνορία τὸ ἀποφασιστικὸ βῆμα, νὰ ἐπισκεφτεῖ τὰ σχολεῖα τῆς περιοχῆς, δύο Δημοτικὰ στὴν ἀρχὴ μὲ λιγοστὰ παιδιά, ποὺ διαρκῶς αὐξάνονται. Ἔπειτα δύο νηπιαγωγεῖα. Καὶ ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽90 τὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Λύκειο.
Εἶδε πὼς ἡ συνεργασία μὲ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ κυρίως μὲ τοὺς Διευθυντὲς τῶν Σχολείων εἶναι ἀπαραίτητη. Ἡ προσέγγιση, ἡ πρώτη ἐπαφὴ δὲν εἶναι διόλου εὔκολη ὑπόθεση. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔκανε μὲ τὸ θάρρος τῆς πίστης καὶ τὴν προσήνεια τῆς ταπείνωσης τὸ ἀποφασιστικὸ πρῶτο βῆμα. Δὲν τὸν ἔνοιαζε διόλου γιὰ τὸν ἑαυτό του. Δὲν σκεφτόταν ἂν κάποιος ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἂν δὲ «χώνευε» τοὺς παπάδες. Ἀκόμη καὶ τὴν προσβολὴ θὰ τὴ δεχόταν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀρκεῖ νὰ φτάσει στὶς παιδικὲς καὶ ἐφηβικὲς ψυχὲς κάτι ἀπὸ τὴ θαλπωρή, ποὺ δίνει ἡ θεία Χάρη. Ἀπὸ τὰ πράγματα ἀναδείχτηκε τελικὰ πολύτιμος συμπαραστάτης τῶν ἐκπαιδευτικῶν στὸ ἔργο τους.
Τοὺς ἐξέθεσε τὸ πρόγραμμά του γιὰ τακτικὸ ἐκκλησιασμό, γιὰ Ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία· ἅγια κρηπίδα, γιὰ νὰ στηριχτεῖ τὸ χτίσιμο τοῦ χαρακτήρα τοῦ παιδιοῦ, ἂν καὶ τὰ θεμέλια ἔχουν μπεῖ (καλῶς ἢ κακῶς) ἤδη ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Ὁ ἐκκλησιασμὸς τῶν παιδιῶν σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα θὰ ἀνοίξει τὴν ψυχούλα τους, γιὰ νὰ δεχτοῦν ἔπειτα πρόθυμα νὰ γνωρίσουν καὶ τὸ παρήγορο δῶρο τῆς Ἱερῆς Ἐξομολόγησης.
Δὲν εἶναι εὔκολο ἔργο. Χρειάζεται σεβασμὸς στὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, ὅσο μικρὸ κι ἂν εἶναι τὸ παιδί. Κι ὁ παπα–Μᾶρκος σέβεται, ἀγαπάει καὶ περιμένει. Ὅ,τι δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἐκεῖνος, ξέρει πὼς τὸ προφτάνει ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅταν ἀνοίχτηκε ὁ δρόμος καὶ ἔγινε βατός, τότε ἀνέθεσε σὲ ὁμάδα κυριῶν τὴν ὀργάνωση καὶ τὸν προγραμματισμὸ γιὰ παρακολούθηση ἀκολουθιῶν ἢ γιὰ συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν στὰ Μυστήρια. Παράλληλα οἱ κυρίες νοιάζονται νὰ ἔχουν στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας κάποιο κέρασμα γιὰ τὰ παιδιὰ μαζὶ μὲ τὰ βιβλιαράκια καὶ τὶς εἰκονίτσες. Τὴ μέριμνα τὴν ἔχουν αὐτές, ἐνῷ ἐκεῖνος (μὲ τὴν ἱερατική του χάρη) κράτησε τὸ καθαρὰ πνευματικὸ μέρος αὐτῆς τῆς εὐαίσθητης ἀποστολῆς.
Τὸ ἐνδιαφέρον του δὲν κάλυπτε μόνο τὰ σχολεῖα τῆς ἐνορίας. Ἐπεκτεινόταν καὶ στὸ Ἀρσάκειο τῆς γειτονικῆς Ἑκάλης, ὅπου τὸν προσκαλοῦσαν συχνὰ καὶ τὸν δέχονταν μὲ πολὺ σεβασμό, ἀλλὰ καὶ ἀκόμη πιὸ μακριά, ὅπως ἔδειξαν τὰ πράγματα…
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ
πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου
Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
