Πρόσφατα, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐνσκήψασα
πανδημία…, ἀνεφύη, ὡς μὴ ὤφειλε, καὶ τὸ θέμα τοῦ ἐνδεχομένου τῆς
μεταδόσεως ἀσθενειῶν μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας.
Δυστυχῶς, συχνὰ μὲ διάλεκτο ἀσεβῆ, ὕφος
εἰρωνικὸ καὶ ἐπιχειρηματολογία ὄχι καλοπροαίρετη, ἔγινε ἀκόμη μία
προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς πίστης μας σὲ μέρες ποὺ δὲν μᾶς ἔχει μείνει
κανένα ἄλλο στήριγμα νὰ κρατηθοῦμε.
Μὲ τὴν εὐκαιρία λοιπὸν αὐτήν, θεωρῶ πὼς
καλὸ θὰ ἦταν νὰ ποῦμε κάποιες ἀλήθειες, ἀναγκαῖες γιὰ νὰ περισωθεῖ ὁ
πολύτιμος θησαυρὸς τῆς πίστης μέσα μας.
Ἡ Ἐκκλησία μας δυὸ χιλιάδες χρόνια
μεταδίδει τὴ χάρι τῶν μυστηρίων της μὲ τὸν γνωστὸ τόσο ἀνθρώπινο καὶ
ταυτόχρονα εὐλογημένο τρόπο πρὸς «ἴασιν καὶ θεραπείαν ψυχῆς καὶ
σώματος».
Ποτὲ δὲν προβληματίστηκε μὲ τὴ σύγχρονη
λογικὴ τῆς ἀσεβοῦς ἀμφισβήτησης, ἀλλὰ καθημερινὰ ζεῖ μὲ τὴν ἐμπειρία τῆς
ἐπιβεβαίωσης ἑνὸς μεγάλου θαύματος. Εἶναι δυνατὸν ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ
νὰ γίνει αἰτία ἀσθένειας ἤ παραμικρῆς βλάβης;
Εἶναι δυνατὸν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ
Κυρίου καὶ Θεοῦ μας νὰ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα μας; Εἶναι δυνατὸν
καθημερινὴ ἐμπειρία δυὸ χιλιάδων χρόνων νὰ συντριβεῖ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμὸ
καὶ τὴν ψυχρὴ ρηχότητα τῆς ἐποχῆς μας;
Ἀπὸ αἰῶνες μεταλαμβάνουν οἱ πιστοί,
ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, ἀπὸ τὸ ἴδιο ἅγιο ποτήριο καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια ἁγία
λαβίδα, ποὺ ποτὲ δὲν πλένουμε, ποὺ ποτὲ δὲν ἀπολυμαίνουμε, καὶ ποτὲ δὲν
παρατηρήθηκε κάτι.
Οἱ ἱερεῖς τῶν νοσηλευτικῶν ἱδρυμάτων,
ἀκόμη καὶ τῶν λοιμωδῶν, μεταλαμβάνουν τοὺς πιστοὺς καὶ μὲ εὐλάβεια
καταλύουν τὴ Θεία Κοινωνία καὶ μακροζωοῦν.
Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὅ,τι ἱερώτερο ὡς
Ἐκκλησία καὶ ἄνθρωποι ἔχουμε, τὸ μεγαλύτερο φάρμακο ψυχῆς καὶ σώματος.
Αὐτὸ εἶναι καὶ διδασκαλία καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὅσοι δυσπιστοῦν στὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως
τοῦ Κυρίου, ὅσοι εἰρωνεύονται τὴν ἐκ Παρθένου γέννησή Του, ὅσοι
ἀρνοῦνται τὴν εὐωδία τῶν ἁγίων λειψάνων, ὅσοι περιφρονοῦν τὰ ἱερὰ καὶ
ὅσια, ὅσοι βυσσοδομοῦν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅσοι ζητοῦν νὰ
ἐξαφανίσουν καὶ τὸ ἐλάχιστο ἴχνος πίστης ἀπὸ τὶς ψυχές μας φυσικὸ εἶναι
νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία νὰ προσβάλουν καὶ τὸ
ἱερώτατο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἀγγλικανοὶ καὶ οἱ
Καθολικοὶ ἀποφάσισαν, γιὰ προληπτικοὺς λόγους, τὴ διακοπὴ τῆς μετάδοσης
τῆς θείας κοινωνίας…, δὲν φανερώνει, ὅπως μερικοὶ ὑποστηρίζουν, σύνεση
καὶ ἐλευθερία, ἀλλὰ καταδεικνύει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν τεράστια
ἀπόσταση τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ εἶναι Εὐχαριστιακὴ στὴ θεολογία καὶ ζωή
της, ποὺ ζεῖ, πιστεύει καὶ κηρύττει τὸ Μυστήριο, ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες
χριστιανικὲς ὁμάδες, ποὺ ἔμμεσα ὁμολογοῦν τὴν ἀπουσία τῆς χάριτος καὶ
τῶν σημείων τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ λεγόμενα μυστήριά τους καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς
ἐκκλησιαστικῆς ταυτότητάς τους. Ζωή χωρὶς Μυστήριο μοιάζει μὲ σοβαρὴ
ἀσθένεια χωρὶς φάρμακο.
Δυστυχῶς, τὸ μεγάλο πρόβλημα δὲν εἶναι ὁ
ἰὸς… -ὅπως διατείνονται τὰ ΜΜΕ- οὔτε ὁ ἰὸς τοῦ παγκόσμιου πανικοῦ -ὅπως
ὑποστηρίζουν οἱ ἰατρικοὶ σύλλογοι- ἀλλὰ ὁ ἰὸς τῆς ἀσεβείας καὶ τὸ
μικρόβιο τῆς ὀλιγοπιστίας.
Καὶ τὸ καλύτερο ἐμβόλιο εἶναι ἡ «μετὰ
καθαροῦ συνειδότος» καὶ «ἀκατάκριτος» συχνὴ συμμετοχή μας στὸ μυστήριο
τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἡ ἀπάντησή μας στὴν ἀνίερη αὐτὴ πρόκληση τῶν ἡμερῶν
εἶναι ἡ δική μας ζωή.
Καλὸ θὰ εἶναι οἱ πνευματικοί μας, μετὰ
διακρίσεως, ὅπου κρίνουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ κωλύματα, νὰ
προτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ μεταλαμβάνουν συχνότερα τοῦτες τὶς δύσκολες
μέρες, ὅσοι δὲ ἔχουμε τὴν εὐλογία τους νὰ προσερχόμαστε συχνὰ στὸ
ποτήριο τῆς ζωῆς, πάντοτε ὅμως «μετὰ φόβου Θεοῦ, πολλῆς πίστεως καὶ
εἰλικρινοῦς ἀγάπης».
