Ὁ μακαριστὸς Γέροντας π. Χαράλαμπος
Βασιλόπουλος, ὁ ἱδρυτὴς τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» ἴσως, ἐὰν
ἦταν σωματικῶς ἀνάμεσά μας ἀπόψε, διότι πνευματικῶς πιστεύομε ὅτι εἶναι
κοντά μας, θὰ ἔλεγε «εἰς οἵους καιροὺς τετήρηκε ἡμᾶς ὁ Κύριος», σὲ
ποιοὺς καιροὺς εὑρισκόμεθα. Γιατί ὑπάρχουν πολλὲς πλάνες, πολλὲς
αἱρέσεις, ποὺ ταλαιπωροῦν τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο, τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ μία
ἀπ’ αὐτὲς τὶς πλάνες, μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς φοβερὲς αἱρέσεις, ποὺ ἴσως-ἴσως
μᾶς ἔχει ἐπηρεάσει καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, θὰ ἀναπτύξουμε στὴν ἀγάπη σας
ἀπόψε.
Πρὶν βεβαίως εἰσέλθουμε στὴν ἀνάπτυξη τοῦ θέματος αὐτοῦ, ἂς ἀναπέμψουμε
θερμὲς δεήσεις πρὸς τὸν Κύριόν μας, ἰδιαιτέρως διά τὴν αὐριανὴ σύγκληση
τῆς Ἱεραρχίας μας, ὥστε νὰ φωτίση τὸ Πανάγιο Πνεῦμα τοὺς Ἱεράρχες μας νὰ
πράξουν τὸ σωστό, τὸ σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ νὰ
ἀποδώσουν τὴν δικαιοσύνη, δεδομένου ὅτι ἕνας λαὸς στὴν περιοχὴ τῆς
Λαρίσης στενάζει, λυπεῖται καὶ πονᾶ, διότι ἐστερήθη δεκαπέντε ὁλόκληρα
χρόνια τὸν ἀληθινὸ ποιμένα του, καὶ τώρα μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἄλλου
ποιμένος, τοῦ δίδεται μία εὐκαιρία νὰ τακτοποιθῆ τὸ θέμα αὐτό, ἂς
παρακαλέσουμε καὶ πάλι θερμῶς τὸν Κύριόν μας νὰ φωτίση τοὺς
συνερχομένους αὔριο σὲ Σύνοδο σεπτοὺς Ἱεράρχες μας νὰ πράξουν τὸ σωστό,
τὸ ἀληθινό, τὸ κατὰ Θεόν.
Συναφὲς ὅμως καὶ μὲ τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο, διά τὸ ὁποῖον ἀγωνίζεται ἐπὶ μακρόν, ὅπως ἔχει τονίσει, τριάντα ὁλόκληρα χρόνια ὁ σεβαστὸς ἁγιορείτης μοναχὸς ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Τὸ φαινόμενο τῶν νεορθοδόξων, τὸ ὁποῖο ἴσως-ἴσως νὰ μὴ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει καὶ νὰ μὴ τὸ ἔχουμε πάρει πολὺ σοβαρὰ καὶ νὰ μὴ ἔχουμε ἀγωνισθῆ ὅσο πρέπει γιὰ τὸ θέμα αὐτό, γιὰ τὴν πλάνη αὐτή, γιὰ τὴν νεοφανεῖσα αὐτὴ αἵρεση. Διότι ἔτσι ἀπροκαλύπτως τὴν χαρακτηρίζει ὁ τόσο σπουδαῖος καὶ βαθὺς ὀρθόδοξος θεολόγος, ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Ἔτσι ἀπόψε μᾶς δίδεται μία εὐκαιρία ἀκόμα ν’ ἀκούσουμε τὶς ἀπόψεις του, ὄχι τὰ λόγια καὶ τὶς ἀπόψεις τοῦ ὁμιλοῦντος, ἀλλὰ τὶς ἀπόψεις αὐτοῦ τοῦ ἐκλεκτοῦ ἁγιορείτου μοναχοῦ καὶ θεολόγου, πάνω σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο θέμα, τὸ ὁποῖο ὅπως εἶπα ἔχει διαποτίσει πολὺ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ἰδιαιτέρως θεολόγους καὶ κληρικούς. Καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ εὑρισκώμεθα μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν αἵρεση, σ᾽ αὐτὴ τὴν πλάνη, σ᾽ αὐτὴ τὴν τραγωδία καὶ νὰ μὴ τὸ καταλάβουμε, ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ λόγια, ποὺ λέγει ὁ ἱερεύς, ὅταν πρόκειται ν᾽ ἀρχίση ὁ χερουβικὸς ὕμνος «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν σοι Βασιλεῦ τῆς δόξης».
Τώρα ἀνετράπη αὐτὴ ἡ τάξη καὶ αὐτὸ τὸ δέος, θὰ λέγαμε, καὶ μποροῦν νὰ γίνονται καὶ τὰ τελείως ἀντίθετα. Δι᾽ αὐτὸ σὲ μία πρόσφατη μελέτη, ποὺ θὰ δημοσιευθῆ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὰ προσεχῆ φύλλα, ὁ π. Θεόκλητος ἐπανέρχεται στὸ θέμα αὐτὸ καὶ τονίζει τὰ ἑξῆς: Τὸ πρόβλημα τοῦ Γιανναρᾶ, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγέτης, ἂς ποῦμε, τῆς κινήσεως τῶν νεορθοδόξων, ἔχει προκαλέσει σὲ ἄλλους ἀφύπνιση, ξύπνησαν καὶ κατάλαβαν τὸν κίνδυνο ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς θεωρίες, ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς πλάνες, καὶ σὲ πολλοὺς περιέργεια, ἀντιδράσεις, ἐπιφυλάξεις, ἀμφιβολίες, ἐρωτήματα ὅτι δῆθεν τὸν ἀδικεῖ, τὸν παρερμηνεύει, ὅτι δὲν κατέχει καλῶς τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας ὁ π. Θεόκλητος. Καὶ προκαλοῦμαι, λέει, νὰ γίνω πιὸ σαφής, πιὸ μεθοδικός, πιὸ πειστικός. Βεβαίως λέει ὅτι τὰ ὅσα ἔγραψα μέχρι τώρα εἶναι ἀρκετὰ διαφωτιστικά, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Καὶ θὰ σᾶς παρακαλέσω ὑπάρχουν δύο βιβλία σχετικά τοῦ π. Θεοκλήτου καὶ νὰ τὰ μελετοῦμε καὶ νὰ τὰ δώσουμε καὶ σὲ ἄλλους, ὥστε νὰ ἔχουμε ὀρθὴ πίστη καὶ πεποίθηση στὰ θέματα αὐτά.
Ρίζα τοῦ κακοῦ ἡ ἀμέλεια
Ὅμως ὅσοι δὲν ἔχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις ἢ ἀσκημένα αἰσθητήρια γιὰ τὴν διάκριση τῆς ἀληθείας ἀπὸ τὸ ψέμα, δυσκολεύονται ν᾽ ἀντιληφθοῦν τὰ θιγόμενα θέματα. Θὰ ἔλεγα, γιὰ νὰ φέρουμε ἕνα παράδειγμα, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ὁ Φώτης ὁ Κόντογλου, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν ζοῦν πνευματικὴ ζωή δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν φέρ᾽ εἰπεῖν τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως. Διατὶ εἶναι κακὸ νὰ ἑνωθοῦν οἱ Ἐκκλησίες, λένε· ἤδη ὅμως ζοῦν ἕνα τρόπο κοσμικό, ἕνα τρόπο ξηρασμένο καὶ δι᾽ αὐτὸ οἱ κοσμικόφρονες, οἱ ζῶντες μία πλαδαρή, χαλαρὴ ζωή, πνευματικὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴν ἕνωση, ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος ὁ Φώτιος, ἀλλὰ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ζῶντες μὲ φόβο Θεοῦ, γιὰ τὴν σωτηρία τους καὶ ἀγάπη πολλὴ γιὰ τοὺς ἄλλους ἀντέστησαν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἄλλους πνευματικοὺς πατέρες καὶ εἶπαν, αὐτὸ εἶναι κίνδυνος θάνατος. Γιατί; Διότι εἶχαν καλὴ πνευματικὴ κατάσταση καὶ μάλιστα ἐνθυμοῦμαι αὐτὴ τὴν στιγμὴ καὶ θὰ τὸ πῶ στὴν ἀγάπη σας ἤθελε, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1964 στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο μὲ τὸν ἑξῆς τίτλο: «Ὁ ἄμεμπτος βίος τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ προεδίκασε τὴν ἀντιπαπική του στάση». Εἶναι ἕνα ὡραῖο ἄρθρο, τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθῆ στὸ βιβλιαράκι, ποὺ ἔχει ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος, ὁ Γέροντάς μας, γιὰ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ καὶ ἔλεγε αὐτὸ κυρίως, αὐτὸ ἤθελε νὰ τονίση, ὁ ἄμεμπτος βίος τοῦ Ἁγ. Μάρκου προεδίκασε τὴν ἀντιπαπική του στάση.
Ἔτσι καὶ στὰ θέματα αὐτά, ὅποιος δηλαδὴ ζῆ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ θέλει τὴν σωτηρία του, ἀμέσως θὰ τὰ ἀντιληφθῆ ὅτι πράγματι οἱ θεωρίες τῶν νεορθοδόξων εἶναι κίνδυνος θάνατος. Ὅποιος ὅμως ζῆ μὲ μία ἀμέλεια, δὲν πειράζει, δὲν εἶναι τίποτε καὶ αὐτὸς στέκεται καὶ ἔτσι μπορεῖ νά ᾽ναι μὲ πιθανολογίες καὶ ὅπως ἔλεγε ὁ πατὴρ Παΐσιος σὲ κάποιους, δὲν εἶναι ἡ πίστη μας ναὶ καὶ ὄχι λέει, ναὶ καὶ ὄχι δὲν εἶναι, ἢ ναὶ ἢ ὄχι, πάνω σὲ τέτοια κρίσιμα ζητήματα.
Οἰκείωσις τῆς Αὐτοσοφίας
Ἔχω τονίσει, ἐπανειλημμένως ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀπείρων εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ τὴν εὐλογία νὰ εὑρισκώμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἴμαστε σ᾽ ἕνα πέλαγος πλάνης, ὅπως εἶναι οἱ προτεστάντες, οἱ παπικοί, οἱ αἱρετικοί, ἐμεῖς εἴμαστε μέσα στὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλες εὐεργεσίες. Καὶ Ἐκκλησία εἶναι, ὅπως εἶναι γνωστό, αὐτὸς ὁ Χριστὸς «χθὲς καὶ σήμερον καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας», ὅπου ἀπόκεινται «πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» καὶ ἐμεῖς εἴμαστε τὰ μέλη του.
Μεγάλη εὐλογία καὶ ἐμεῖς ἔχομε ὅλη τὴ σοφία, ὅλη τὴ γνώση ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου μας. Λοιπὸν ἡ γνώση καὶ ἡ σοφία ὑπάρχει μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Αὐτοσοφία. Εἶναι ὁ Χριστός μας, ἐμπλουτισμένες ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς Πατέρες, τοὺς Ἁγίους, τοὺς Μάρτυρες καὶ τοὺς Ὁσίους καὶ συνεχῶς ἐμπλουτιζόμενες ἀπὸ τοὺς δι᾽ ἁγίου βίου καὶ χρηστῆς πολιτείας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι φωτιζομένους.
Ὅπως ἔλεγε ἕνας σύγχρονος θεολόγος, ὅλα τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ διδασκαλία, τί εἶναι; ἕνα σχόλιο στὴν Ἁγία Γραφὴ τελικά, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι δὲν μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὲς τὶς ἀλήθειες, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοί, οἱ προτεστάντες, οἱ Ἰεχωβίτες κ.λπ. μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς λέμε τὴν μελέτη διά τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔτσι κατανοοῦμε τὶς ἀλήθειες αὐτές· ἀκόμη κάτι ἄλλο, εἴδατε ἡ πεῖρα τῶν Ἁγίων; Μοῦ ἔλεγε σπουδαῖος πνευματικός, ποὺ εἶναι σοβαρὰ ἀσθενής, ἦλθαν στιγμές, ποὺ μερικὰ πράγματα δὲν τὰ κατάλαβα ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν σημαίνει ὅτι τὰ ἀπέρριψα, δὲν τὰ ἀπέρριψα, μὲ τὴν πεῖρα, μὲ τὴν πράξη, μὲ τὸν ἀγῶνα μοῦ ἀπεκαλύφθησαν. Εἶδα στιγμές, πού μοῦ ἀπεκαλύφθησαν αὐτά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχα κατανοήσει. Καὶ αὐτὸ μᾶς λέει ἐδῶ πέρα ὅτι ἔχομε τὴν ἀλήθεια δεδομένη, τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία μας καὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μᾶς τὶς ἔδωσαν μὲ τὴ διδασκαλία τους, μὲ τὴν πεῖρα τους, μὲ τὸ βίωμά τους, μὲ τὸ παράδειγμά τους.
Ἑπομένως ἡ σοφία καὶ ἡ γνώση εἶναι δεδομένες καὶ ὑπάρχουσες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ μᾶς ἀπόκειται νὰ τὶς οἰκειωθοῦμε σταδιακά. Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο, ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος, ἴσως ἕνα ἀνάλογο θέμα, ἡ Θεία Χάρις εἶναι λέει, μοιάζει μὲ μία ἀπέραντη δεξαμενή, ἀλλὰ ἐὰν δὲν ὑπάρχουν οἱ ἀγωγοὶ τῆς θείας χάριτος γιὰ μᾶς, δὲν γίνεται οἰκείωση. Ὅπως ὅταν ἔχης μία δεξαμενή, ἀλλὰ δὲν ἔχεις τὶς σωλῆνες, νεράκι δὲν θὰ ἀπολαύσης, δὲν θὰ πάρης νεράκι. Ἔτσι καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση. Ὑπάρχει σωτηρία, ὑπάρχει ἀλήθεια μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία ναί, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνη κτῆμα μας καὶ δικό μας, αὐτὸ ποὺ μᾶς προσέφερε, ὁ Κύριός μας, μὲ τὴν ζωή Του καὶ μὲ τὸ Πάθος Του καὶ μὲ τὴν Ἁγία Του Ἀνάσταση.
Τὸ ἰσόβιον ἄθλημα
Μὲ ποιὸν τρόπο; Πῶς ἐμεῖς κάνουμε κτῆμα μας αὐτὲς τὶς ὕψιστες ἀλήθειες, αὐτὴ τὴν σωτηρία μας; Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι διά τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν. Πράγματι. Καὶ πολλὲς φορὲς σὲ συζητήσεις, ποὺ εἴχαμε κάνει μὲ τὸν π. Θεόκλητο, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση, μᾶς ἔλεγε. Θέλεις τὴ σωτηρία σου; θέλεις ν’ ἀρχίσης τὴν μετάνοιά σου; Θ’ ἀρχίσης ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ὅπως εἶπε ὁ Κύριός μας κατ’ ἐπανάληψη καὶ τὸ βλέπουμε στὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο «τήρησον τὰς ἐντολάς» καὶ ἀναφέρει τὴν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὸν τρόπο οἰκειώσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας Του λέγει ὅτι «ὁ Χριστὸς ἐγκέκρυπται μυστικῶς ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ», ὑπάρχει μέσα ὅπως καὶ στὰ ἅγια μυστήρια, ἔτσι καὶ στὶς ἅγιες ἐντολὲς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ἐγκέκρυπται. Καθ᾽ ὅσον τις ἐργάζεται τὰς ἐντολάς, τοσοῦτον καὶ ἀποκαλύπτεται» τοῦ φανερώνεται ὁ Χριστός, τοῦ φανερώνεται ἡ Ἀλήθεια, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση, ὁπότε ἡ μέθοδος εἶναι δεδομένη. Σταδιακὰ θεραπεύεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὶς ἀσθένειές της, καθαίρεται ἀπὸ τὸν ρύπο τοῦ παθητικοῦ μέρους της καὶ βαθμιαίως, κατὰ τὸ μέτρο τῆς καθαρότητός της, «ἐλλάμπεται ὑπὸ τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος», ποὺ ἐλάβαμε μὲν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἐκαλύψαμε δὲ διά τοῦ νέφους τῶν παθῶν.
Αὐτὴ εἶναι βέβαια ἡ τραγωδία μας· λάβαμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μικρὰ παιδιὰ βαπτιστήκαμε καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Χρῖσμα ἐν συνεχείᾳ, ἀλλὰ καλύψαμε αὐτὴ τὴ χάρη μὲ τὶς ἁμαρτίες, μὲ τὰ πάθη μας, ἀπὸ τὸ νέφος τῶν παθῶν «τοῦ νέφους τοῦ ἐπιπροσθοῦντος τῇ ψυχῇ καὶ μὴ ἐῶντος ἰδεῖν τὴν θείαν ἀκτῖνα», ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
«Οἱ βίοι ὅλων τῶν ἁγίων μας αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια βεβαιώνουν. Ἀναχωροῦσαν ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῶν ἀτελειῶν τους, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς «ἀχρειωθείσης εἰκόνος», γιὰ νὰ προσπελάσουν (πλησιάσουν) στὸ χῶρο τῆς δυναμικῆς φορὰς πρὸς τὸ «καθ᾽ ὁμοίωσιν». Ἐὰν ὁ χριστιανὸς δὲν ἀκολουθήση αὐτὴν τὴν τάξη, μὲ τὴν πατερικὴ μεθοδολογία τῆς ποικίλης ἀσκήσεως καὶ παραδοθῆ στοὺς ἀνθρωπίνους ἔρωτες καὶ ἡδονές, περιέρχεται σὲ σύγχυση, σκοτίζεται, παραδίδεται ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς δαίμονες καὶ γίνεται πλέον ἕρμαιο τῶν παθῶν του μὲ συνέπεια νὰ χάση καὶ τὴν ὀλίγη πίστη, ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεόν».
Εἶναι πανθομολογούμενο καὶ βλέπουμε ὅτι ὁ ἀγώνας τῆς καθάρσεως, ὁ ἀγώνας κατὰ τῶν παθῶν, ὁ ἀγώνας τῆς μετανοίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους εἶναι ἰσόβιο ἄθλημα, ἰσόβιος ἀγώνας· καὶ τί λέμε ἐγήρασα καὶ ἀρχὴ μετανοίας δὲν ἔβαλα ἢ χάρισέ μου Κύριε λίγο χρόνο ἀκόμη, διά νὰ μετανοήσω. Τὸν ρωτοῦσαν τὸν ἀββᾶ Σισώη «τί θὰ ἤθελες γέροντα, τί θὰ ἤθελες;». «Λίγο χρόνο ἀκόμη νὰ μετανοήσω» καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του, ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του ὡς ἥλιος καὶ κατάλαβαν ὅτι ἦταν πράγματι ἅγιος καὶ μία εὐωδία ἐξεχύθη στὸ κελὶ του…, ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε, ἂς ἐπιτραπὴ ἡ ἔκφραση, τὸν ἀνένδοτο ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν, κατὰ τῆς ἁμαρτίας μέχρι τελευταίας πνοῆς. Ὅπως ἐπίσης ἐνθυμεῖσθε καὶ τὸ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας ὁ καθηγητής, γιὰ τὸν Μέγα Ἀντώνιο μέχρι τὴν τελευταία στιγμή, γιὰ νὰ τὸν πολεμήση ὁ σατανᾶς ἔλεγε, «Ἀντώνιε μὲ ἐνίκησες», «ὄχι ἀκόμα», «Ἀντώνιε μ’ ἐνίκησες», ἑκατὸν πέντε ἐτῶν, «ὄχι ἀκόμα» καὶ ὅταν μπῆκε μέσα στὸν Παράδεισο, «τώρα», λέει, «σὲ νίκησα», ἀλλὰ εἶχε ἐξασφαλισθῆ. Λοιπὸν ἰσόβιο ἄθλημα, ἰσόβιος ἀγώνας.
Καὶ ἀκόμα καὶ κάτι, ποὺ ἀναφέρει τὸ Γεροντικό, πῆγε λέει κάποιος σπουδαῖος ἄνθρωπος ν᾽ ἀκούση λόγον Θεοῦ ἀπὸ ἕνα Γέροντα διακεκριμένο, σπουδαῖο ἐπίσης, καὶ ὁ γέροντας δὲν τοῦ εἶπε τίποτα καὶ ἔφυγε λυπημένος. Οἱ μαθητές του τὸν ἐρώτησαν, τί συνέβη Γέροντα, γιατί δὲν τοῦ εἶπες ἕνα λόγο τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τόσο καλός, εἶναι τόσο σημαντικὸς στὴν περιοχή. Ναὶ παιδιά μου, αὐτὸς εἶναι οὐράνιος ἄνθρωπος, ἐγὼ εἶμαι ἐπίγειος ἄνθρωπος, εἶπε ὁ Γέροντας. Καὶ τότε κατάλαβαν καὶ οἱ μαθητές του καὶ πῆγαν καὶ τὸν βρῆκαν καὶ τοῦ λένε, ξέρεις δὲν ἀρχίζει ὁ Γέροντας ἀπὸ τὰ οὐράνια, ἀρχίζει ἀπὸ τὰ πάθη καὶ μετὰ προχωρεῖ καὶ στὰ ἄλλα. Τότε καὶ κεῖνος ταπεινὸς καὶ κατανενυγμένος προσῆλθε καὶ λέει: Γέροντα πές μου σὲ παρακαλῶ γιὰ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου, γιὰ τὶς ἀδυναμίες. Ἂ! μάλιστα τώρα «ἄνοιξον λέγει τὸ στόμα σου καὶ πληρώσω», εἶπε ὁ Γέροντας. Τώρα θὰ σοῦ πῶ, ἂν ἀρχίσουμε ἀπ’ αὐτό.
Ὁ ἔρως θεραπεία;
Ἔτσι μιλοῦσαν καὶ ἔτσι καὶ ἐδίδασκαν καὶ ἐφήρμοζαν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ἐὰν ἀφήσουμε, λέγει τώρα ὁ π. Θεόκλητος αὐτὴ τὴν τακτική, αὐτὴ τὴν θεοπαράδοτο μέθοδο τῆς σωτηρίας μας καὶ ἀσκήσεως καὶ ἐπιδοθοῦμε καὶ δοθοῦμε καὶ παραδοθοῦμε στοὺς ἀνθρωπίνους ἔρωτες καὶ ἡδονὲς τότε ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο δὲν καθαίρεται, ὄχι μόνο δὲν ἐξαγιάζεται, ἀλλὰ περιέρχεται σὲ σύγχυση, σκοτίζεται καὶ παραδίδεται ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς δαίμονες καὶ γίνεται πλέον ἕρμαιο τῶν παθῶν του μὲ συνέπεια νὰ χάση καὶ τὴν ὀλίγη πίστη, ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ λέγει: «ἐὰν ἐπιμένω νὰ ἐπισημαίνω τὶς αἱρετικές, φιλήδονες ἀπόψεις τοῦ κ. Γιανναρᾶ εἶναι, γιατί ἐκεῖνος ὁ νέος κυρίως, ποὺ θὰ δοκιμάσει νὰ παίξει μὲ τὴν φωτιὰ τοῦ ἑτεροφύλου ἔρωτος, πρέπει νὰ γνωρίζη ὅτι ὄχι μόνο δὲν τοῦ ἀνοίγεται ὁ δρόμος γιὰ τὸν θεῖο ἔρωτα, ὅπως ἀφρόνως διδάσκει ὁ κ. Γιανναρᾶς καὶ οἱ ὁμόφρονές του, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁδηγεῖται σὲ αὐτοκαταστροφή, εἴτε δαιμονιζόμενος, εἴτε περιερχόμενος σὲ κατάσταση ποικίλης μορφῆς παραφροσύνης».
Δὲν εἶναι θεραπεία αὐτή, δὲν εἶναι βοήθεια, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι πραγματικὰ ἕνας δαιμονισμὸς καὶ μία παραφροσύνη καὶ κρούει σὲ ὅλους μας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Προσέξτε, ἀδελφοί μου μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ μοναχοί, προσέξτε. Ἐμεῖς θὰ ἀκολουθήσουμε τὴ θεοπαράδοτη, αὐτὴ ποὺ ξέρουμε, αὐτὴ ποὺ παραδίδει ἡ Ἐκκλησία μας, αὐτὴ ποὺ βλέπουμε στὰ ἅγια συναξάρια. Καὶ χθές, εἶναι συγκλονιστικὰ αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶχε τὸ συναξάρι γιὰ τὴν Ὁσία μητέρα Πελαγία. Ἦταν πόρνη, ἀλλὰ τί μετάνοια ἔδειξε ἐν συνεχείᾳ, πόσο τὰ ἐμίσησε αὐτά, καὶ Ταϊσίας τῆς πόρνης εἴπαμε, ναὶ ἀλλὰ πῶς μετενόησε αὐτὴ ἡ ψυχή, γιὰ νὰ εὕρη τὴν σωτηρία της, πόση ἄσκηση, πόση νηστεία, πόση προσευχή, πόσο ἠλλοιώθη πραγματικὰ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε ἡ σωτηρία μας.
Ποῦ εἶναι αἱ ἀποδείξεις;
«Ἐδῶ θὰ ἤθελα νὰ θέσω τὸ ἐρώτημα στὸν κ. Γιανναρᾶ: Γιὰ νὰ διδάσκει ἀπὸ τριακονταετίας τὶς περὶ ἑτεροφύλου ἔρωτος θεωρίες του, ποὺ ὁδηγοῦν τάχα στὸν θεῖο ἔρωτα, σημαίνει ἀπαραιτήτως ὅτι τὶς ἐπαλήθευσε στὴν πράξη, τὶς ἔζησε, γεύτηκε μὲ τὴν πεῖρα τὸν θεῖο ἔρωτα. Γιατί ποιὸ νόημα ἔχει ἡ ἐπιμονή του, ἡ αὐτοπεποίθησή του, ὁ ἀμετακίνητος ἰσχυρισμός του ὅτι ἡ περὶ ἔρωτος διδασκαλία του ἀποτελεῖ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἂν δὲν ἔχει βιωθεῖ ἀπὸ τοῦ Ἁγίους καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον; Λοιπόν, ποῦ εἶναι τὰ τεκμήρια, ποὺ θὰ μᾶς βεβαιώσουν γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν ἐπιμόνων θεωριῶν του»; Ποῦ εἶναι οἱ ἀποδείξεις;
«Τί ἔχει νὰ μᾶς παρουσιάσει ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας αὐτῶν, τῶν μόνων ποὺ ἔφθασαν στὸν ἀληθινὸ θεῖο ἔρωτα; Σὲ ποιὸ βίο Ἁγίου ὑπάρχει τὸ στοιχεῖο τοῦ ἑτεροφύλου ἔρωτος καὶ σὲ ποιὰ γραπτά τους, πλὴν τριῶν σαφεστάτων κειμένων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, ποὺ τόσο βάναυσα καὶ ἀσεβέστατα στρεβλώνει μὲ συνέπεια νὰ παρουσιάζει τὸν παρθενικώτατον ἡγούμενο τοῦ Ὄρους Σινᾶ ὡς διδάσκοντα τὸν ἑτερόφυλο ἔρωτα στοὺς αὐστηρότατους μοναχούς του ὄχι σὰν τύπο καὶ ὑπόδειγμα τοῦ θείου ἔρωτος ἀλλὰ ὡς ἀποδεκτὸν μέσα στὴν Ἐκκλησία»;
Καταλαβαίνετε τί τραγικὸ εἶναι; Δηλαδὴ νὰ ὑπάρχουν καὶ σχέσεις ἐρωτικὲς καὶ νὰ λὲς ἐντάξει αὐτὸ εἶναι ἐπιτρεπτὸ καὶ αὐτὸ δηλαδὴ τέλος πάντως μὲσ᾽ τὸν κόσμο, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ὁ Φώτης Κόντογλου μπορεῖ πολλοὶ ἄλλοι νά ᾽ναι συμβιβασμένοι, ἀλλὰ ἕνας αὐστηρότατος ἡγούμενος, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ποὺ ἔγραψε τὸ περίφημο αὐτὸ βιβλίο τὴν Κλίμακα, νὰ μιλάη σὲ ἐρημίτες, νὰ μιλάη σὲ ἀσκητές, εἶναι δυνατὸν νὰ ἔλεγε τέτοια πράγματα, νὰ ἔχουν σχέσεις ἑτερόφυλες καὶ ταυτόχρονα ἀληθινὸ θεῖο ἔρωτα; Εἶναι τραβηγμένες ἐξηγήσεις ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ ἰδίως ἀλλαγμένο τὸ νόημα, παρερμηνεία ἄνευ προηγουμένου, «δεδομένου δὲ ὅτι δὲν ὁμιλεῖ ὁ Ἅγιος γιὰ ἔρωτα μέσα στὸν γάμο, ἀλλὰ γιὰ ἔρωτα ἀόριστο, ἕπεται ὅτι δέχεται καὶ ἐπαινεῖ τὸν ἁμαρτωλὸ ἑτερόφυλο ἔρωτα ἔστω καὶ ἄν, πρᾶγμα μᾶλλον ἀδύνατον, δὲν καταλήξει στὴν πορνεία ἢ στὴν μοιχεία». Δηλαδὴ δὲν ὁμιλεῖ κἂν γιὰ συζυγικὲς σχέσεις ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ ἀπευθύνεται σὲ μοναχοὺς ὁπωσδήποτε καὶ μιλάει γενικὰ τὸν ἔρωτα, ἄρα εἶναι δυνατὸν λέει νὰ δεχθῆ κανεὶς ὅτι τὸν δέχεται καὶ ἐπαινεῖ γενικὰ τὸν ἔρωτα πρὸς τὸ ἄλλο φύλο, πρὸς τὴν ἄλλη σχέση αὐτὴ ἔστω καὶ ἂν δὲν καταλήξη στὴν πορνεία ἢ τὴν μοιχεία, ὑπάρχει δηλαδὴ μία κατάσταση, ποὺ εἶναι ἡ αἰχμαλωσία, κακὲς σκέψεις, κακὲς ἐπιθυμίες. Εἶναι δυνατὸν καὶ αὐτὸ ἀκόμη νὰ τὸ λέγη ὁ Ἅγιος ἢ οἱ Μεγάλοι Πατέρες;
Συναφὲς ὅμως καὶ μὲ τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο, διά τὸ ὁποῖον ἀγωνίζεται ἐπὶ μακρόν, ὅπως ἔχει τονίσει, τριάντα ὁλόκληρα χρόνια ὁ σεβαστὸς ἁγιορείτης μοναχὸς ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Τὸ φαινόμενο τῶν νεορθοδόξων, τὸ ὁποῖο ἴσως-ἴσως νὰ μὴ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει καὶ νὰ μὴ τὸ ἔχουμε πάρει πολὺ σοβαρὰ καὶ νὰ μὴ ἔχουμε ἀγωνισθῆ ὅσο πρέπει γιὰ τὸ θέμα αὐτό, γιὰ τὴν πλάνη αὐτή, γιὰ τὴν νεοφανεῖσα αὐτὴ αἵρεση. Διότι ἔτσι ἀπροκαλύπτως τὴν χαρακτηρίζει ὁ τόσο σπουδαῖος καὶ βαθὺς ὀρθόδοξος θεολόγος, ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Ἔτσι ἀπόψε μᾶς δίδεται μία εὐκαιρία ἀκόμα ν’ ἀκούσουμε τὶς ἀπόψεις του, ὄχι τὰ λόγια καὶ τὶς ἀπόψεις τοῦ ὁμιλοῦντος, ἀλλὰ τὶς ἀπόψεις αὐτοῦ τοῦ ἐκλεκτοῦ ἁγιορείτου μοναχοῦ καὶ θεολόγου, πάνω σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο θέμα, τὸ ὁποῖο ὅπως εἶπα ἔχει διαποτίσει πολὺ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ἰδιαιτέρως θεολόγους καὶ κληρικούς. Καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ εὑρισκώμεθα μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν αἵρεση, σ᾽ αὐτὴ τὴν πλάνη, σ᾽ αὐτὴ τὴν τραγωδία καὶ νὰ μὴ τὸ καταλάβουμε, ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ λόγια, ποὺ λέγει ὁ ἱερεύς, ὅταν πρόκειται ν᾽ ἀρχίση ὁ χερουβικὸς ὕμνος «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν σοι Βασιλεῦ τῆς δόξης».
Τώρα ἀνετράπη αὐτὴ ἡ τάξη καὶ αὐτὸ τὸ δέος, θὰ λέγαμε, καὶ μποροῦν νὰ γίνονται καὶ τὰ τελείως ἀντίθετα. Δι᾽ αὐτὸ σὲ μία πρόσφατη μελέτη, ποὺ θὰ δημοσιευθῆ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὰ προσεχῆ φύλλα, ὁ π. Θεόκλητος ἐπανέρχεται στὸ θέμα αὐτὸ καὶ τονίζει τὰ ἑξῆς: Τὸ πρόβλημα τοῦ Γιανναρᾶ, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγέτης, ἂς ποῦμε, τῆς κινήσεως τῶν νεορθοδόξων, ἔχει προκαλέσει σὲ ἄλλους ἀφύπνιση, ξύπνησαν καὶ κατάλαβαν τὸν κίνδυνο ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς θεωρίες, ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς πλάνες, καὶ σὲ πολλοὺς περιέργεια, ἀντιδράσεις, ἐπιφυλάξεις, ἀμφιβολίες, ἐρωτήματα ὅτι δῆθεν τὸν ἀδικεῖ, τὸν παρερμηνεύει, ὅτι δὲν κατέχει καλῶς τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας ὁ π. Θεόκλητος. Καὶ προκαλοῦμαι, λέει, νὰ γίνω πιὸ σαφής, πιὸ μεθοδικός, πιὸ πειστικός. Βεβαίως λέει ὅτι τὰ ὅσα ἔγραψα μέχρι τώρα εἶναι ἀρκετὰ διαφωτιστικά, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Καὶ θὰ σᾶς παρακαλέσω ὑπάρχουν δύο βιβλία σχετικά τοῦ π. Θεοκλήτου καὶ νὰ τὰ μελετοῦμε καὶ νὰ τὰ δώσουμε καὶ σὲ ἄλλους, ὥστε νὰ ἔχουμε ὀρθὴ πίστη καὶ πεποίθηση στὰ θέματα αὐτά.
Ρίζα τοῦ κακοῦ ἡ ἀμέλεια
Ὅμως ὅσοι δὲν ἔχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις ἢ ἀσκημένα αἰσθητήρια γιὰ τὴν διάκριση τῆς ἀληθείας ἀπὸ τὸ ψέμα, δυσκολεύονται ν᾽ ἀντιληφθοῦν τὰ θιγόμενα θέματα. Θὰ ἔλεγα, γιὰ νὰ φέρουμε ἕνα παράδειγμα, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ὁ Φώτης ὁ Κόντογλου, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν ζοῦν πνευματικὴ ζωή δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν φέρ᾽ εἰπεῖν τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως. Διατὶ εἶναι κακὸ νὰ ἑνωθοῦν οἱ Ἐκκλησίες, λένε· ἤδη ὅμως ζοῦν ἕνα τρόπο κοσμικό, ἕνα τρόπο ξηρασμένο καὶ δι᾽ αὐτὸ οἱ κοσμικόφρονες, οἱ ζῶντες μία πλαδαρή, χαλαρὴ ζωή, πνευματικὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴν ἕνωση, ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος ὁ Φώτιος, ἀλλὰ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ζῶντες μὲ φόβο Θεοῦ, γιὰ τὴν σωτηρία τους καὶ ἀγάπη πολλὴ γιὰ τοὺς ἄλλους ἀντέστησαν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἄλλους πνευματικοὺς πατέρες καὶ εἶπαν, αὐτὸ εἶναι κίνδυνος θάνατος. Γιατί; Διότι εἶχαν καλὴ πνευματικὴ κατάσταση καὶ μάλιστα ἐνθυμοῦμαι αὐτὴ τὴν στιγμὴ καὶ θὰ τὸ πῶ στὴν ἀγάπη σας ἤθελε, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1964 στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο μὲ τὸν ἑξῆς τίτλο: «Ὁ ἄμεμπτος βίος τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ προεδίκασε τὴν ἀντιπαπική του στάση». Εἶναι ἕνα ὡραῖο ἄρθρο, τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθῆ στὸ βιβλιαράκι, ποὺ ἔχει ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος, ὁ Γέροντάς μας, γιὰ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ καὶ ἔλεγε αὐτὸ κυρίως, αὐτὸ ἤθελε νὰ τονίση, ὁ ἄμεμπτος βίος τοῦ Ἁγ. Μάρκου προεδίκασε τὴν ἀντιπαπική του στάση.
Ἔτσι καὶ στὰ θέματα αὐτά, ὅποιος δηλαδὴ ζῆ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ θέλει τὴν σωτηρία του, ἀμέσως θὰ τὰ ἀντιληφθῆ ὅτι πράγματι οἱ θεωρίες τῶν νεορθοδόξων εἶναι κίνδυνος θάνατος. Ὅποιος ὅμως ζῆ μὲ μία ἀμέλεια, δὲν πειράζει, δὲν εἶναι τίποτε καὶ αὐτὸς στέκεται καὶ ἔτσι μπορεῖ νά ᾽ναι μὲ πιθανολογίες καὶ ὅπως ἔλεγε ὁ πατὴρ Παΐσιος σὲ κάποιους, δὲν εἶναι ἡ πίστη μας ναὶ καὶ ὄχι λέει, ναὶ καὶ ὄχι δὲν εἶναι, ἢ ναὶ ἢ ὄχι, πάνω σὲ τέτοια κρίσιμα ζητήματα.
Οἰκείωσις τῆς Αὐτοσοφίας
Ἔχω τονίσει, ἐπανειλημμένως ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀπείρων εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ τὴν εὐλογία νὰ εὑρισκώμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἴμαστε σ᾽ ἕνα πέλαγος πλάνης, ὅπως εἶναι οἱ προτεστάντες, οἱ παπικοί, οἱ αἱρετικοί, ἐμεῖς εἴμαστε μέσα στὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλες εὐεργεσίες. Καὶ Ἐκκλησία εἶναι, ὅπως εἶναι γνωστό, αὐτὸς ὁ Χριστὸς «χθὲς καὶ σήμερον καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας», ὅπου ἀπόκεινται «πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» καὶ ἐμεῖς εἴμαστε τὰ μέλη του.
Μεγάλη εὐλογία καὶ ἐμεῖς ἔχομε ὅλη τὴ σοφία, ὅλη τὴ γνώση ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου μας. Λοιπὸν ἡ γνώση καὶ ἡ σοφία ὑπάρχει μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Αὐτοσοφία. Εἶναι ὁ Χριστός μας, ἐμπλουτισμένες ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς Πατέρες, τοὺς Ἁγίους, τοὺς Μάρτυρες καὶ τοὺς Ὁσίους καὶ συνεχῶς ἐμπλουτιζόμενες ἀπὸ τοὺς δι᾽ ἁγίου βίου καὶ χρηστῆς πολιτείας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι φωτιζομένους.
Ὅπως ἔλεγε ἕνας σύγχρονος θεολόγος, ὅλα τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ διδασκαλία, τί εἶναι; ἕνα σχόλιο στὴν Ἁγία Γραφὴ τελικά, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι δὲν μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὲς τὶς ἀλήθειες, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοί, οἱ προτεστάντες, οἱ Ἰεχωβίτες κ.λπ. μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς λέμε τὴν μελέτη διά τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔτσι κατανοοῦμε τὶς ἀλήθειες αὐτές· ἀκόμη κάτι ἄλλο, εἴδατε ἡ πεῖρα τῶν Ἁγίων; Μοῦ ἔλεγε σπουδαῖος πνευματικός, ποὺ εἶναι σοβαρὰ ἀσθενής, ἦλθαν στιγμές, ποὺ μερικὰ πράγματα δὲν τὰ κατάλαβα ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν σημαίνει ὅτι τὰ ἀπέρριψα, δὲν τὰ ἀπέρριψα, μὲ τὴν πεῖρα, μὲ τὴν πράξη, μὲ τὸν ἀγῶνα μοῦ ἀπεκαλύφθησαν. Εἶδα στιγμές, πού μοῦ ἀπεκαλύφθησαν αὐτά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχα κατανοήσει. Καὶ αὐτὸ μᾶς λέει ἐδῶ πέρα ὅτι ἔχομε τὴν ἀλήθεια δεδομένη, τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία μας καὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μᾶς τὶς ἔδωσαν μὲ τὴ διδασκαλία τους, μὲ τὴν πεῖρα τους, μὲ τὸ βίωμά τους, μὲ τὸ παράδειγμά τους.
Ἑπομένως ἡ σοφία καὶ ἡ γνώση εἶναι δεδομένες καὶ ὑπάρχουσες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ μᾶς ἀπόκειται νὰ τὶς οἰκειωθοῦμε σταδιακά. Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο, ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος, ἴσως ἕνα ἀνάλογο θέμα, ἡ Θεία Χάρις εἶναι λέει, μοιάζει μὲ μία ἀπέραντη δεξαμενή, ἀλλὰ ἐὰν δὲν ὑπάρχουν οἱ ἀγωγοὶ τῆς θείας χάριτος γιὰ μᾶς, δὲν γίνεται οἰκείωση. Ὅπως ὅταν ἔχης μία δεξαμενή, ἀλλὰ δὲν ἔχεις τὶς σωλῆνες, νεράκι δὲν θὰ ἀπολαύσης, δὲν θὰ πάρης νεράκι. Ἔτσι καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση. Ὑπάρχει σωτηρία, ὑπάρχει ἀλήθεια μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία ναί, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνη κτῆμα μας καὶ δικό μας, αὐτὸ ποὺ μᾶς προσέφερε, ὁ Κύριός μας, μὲ τὴν ζωή Του καὶ μὲ τὸ Πάθος Του καὶ μὲ τὴν Ἁγία Του Ἀνάσταση.
Τὸ ἰσόβιον ἄθλημα
Μὲ ποιὸν τρόπο; Πῶς ἐμεῖς κάνουμε κτῆμα μας αὐτὲς τὶς ὕψιστες ἀλήθειες, αὐτὴ τὴν σωτηρία μας; Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι διά τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν. Πράγματι. Καὶ πολλὲς φορὲς σὲ συζητήσεις, ποὺ εἴχαμε κάνει μὲ τὸν π. Θεόκλητο, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση, μᾶς ἔλεγε. Θέλεις τὴ σωτηρία σου; θέλεις ν’ ἀρχίσης τὴν μετάνοιά σου; Θ’ ἀρχίσης ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ὅπως εἶπε ὁ Κύριός μας κατ’ ἐπανάληψη καὶ τὸ βλέπουμε στὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο «τήρησον τὰς ἐντολάς» καὶ ἀναφέρει τὴν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὸν τρόπο οἰκειώσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας Του λέγει ὅτι «ὁ Χριστὸς ἐγκέκρυπται μυστικῶς ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ», ὑπάρχει μέσα ὅπως καὶ στὰ ἅγια μυστήρια, ἔτσι καὶ στὶς ἅγιες ἐντολὲς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ἐγκέκρυπται. Καθ᾽ ὅσον τις ἐργάζεται τὰς ἐντολάς, τοσοῦτον καὶ ἀποκαλύπτεται» τοῦ φανερώνεται ὁ Χριστός, τοῦ φανερώνεται ἡ Ἀλήθεια, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση, ὁπότε ἡ μέθοδος εἶναι δεδομένη. Σταδιακὰ θεραπεύεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὶς ἀσθένειές της, καθαίρεται ἀπὸ τὸν ρύπο τοῦ παθητικοῦ μέρους της καὶ βαθμιαίως, κατὰ τὸ μέτρο τῆς καθαρότητός της, «ἐλλάμπεται ὑπὸ τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος», ποὺ ἐλάβαμε μὲν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἐκαλύψαμε δὲ διά τοῦ νέφους τῶν παθῶν.
Αὐτὴ εἶναι βέβαια ἡ τραγωδία μας· λάβαμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μικρὰ παιδιὰ βαπτιστήκαμε καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Χρῖσμα ἐν συνεχείᾳ, ἀλλὰ καλύψαμε αὐτὴ τὴ χάρη μὲ τὶς ἁμαρτίες, μὲ τὰ πάθη μας, ἀπὸ τὸ νέφος τῶν παθῶν «τοῦ νέφους τοῦ ἐπιπροσθοῦντος τῇ ψυχῇ καὶ μὴ ἐῶντος ἰδεῖν τὴν θείαν ἀκτῖνα», ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
«Οἱ βίοι ὅλων τῶν ἁγίων μας αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια βεβαιώνουν. Ἀναχωροῦσαν ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῶν ἀτελειῶν τους, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς «ἀχρειωθείσης εἰκόνος», γιὰ νὰ προσπελάσουν (πλησιάσουν) στὸ χῶρο τῆς δυναμικῆς φορὰς πρὸς τὸ «καθ᾽ ὁμοίωσιν». Ἐὰν ὁ χριστιανὸς δὲν ἀκολουθήση αὐτὴν τὴν τάξη, μὲ τὴν πατερικὴ μεθοδολογία τῆς ποικίλης ἀσκήσεως καὶ παραδοθῆ στοὺς ἀνθρωπίνους ἔρωτες καὶ ἡδονές, περιέρχεται σὲ σύγχυση, σκοτίζεται, παραδίδεται ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς δαίμονες καὶ γίνεται πλέον ἕρμαιο τῶν παθῶν του μὲ συνέπεια νὰ χάση καὶ τὴν ὀλίγη πίστη, ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεόν».
Εἶναι πανθομολογούμενο καὶ βλέπουμε ὅτι ὁ ἀγώνας τῆς καθάρσεως, ὁ ἀγώνας κατὰ τῶν παθῶν, ὁ ἀγώνας τῆς μετανοίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους εἶναι ἰσόβιο ἄθλημα, ἰσόβιος ἀγώνας· καὶ τί λέμε ἐγήρασα καὶ ἀρχὴ μετανοίας δὲν ἔβαλα ἢ χάρισέ μου Κύριε λίγο χρόνο ἀκόμη, διά νὰ μετανοήσω. Τὸν ρωτοῦσαν τὸν ἀββᾶ Σισώη «τί θὰ ἤθελες γέροντα, τί θὰ ἤθελες;». «Λίγο χρόνο ἀκόμη νὰ μετανοήσω» καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του, ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του ὡς ἥλιος καὶ κατάλαβαν ὅτι ἦταν πράγματι ἅγιος καὶ μία εὐωδία ἐξεχύθη στὸ κελὶ του…, ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε, ἂς ἐπιτραπὴ ἡ ἔκφραση, τὸν ἀνένδοτο ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν, κατὰ τῆς ἁμαρτίας μέχρι τελευταίας πνοῆς. Ὅπως ἐπίσης ἐνθυμεῖσθε καὶ τὸ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας ὁ καθηγητής, γιὰ τὸν Μέγα Ἀντώνιο μέχρι τὴν τελευταία στιγμή, γιὰ νὰ τὸν πολεμήση ὁ σατανᾶς ἔλεγε, «Ἀντώνιε μὲ ἐνίκησες», «ὄχι ἀκόμα», «Ἀντώνιε μ’ ἐνίκησες», ἑκατὸν πέντε ἐτῶν, «ὄχι ἀκόμα» καὶ ὅταν μπῆκε μέσα στὸν Παράδεισο, «τώρα», λέει, «σὲ νίκησα», ἀλλὰ εἶχε ἐξασφαλισθῆ. Λοιπὸν ἰσόβιο ἄθλημα, ἰσόβιος ἀγώνας.
Καὶ ἀκόμα καὶ κάτι, ποὺ ἀναφέρει τὸ Γεροντικό, πῆγε λέει κάποιος σπουδαῖος ἄνθρωπος ν᾽ ἀκούση λόγον Θεοῦ ἀπὸ ἕνα Γέροντα διακεκριμένο, σπουδαῖο ἐπίσης, καὶ ὁ γέροντας δὲν τοῦ εἶπε τίποτα καὶ ἔφυγε λυπημένος. Οἱ μαθητές του τὸν ἐρώτησαν, τί συνέβη Γέροντα, γιατί δὲν τοῦ εἶπες ἕνα λόγο τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τόσο καλός, εἶναι τόσο σημαντικὸς στὴν περιοχή. Ναὶ παιδιά μου, αὐτὸς εἶναι οὐράνιος ἄνθρωπος, ἐγὼ εἶμαι ἐπίγειος ἄνθρωπος, εἶπε ὁ Γέροντας. Καὶ τότε κατάλαβαν καὶ οἱ μαθητές του καὶ πῆγαν καὶ τὸν βρῆκαν καὶ τοῦ λένε, ξέρεις δὲν ἀρχίζει ὁ Γέροντας ἀπὸ τὰ οὐράνια, ἀρχίζει ἀπὸ τὰ πάθη καὶ μετὰ προχωρεῖ καὶ στὰ ἄλλα. Τότε καὶ κεῖνος ταπεινὸς καὶ κατανενυγμένος προσῆλθε καὶ λέει: Γέροντα πές μου σὲ παρακαλῶ γιὰ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου, γιὰ τὶς ἀδυναμίες. Ἂ! μάλιστα τώρα «ἄνοιξον λέγει τὸ στόμα σου καὶ πληρώσω», εἶπε ὁ Γέροντας. Τώρα θὰ σοῦ πῶ, ἂν ἀρχίσουμε ἀπ’ αὐτό.
Ὁ ἔρως θεραπεία;
Ἔτσι μιλοῦσαν καὶ ἔτσι καὶ ἐδίδασκαν καὶ ἐφήρμοζαν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ἐὰν ἀφήσουμε, λέγει τώρα ὁ π. Θεόκλητος αὐτὴ τὴν τακτική, αὐτὴ τὴν θεοπαράδοτο μέθοδο τῆς σωτηρίας μας καὶ ἀσκήσεως καὶ ἐπιδοθοῦμε καὶ δοθοῦμε καὶ παραδοθοῦμε στοὺς ἀνθρωπίνους ἔρωτες καὶ ἡδονὲς τότε ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο δὲν καθαίρεται, ὄχι μόνο δὲν ἐξαγιάζεται, ἀλλὰ περιέρχεται σὲ σύγχυση, σκοτίζεται καὶ παραδίδεται ἀπὸ τὸ Θεὸ στοὺς δαίμονες καὶ γίνεται πλέον ἕρμαιο τῶν παθῶν του μὲ συνέπεια νὰ χάση καὶ τὴν ὀλίγη πίστη, ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ λέγει: «ἐὰν ἐπιμένω νὰ ἐπισημαίνω τὶς αἱρετικές, φιλήδονες ἀπόψεις τοῦ κ. Γιανναρᾶ εἶναι, γιατί ἐκεῖνος ὁ νέος κυρίως, ποὺ θὰ δοκιμάσει νὰ παίξει μὲ τὴν φωτιὰ τοῦ ἑτεροφύλου ἔρωτος, πρέπει νὰ γνωρίζη ὅτι ὄχι μόνο δὲν τοῦ ἀνοίγεται ὁ δρόμος γιὰ τὸν θεῖο ἔρωτα, ὅπως ἀφρόνως διδάσκει ὁ κ. Γιανναρᾶς καὶ οἱ ὁμόφρονές του, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁδηγεῖται σὲ αὐτοκαταστροφή, εἴτε δαιμονιζόμενος, εἴτε περιερχόμενος σὲ κατάσταση ποικίλης μορφῆς παραφροσύνης».
Δὲν εἶναι θεραπεία αὐτή, δὲν εἶναι βοήθεια, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι πραγματικὰ ἕνας δαιμονισμὸς καὶ μία παραφροσύνη καὶ κρούει σὲ ὅλους μας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Προσέξτε, ἀδελφοί μου μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ μοναχοί, προσέξτε. Ἐμεῖς θὰ ἀκολουθήσουμε τὴ θεοπαράδοτη, αὐτὴ ποὺ ξέρουμε, αὐτὴ ποὺ παραδίδει ἡ Ἐκκλησία μας, αὐτὴ ποὺ βλέπουμε στὰ ἅγια συναξάρια. Καὶ χθές, εἶναι συγκλονιστικὰ αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶχε τὸ συναξάρι γιὰ τὴν Ὁσία μητέρα Πελαγία. Ἦταν πόρνη, ἀλλὰ τί μετάνοια ἔδειξε ἐν συνεχείᾳ, πόσο τὰ ἐμίσησε αὐτά, καὶ Ταϊσίας τῆς πόρνης εἴπαμε, ναὶ ἀλλὰ πῶς μετενόησε αὐτὴ ἡ ψυχή, γιὰ νὰ εὕρη τὴν σωτηρία της, πόση ἄσκηση, πόση νηστεία, πόση προσευχή, πόσο ἠλλοιώθη πραγματικὰ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε ἡ σωτηρία μας.
Ποῦ εἶναι αἱ ἀποδείξεις;
«Ἐδῶ θὰ ἤθελα νὰ θέσω τὸ ἐρώτημα στὸν κ. Γιανναρᾶ: Γιὰ νὰ διδάσκει ἀπὸ τριακονταετίας τὶς περὶ ἑτεροφύλου ἔρωτος θεωρίες του, ποὺ ὁδηγοῦν τάχα στὸν θεῖο ἔρωτα, σημαίνει ἀπαραιτήτως ὅτι τὶς ἐπαλήθευσε στὴν πράξη, τὶς ἔζησε, γεύτηκε μὲ τὴν πεῖρα τὸν θεῖο ἔρωτα. Γιατί ποιὸ νόημα ἔχει ἡ ἐπιμονή του, ἡ αὐτοπεποίθησή του, ὁ ἀμετακίνητος ἰσχυρισμός του ὅτι ἡ περὶ ἔρωτος διδασκαλία του ἀποτελεῖ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἂν δὲν ἔχει βιωθεῖ ἀπὸ τοῦ Ἁγίους καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον; Λοιπόν, ποῦ εἶναι τὰ τεκμήρια, ποὺ θὰ μᾶς βεβαιώσουν γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν ἐπιμόνων θεωριῶν του»; Ποῦ εἶναι οἱ ἀποδείξεις;
«Τί ἔχει νὰ μᾶς παρουσιάσει ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας αὐτῶν, τῶν μόνων ποὺ ἔφθασαν στὸν ἀληθινὸ θεῖο ἔρωτα; Σὲ ποιὸ βίο Ἁγίου ὑπάρχει τὸ στοιχεῖο τοῦ ἑτεροφύλου ἔρωτος καὶ σὲ ποιὰ γραπτά τους, πλὴν τριῶν σαφεστάτων κειμένων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, ποὺ τόσο βάναυσα καὶ ἀσεβέστατα στρεβλώνει μὲ συνέπεια νὰ παρουσιάζει τὸν παρθενικώτατον ἡγούμενο τοῦ Ὄρους Σινᾶ ὡς διδάσκοντα τὸν ἑτερόφυλο ἔρωτα στοὺς αὐστηρότατους μοναχούς του ὄχι σὰν τύπο καὶ ὑπόδειγμα τοῦ θείου ἔρωτος ἀλλὰ ὡς ἀποδεκτὸν μέσα στὴν Ἐκκλησία»;
Καταλαβαίνετε τί τραγικὸ εἶναι; Δηλαδὴ νὰ ὑπάρχουν καὶ σχέσεις ἐρωτικὲς καὶ νὰ λὲς ἐντάξει αὐτὸ εἶναι ἐπιτρεπτὸ καὶ αὐτὸ δηλαδὴ τέλος πάντως μὲσ᾽ τὸν κόσμο, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ὁ Φώτης Κόντογλου μπορεῖ πολλοὶ ἄλλοι νά ᾽ναι συμβιβασμένοι, ἀλλὰ ἕνας αὐστηρότατος ἡγούμενος, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ποὺ ἔγραψε τὸ περίφημο αὐτὸ βιβλίο τὴν Κλίμακα, νὰ μιλάη σὲ ἐρημίτες, νὰ μιλάη σὲ ἀσκητές, εἶναι δυνατὸν νὰ ἔλεγε τέτοια πράγματα, νὰ ἔχουν σχέσεις ἑτερόφυλες καὶ ταυτόχρονα ἀληθινὸ θεῖο ἔρωτα; Εἶναι τραβηγμένες ἐξηγήσεις ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ ἰδίως ἀλλαγμένο τὸ νόημα, παρερμηνεία ἄνευ προηγουμένου, «δεδομένου δὲ ὅτι δὲν ὁμιλεῖ ὁ Ἅγιος γιὰ ἔρωτα μέσα στὸν γάμο, ἀλλὰ γιὰ ἔρωτα ἀόριστο, ἕπεται ὅτι δέχεται καὶ ἐπαινεῖ τὸν ἁμαρτωλὸ ἑτερόφυλο ἔρωτα ἔστω καὶ ἄν, πρᾶγμα μᾶλλον ἀδύνατον, δὲν καταλήξει στὴν πορνεία ἢ στὴν μοιχεία». Δηλαδὴ δὲν ὁμιλεῖ κἂν γιὰ συζυγικὲς σχέσεις ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ ἀπευθύνεται σὲ μοναχοὺς ὁπωσδήποτε καὶ μιλάει γενικὰ τὸν ἔρωτα, ἄρα εἶναι δυνατὸν λέει νὰ δεχθῆ κανεὶς ὅτι τὸν δέχεται καὶ ἐπαινεῖ γενικὰ τὸν ἔρωτα πρὸς τὸ ἄλλο φύλο, πρὸς τὴν ἄλλη σχέση αὐτὴ ἔστω καὶ ἂν δὲν καταλήξη στὴν πορνεία ἢ τὴν μοιχεία, ὑπάρχει δηλαδὴ μία κατάσταση, ποὺ εἶναι ἡ αἰχμαλωσία, κακὲς σκέψεις, κακὲς ἐπιθυμίες. Εἶναι δυνατὸν καὶ αὐτὸ ἀκόμη νὰ τὸ λέγη ὁ Ἅγιος ἢ οἱ Μεγάλοι Πατέρες;
* * *
Ἡ θέσις τῶν Πατέρων
Ἐδῶ ἁπλῶς κάνω μία μικρὴ παρένθεση. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος ἔδωσαν μάχη, μεγάλη μάχη κατὰ συνεισάκτων. Ἔμεναν μαζὶ κάποιες παρθένες γυναῖκες μὲ μοναχούς, ἀλλὰ ἦταν τρομερὸ καὶ σκάνδαλο αὐτὸ οἱ μοναχοὶ μερικοί, ἂς ποῦμε, λένε ἐγὼ δὲν κάνω τίποτε, δὲν ἔχω καμμία σχέση καὶ ἀρχίζει καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ τοῦ λέει, γιὰ στάσου μπορεῖ νὰ μὴ κάνης τὴν πράξη, ἀλλὰ οἱ λογισμοί, οἱ σκέψεις εἶναι δυνατόν; Ἢ ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, πολὺ ὡραῖα ἐσὺ στάθηκες ἐν τάξει, τὸ ἄλλο πρόσωπο στάθηκε ἐν τάξει, ἔμεινε ἀνεπηρέαστο καὶ γενικὰ ποιὸς ὁ λόγος νὰ γίνεται τέτοιο σκάνδαλο δημοσίως. Σᾶς λέγω ὅτι ἔγινε μεγάλος ἀγώνας στοὺς Ἁγίους μας Πατέρας ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Ἅγιο, νὰ ξεκαθαρίση αὐτὴ ἡ ἀπαράδεκτος κατάσταση μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία, διότι ὁ μοναχισμὸς εἶναι τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας τέτοιος μοναχισμὸς ὅμως, ποὺ ὅπως τὸν περιγράφει θαυμάσια ὁ Σώζων, γίνεται ὄνειδος κατὰ κάποιο τρόπο γιὰ τὴν Ἐκκλησία, σκάνδαλο μέγα τοῖς ἀνθρώποις καὶ γι᾽ αὐτό, ἂς τὸ ποῦμε, πολέμησαν πολλοὶ νὰ ξεκαθαρίση αὐτὸ τὸ ζήτημα.
Ἔρχονται αὐτὲς οἱ θεωρίες καὶ σοῦ λένε· ὄχι τὰ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μόνο βέβαια νὰ μὴ φτάση κανεὶς στὴν πράξη εἴτε στὴν πορνεία εἴτε στὴ μοιχεία καὶ πῶς εἶναι δυνατόν, ὅπως θὰ πῆ ἐν συνεχείᾳ ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἤδη ἔχει κυριευθῆ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιθυμίες, νὰ πῆ ὅτι ἐγὼ στέκομαι καὶ δὲν προχωρῶ.
«Ποιὸς ποτὲ Ἅγιος ἐδίδαξε αὐτὲς τὶς ἀντιευαγγελικὲς θεωρίες; Ποῦ εἶναι τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων, ποὺ ἐκθειάζουν τὸν μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἑτεροφύλων, ἔρωτα; Στὶς ἐπανειλημμένες προσκλήσεις μου νὰ παραθέση ὁ κ. Γιανναρᾶς πατερικὲς μαρτυρίες ἢ σιωπᾶ ἢ ἐπανέρχεται στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ποὺ τὸν παρουσιάζει παραλογιζόμενο ἢ ψεύδεται μὲ ἀοριστολογίες ὅτι ὑπάρχουν ἄφθονα κείμενα».
Γιὰ σκεφθεῖτε μία τόσο ἀπέραντη πατερικὴ Γραμματεία, τόσα καὶ τόσα κείμενα καὶ τελικὰ πουθενὰ νὰ μὴ βρίσκωνται μαρτυρίες καὶ νὰ καταλήγη στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος καὶ νὰ παραθέτη κάποια συγκεκριμένα χωρία, τὰ ὁποῖα εἶναι σαφέστατα, μᾶς λέει ὁ π. Θεόκλητος, καὶ παρερμηνεύονται κατὰ τρόπο φοβερὸ προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν αὐτὲς τὶς αἱρετικές, ἀλλὰ πολὺ ἐπικίνδυνες στὴν πράξη ἀπόψεις.
* Ὁμιλία εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς Π.Ο.Ε. Κάνιγγος 10, 9-10-1989.
Ἐδῶ ἁπλῶς κάνω μία μικρὴ παρένθεση. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος ἔδωσαν μάχη, μεγάλη μάχη κατὰ συνεισάκτων. Ἔμεναν μαζὶ κάποιες παρθένες γυναῖκες μὲ μοναχούς, ἀλλὰ ἦταν τρομερὸ καὶ σκάνδαλο αὐτὸ οἱ μοναχοὶ μερικοί, ἂς ποῦμε, λένε ἐγὼ δὲν κάνω τίποτε, δὲν ἔχω καμμία σχέση καὶ ἀρχίζει καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ τοῦ λέει, γιὰ στάσου μπορεῖ νὰ μὴ κάνης τὴν πράξη, ἀλλὰ οἱ λογισμοί, οἱ σκέψεις εἶναι δυνατόν; Ἢ ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, πολὺ ὡραῖα ἐσὺ στάθηκες ἐν τάξει, τὸ ἄλλο πρόσωπο στάθηκε ἐν τάξει, ἔμεινε ἀνεπηρέαστο καὶ γενικὰ ποιὸς ὁ λόγος νὰ γίνεται τέτοιο σκάνδαλο δημοσίως. Σᾶς λέγω ὅτι ἔγινε μεγάλος ἀγώνας στοὺς Ἁγίους μας Πατέρας ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Ἅγιο, νὰ ξεκαθαρίση αὐτὴ ἡ ἀπαράδεκτος κατάσταση μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία, διότι ὁ μοναχισμὸς εἶναι τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας τέτοιος μοναχισμὸς ὅμως, ποὺ ὅπως τὸν περιγράφει θαυμάσια ὁ Σώζων, γίνεται ὄνειδος κατὰ κάποιο τρόπο γιὰ τὴν Ἐκκλησία, σκάνδαλο μέγα τοῖς ἀνθρώποις καὶ γι᾽ αὐτό, ἂς τὸ ποῦμε, πολέμησαν πολλοὶ νὰ ξεκαθαρίση αὐτὸ τὸ ζήτημα.
Ἔρχονται αὐτὲς οἱ θεωρίες καὶ σοῦ λένε· ὄχι τὰ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μόνο βέβαια νὰ μὴ φτάση κανεὶς στὴν πράξη εἴτε στὴν πορνεία εἴτε στὴ μοιχεία καὶ πῶς εἶναι δυνατόν, ὅπως θὰ πῆ ἐν συνεχείᾳ ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἤδη ἔχει κυριευθῆ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιθυμίες, νὰ πῆ ὅτι ἐγὼ στέκομαι καὶ δὲν προχωρῶ.
«Ποιὸς ποτὲ Ἅγιος ἐδίδαξε αὐτὲς τὶς ἀντιευαγγελικὲς θεωρίες; Ποῦ εἶναι τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων, ποὺ ἐκθειάζουν τὸν μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἑτεροφύλων, ἔρωτα; Στὶς ἐπανειλημμένες προσκλήσεις μου νὰ παραθέση ὁ κ. Γιανναρᾶς πατερικὲς μαρτυρίες ἢ σιωπᾶ ἢ ἐπανέρχεται στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ποὺ τὸν παρουσιάζει παραλογιζόμενο ἢ ψεύδεται μὲ ἀοριστολογίες ὅτι ὑπάρχουν ἄφθονα κείμενα».
Γιὰ σκεφθεῖτε μία τόσο ἀπέραντη πατερικὴ Γραμματεία, τόσα καὶ τόσα κείμενα καὶ τελικὰ πουθενὰ νὰ μὴ βρίσκωνται μαρτυρίες καὶ νὰ καταλήγη στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος καὶ νὰ παραθέτη κάποια συγκεκριμένα χωρία, τὰ ὁποῖα εἶναι σαφέστατα, μᾶς λέει ὁ π. Θεόκλητος, καὶ παρερμηνεύονται κατὰ τρόπο φοβερὸ προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν αὐτὲς τὶς αἱρετικές, ἀλλὰ πολὺ ἐπικίνδυνες στὴν πράξη ἀπόψεις.
* Ὁμιλία εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς Π.Ο.Ε. Κάνιγγος 10, 9-10-1989.
