Ἐὰν θέλῃς νὰ ζήσῃς τὸν Θεὸ ἀληθινά, πρέπει νὰ μπορέσῃς νὰ ζήσῃς στὴ συγκεκριμένη οἰκογένεια στὴν ὁποία ἀνήκεις, νὰ μπορῇς νὰ χαίρεσαι καὶ νὰ ζῇς αὐτὸν ποὺ σὲ βρίζει, αὐτὸν ποὺ σὲ καταριέται, αὐτὸν ποὺ σὲ κλωτσάει, αὐτὸν ποὺ δὲ σὲ χωνεύει, αὐτὸν ποὺ σὲ μιλάει μὲ τὸν ἀγριότερο τρόπο, αὐτὸν ποὺ σὲ ὀνειδίζει, αὐτὸν ποὺ τὸ μαῦρο το λέει ἄσπρο, αὐτὸν ποὺ τὸν κάμπο τον ὀνομάζει βουνό, αὐτὸν ποὺ παρεξηγεῖ τὸ καθετί σὲ σένα, ὀφείλεις νὰ βαστάζῃς τὸ ρῆμα του πλησίον σου, γιατί ὁ καθένας θὰ σοῦ μιλάει κατὰ τὸν πόνο του.
Ὅταν ἀνοίξῃ τὸ στόμα του ὁ ἄλλος θὰ σοῦ μιλήσῃ, ὄχι ὅπως σοῦ πρέπει, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ τὶ ἔχει μέσα στὴν καρδιά του. Ἐφόσον πονάει, ἐφόσον εἶναι ἄνθρωπος ἀγροῖκος, ἀγενής, ἀπερίτμητος τῇ καρδίᾳ, σκληρός, χωρὶς ἀγάπη, χωρὶς πνεῦμα, χωρὶς Θεό, ἔτσι θὰ σοῦ μιλήσῃ.
Πρέπει νὰ δέχεσαι τοὺς ἀνθρώπους ὅπως εἶναι. Ἐὰν θέλῃς νὰ ἀλλάξῃ ὁ λόγος τους, ἡ ζωή τους, τὸ βλέμμα τους, ἡ καρδιά τους, ἡ στάση τους ἀπέναντι σου, δὲν πρόκειται νὰ κάνεις τίποτε, ἀντίθετα θὰ ἐγερθοῦν πόλεμοι μέσα στὴν καρδιά σου, οἱ ὁποῖοι θὰ σὲ κάνουν νὰ λυπᾶσαι.
Πράγματι, ὁ πονεμένος ἄνθρωπος, ὁ μελαγχολικός, ὅποιος ἀντιδράει καὶ παραπονιέται, αὐτὸς ταλαιπωρεῖται, διότι δὲν κατάλαβε πὼς ὅ,τι τοῦ εἶπε ἢ τοῦ ἔκανε ὁ ἄλλος ἀκριβῶς αὐτὸ τοῦ χρειάζεται. Θὰ ἦταν ἀμφίβολη ἡ σωτηρία μας ἐὰν ὁ ἄλλος δὲν ἦταν ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἀντιθέτως, ἐὰν δὲν ἀνέχομαι τὸν ἄλλον, σκληραίνει ἡ καρδιά μου καὶ πονάει, ὁπότε γίνομαι ἀνισόρροπος.
Γέροντος Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου -
Λόγοι Ἀσκητικοὶ (Ἑρμηνεία στὸν Ἀββᾶ Ησαΐα)
amfoterodexiosyiorgosthalassis
simeiakairwn
