Διατί εἶναι πολλοί οἱ βεβαρυμένοι ἀπό τήν τυραννίαν τῶν μωαμεθιτῶν καί ἀγαποῦν νά φύγουν εἰς τήν ἐπικράτειαν τοῦ πάπα νά εὕρουν ἄνεσιν. Ὅμως ἄς λογιάσουν πῶς ἔχουν νά πέσουν εἰς μεγαλύτερον κίνδυνον, ψυχικόν, νά φθείρουν καί ψυχήν καί σῶμα. Καί κάλλιον νά τυραννοῦνται σωματικῶς καί νά πιστεύουν στόν Χριστό διά Θεόν ἀληθινόν, παρά νά εὕρουν ἄνεσιν σωματικήν καί νά πιστεύουν τόν ἀντίχριστον πάπαν διά Θεόν καί νά λάβουν τήν ὀλέθριον βοῦλλαν του εἰς τό μέτωπον, ἤγουν τήν ὁμολογίαν εἰς τό ἠγεμονικόν τους.
Διατί βλέπομεν καί ὅσοι πηγαίνουν μέσα εἰς τήν Φραγκίαν ἀπό τούς ἀνατολικούς χάριν γραμμάτων ἤ πραγματείας, ὅταν γυρίσουν ὀπίσω, ἄλλοι ἐξ ἄλλων ἐπιστρέφουν, διεφθαρμένοι ἤ τόν νοῦν ἤ τά ἤθη ἤ καί τά δύο. Καί κάπως ὑποχωρεῖ ἡ χάρις ἡ πρώτη ὁποῦ τούς ἔσκεπε καί δέν ἀπομένει εἰς αὐτούς ἄλλο παρά ὑπόκρισις.
Ἀναστασίου τοῦ Γορδίου (1654/5 - 1729), "Σύγγραμμα περί Μωάμεθ καί κατά Λατείνων", Ἐκδόσεις "Ἀγαθός Λόγος", Ἀθήνα 2017
