«Ὅς ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Ἔχουμε πεῖ κι ἄλλη φορά ὅτι συνήθως λέμε· «Σηκώνω τόν σταυρό μου» ἤ «Ἔχω βάσανα σ᾿ αὐτή τή ζωή καί σηκώνω τά βάσανά μου». Ἁπλῶς αὐτό δέν εἶναι ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνο πού ἔχει μεγάλη σημασία εἶναι ὅτι μέσα στά ὁποιαδήποτε βάσανα διότι μέσα στά βάσανα ὁ καθένας μας θά θυσιάσουμε τόν ἑαυτό μας, θά πεθάνουμε καί θά βροῦμε τόν Χριστό καί θά ζήσουμε μέσα λοιπόν στά βάσανα αὐτά, μέσα σ᾿ αὐτές τίς δυστυχίες, πρέπει νά πεθάνει αὐτή ἡ ἀντίδραση πού ὑπάρχει μέσα μας, αὐτή ἡ ἀντίσταση πού ὑπάρχει μέσα μας, πού δέν θέλουμε νά ὑποταχθοῦμε στόν Θεό, πού δέν θέλουμε ν᾿ ἀκολουθήσουμε τόν Θεό, σάν νά εἶναι ὁ ἑαυτός μας θεός.
