(†) Μοναχος Νικόδημος Μπιλάλης, Ιδρυτής της Π.Ε.ΦΙ.Π.
Στα 41 χρόνια της Π.Ε.ΦΙ.Π. (σημ. το άρθρο δημοσιεύθηκε το
2010, ήδη η Π.Ε.ΦΙ.Π. συμπληρώνει εφέτος τα 50 έτη διακονίας της) μας
έχουν σταλή με γράμματα δεκάδες περιστατικά ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ, ενώ επίσης
δεκάδες μας έχουν διηγηθή δυστυχισμένοι γονείς, που έκαμαν Εκτρώσεις και
βλέπουν εφιαλτικά όνειρα-οράματα. Αυτά αποβλέπουν στο ξύπνημα της
συνειδήσεως τους για μετάνοια και είναι επαναληπτικά. Μάλιστα
επαναλαμβάνονται και μετά την Εξομολόγηση και συγχώρηση, για να έχουν οι
ενεχόμενοι σ’ αυτά συναίσθηση της μεγάλης αμαρτίας τους και να
ταπεινοφρονούν, αλλά και να μην υποτροπιάζουν, όπως και για να
διδάσκονται όσοι τα ακούουν ή τα διαβάζουν... Οι αθάνατες ΨΥΧΕΣ των
αθώων Εμβρύων υποστασιάζονται, παίρνουν μορφή μικρών παιδιών και μιλούν
ελεγκτικά...
Άραγε πόσοι γνωρίζουν ότι οι Εκτρώσεις στην Ελλάδα φθάνουν τις
300.000 το χρόνο και σε παγκόσμια κλίμακα υπολογίζονται στα...
500.000.000(!); Παραθέτουμε δύο «φοβερά» περιστατικά...
1. «...Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν...»!
Μια κυρία γύρω στα εξήντα είχε κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, που δεν
έκανε παιδιά, και τελικά χώρισε γι’ αυτό το λόγο. Κλαίγοντας η μάνα
αποκάλυψε:
Δικές μου αμαρτίες πληρώνει το κορίτσι μου. Παντρεύτηκα το 1940, με
τον Πόλεμο. Ο άντρας μου πολέμησε και γύρισε τραυματισμένος, μα ευτυχώς
σώθηκε. Ύστερα ήρθε η Κατοχή με τη φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερεις φορές
έγκυος. Όμως όλες τα έρριξα, δύο θηλυκά και δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα.
Πώς θα τα μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή και την πείνα; Τούτη την κόρη τη
γλύτωσα από το μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα. Την παραμονή, που
θα γινόταν το έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μια γυναίκα μαυροφόρα, γλυκειά
στην όψη. Την παρομοίασα με μία Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που
είχα από τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Μου είπε αυστηρά:
– Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Το κορίτσι είναι δικό μου και μην τολμήσεις να το χαλάσεις!
Ανατρίχιασα, φοβήθηκα και έτσι γλύτωσα τη Μαρία μου.
Οι τύψεις όμως δεν μ’ αφήνουν να ησυχάσω. Κάθε τόσο με ταράζει το
ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν, σαν να θέλουν να με
πιάσουν, μα δεν μπορούν, είναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη.
Παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει τον ύπνο, να μη βλέπω αυτό το συνταρακτικό όνειρο...
2. «...Ενα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ’ αγκαλιάσει...»!
Μιά άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άντρα μου.
– Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι
βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω
άλλο...
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο
έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ
σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα
αναγκασμένη. Το κακό έγινε. Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από τον Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν αργά.
Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε Κανόνα.
– Πέντε χρόνια ακοινώνητη και με επιείκεια, γιατί το έκανες χωρίς τη θέλησή σου.
Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις
Μεγάλες Γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο
αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου,
όταν με ρωτούσαν:
– Μαμά, εσύ δεν θα κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα μου έλεγε συχνά:
– Μανούλα, ήθελα κι εγώ να έχω έναν αδερφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ.
Μια φορά μου είπε:
– Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πώς είναι ο αδερφούλης μου που αγαπώ. Μα πώς δεν έχει μάτια να με δει;
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό
αγοράκι έτρεχε να μ’ αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα,
αχ παιδάκι μου! Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα δύναμη να
φωνάξω: ΟΧΙ στο έγκλημα της εκτρώσεως, που έκαμε δυστυχισμένο κι εσένα, μα πιο πολύ εμένα...
Πηγή: Περιοδικό της «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΕΝΩΣΕΩΣ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» (Π.Ε.ΦΙ.Π. – www.pefip), «Ελληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», αρ. τεύχους 127/2010, σελ. 28–29. Βλ. http://pefip.gr/magazines/127_2010.pdf
