«Τὰ σώματά μας μᾶς ἀνήκουν»· νὰ ἕνας ἱσχυρισμὸς ποὺ ἀξίζει κανεῖς νὰ σταθεῖ.
Τὸ σῶμα μιᾶς γυναίκας τῆς ἀνήκει, ὅπως καὶ ἡ ψυχή της· κι εἶναι ἐλεύθερη νὰ ὁδηγήσει τὸ σώμα της καὶ τὴ ψυχή της πρὸς τὴν κατεύθυνση ποὺ ἐπιθυμεῖ, πρὸς τὴν ἀλήθεια ἢ τὸ ψέμα, πρὸς τὴ ζωὴ ἢ τὸ θάνατο.
Τοῦτο τὸ ἀξίωμα μοῦ μοιάζει ἀπολύτως σωστό, καὶ νομίζω πὼς χωρὶς δισταγμὸ θὰ συμφωνήσουμε ὅτι ἀφορᾶ τοὺς πάντες· γυναῖκες καὶ ἄνδρες, νέους καὶ ἡλικιωμένους, ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, δυνατοὺς καὶ ἀδυνάτους.
«Τὰ σώματά μας μᾶς ἀνήκουν» λοιπόν, μποροῦν νὰ ἱσχυριστοῦν (δυνητικὰ) καὶ τὰ ἔμβρυα.
Γιατὶ ἀκόμα κι ἐκείνοι ποὺ ἀρνούνται τὴν ὕπαρξη ψυχῆς στὰ ἀγέννητα (συχνὰ καὶ στὰ γεννημένα), ἄν μὴ τὶ ἄλλο, δὲν μποροῦν νὰ ἀμφισβητήσουν πὼς τὰ ἔμβρυα ἔχουν τουλάχιστον σῶμα.
«Μὰ εἶναι ἕνα σῶμα ἀτελές» θὰ ἀντιποῦν. Δηλαδὴ ὅσοι ἔχουν σώματα μὲ ἀτέλειες, ἀσθένειες ἢ ἀναπηρίες χάνουν τὸ δικαίωμα νὰ ὁρίζουν τὸ σώμα τους;
Ἄν ἀποδεχθοῦμε τοῦτη τὴ θεώρηση ἐν ὀνόματι τοῦ προοδευτισμοῦ, χωρὶς νὰ τὸ κατανοοῦμε ὀλισθαίνουμε στὶς βαναυσότερες πρακτικὲς τοῦ ναζισμοῦ, ἐκεῖνες ποὺ ὁδήγησαν στὸ Ἄουσβιτς μαζὶ μὲ τοὺς Ἐβραίους καὶ τοὺς Τσιγκάνους, καὶ τοὺς «λειψοὺς», τοὺς ἀναπήρους καὶ τοὺς ψυχικὰ ἀσθενεῖς.
«Τὰ σώματά μας μᾶς ἀνήκουν» λοιπὸν, γι’ αὐτὸ παρακαλῶ, «Ἀφῆστε με νὰ ζήσω», σὲ ἕνα κόσμο γνήσια προοδευτικό, σ’ ἕνα κόσμο ποὺ ἀντιστέκεται στὶς ὀρμὲς τοῦ θανάτου, σ’ ἕνα κόσμο ποὺ καταφάσκει ἀληθινὰ στὴ ζωή.
