Μαρτυρία Μιλτιάδη Τσεσμετζή για τον πατέρα Ιωάννη Καλαΐδη (13)
Τη Μεγάλη Πέμπτη του 2002 είχα τη
μεγάλη ευλογία να τον μεταφέρω από το Νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλευόταν, στη
Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της κόρης του Θεοδώρας. Την ώρα που βγαίναμε από το
Νοσοκομείο, ήρθε για να τον επισκεφθεί μαι άλλη σεβαστή και οσιακή μορφή της
Εκκλησίας, ο Αρχιμανδρίτης και συγγραφέας π. Ευσέβιος Βίττης. Παρακάτω αναφέρω
τη στιγμή της συνάντησης των δύο αυτών οσίων ανδρών, την οποία κατέγραψα μετά
από παραίνεση του σεβαστού ιερέως π. Ευαγγέλου Αναστασίου:
«Βρισκόμαστε με τον π. Ιωάννη και την πρεσβυτέρα του Πολυξένη στην αυλή
του Νοσοκομείου Σερρών και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο. Ο π. Ιωάννης ήταν
για νοσηλεία από την Κυριακή 28 Απριλίου στην Α΄ Παθολογική Κλινική.
Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο ένα άλλο αυτοκίνητο μας πλησιάζει. Μας
ανάβει τα φώτα αλλά δε μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι. Ένας κύριος, ο
αδελφός του π. Ευσεβίου, βγαίνει και φωνάζει τον π. Ιωάννη. Από το αυτοκίνητο σχεδόν
αμέσως κατεβαίνει κι ένας ηλικιωμένος μοναχός. Μας πλησιάζει. Ο π. Ιωάννης μας
λέει: «Ο πατήρ Ευσέβιος».
Οι δύο γέροντες ασπάζονται ο ένας τον άλλον. Ευλογημένη στιγμή. Ο π.
Ευσέβιος στηρίζεται στο μπαστουνάκι του και χαμογελάει. Ο π. Ιωάννης του λέει: «Σεβασμιώτατε την ευχή σου».
«Δεν είμαι Σεβασμιώτατος», απαντάει ο π. Ευσέβιος.
«Για μένα είσαι», ανταπαντάει ο π. Ιωάννης. Συγκίνηση επικρατεί. Ο π.
Ευσέβιος ήρθε για να τον επισκεφθεί, γιατί είχε πληροφορηθεί για την ασθένειά
του.
«Να εύχεσθε για τη μετάνοιά μου π. Ιωάννη», λέει ο π. Ευσέβιος.
«Κι εσείς για μένα», του απαντάει ο π. Ιωάννης.
«Εκεί που θα πάω δε γνωρίζω τι σκοτάδι θα συναντήσω πάτερ Ιωάννη· να
εύχεσθε».
«Εκεί που θα πας θα είσαι μέσα στο άκτιστο Φως. Θα είσαι το Φως Ιλαρόν»,
λέει με συγκίνηση ο π. Ιωάννης.
«Είμαι ένας σκουπιδοτενεκές όπου μαζεύονται τα διάφορα σκουπίδια. Τώρα
θα αναχωρήσω για ένα διάστημα μακριά από τον κόσμο, για να καθαριστεί λίγο ο
σκουπιδοτενεκές», λέει ο π. Ευσέβιος.
Εδώ ίσως ο π. Ευσέβιος εννοούσε ότι κάθε χρόνο γύρω στους 5 μήνες
αναχωρούσε για το βουνό, και κανείς δε γνώριζε που βρισκόταν.
«Εγώ είμαι κύμβαλον αλαλάζον», απαντάει ο π. Ιωάννης.
«Σήμερα λειτούργησα π. Ιωάννη και σας μνημόνευσα».
«Κι εγώ πάντα σας μνημονεύω πρώτο στις παρακλήσεις και σε όλες τις
ακολουθίες», απάντησε ο π. Ιωάννης και δάκρυσε.
«Όλα τα καλά του Θεού», συνέχισε.
Αποχαιρετιούνται. Φεύγουμε συγκινημένοι. Ευλογημένες στιγμές, δώρο του
Θεού. Την ίδια ημέρα, πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, ο π. Ιωάννης μου είπε: «Η
Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης σκεπάζει τον χριστιανό όλο το χρόνο, γιατί
είναι η Θ. Κοινωνία του μαρτυρίου του Χριστού. Εάν δεν έχουμε την ευλογία από
τον πνευματικό να κοινωνούμε και τη Μεγάλη Πέμπτη και την Ανάσταση, τότε να
προτιμούμε να κοινωνούμε τη Μεγάλη Πέμπτη.
