Μαρτυρία Μιλτιάδη Τσεσμετζή για τον πατέρα Ιωάννη Καλαΐδη (3)
Κάποιες φορές έπαιρνε τα χέρια μας και τα ακουμπούσε στο μέτωπό του.
Εμείς ντρεπόμασταν και προσπαθούσαμε να τα τραβήξουμε, έχοντας συναίσθηση της
αμαρτωλότητάς μας, αλλά και συγχρόνως της αγιότητάς του. Ήταν όμως τόσο μεγάλη
η ταπείνωσή του, που δεν είχε όρια.
Μας έλεγε: «Σας αγαπώ γιατί αγαπάτε τον Χριστό».
Όταν έπρεπε ήταν και αυστηρός. Έλεγε: «Παιδί μου να προσέξεις αυτό το
θέμα», χωρίς να το έχω συζητήσει μαζί του.
Η παρουσία του για μας ήταν ένα πνευματικό πανηγύρι. Ποτέ δεν προσέβαλε
κανέναν άνθρωπο. Μιλούσε πάντοτε με ευγένεια σε όλους και έτσι κέρδιζε τις
καρδιές των ανθρώπων.
Για το τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, έλεγε: «Ένα θα μας σώσει, η
εξομολόγηση. Αλλά όχι εξομολόγηση σαν ποίημα, χωρίς συντριβή ή ένα δάκρυ».
Χιλιάδες άνθρωποι είχαν έρθει
κοντά του απ’ όλη την Ελλάδα, καθώς και μοναχοί από το Άγιο Όρος, να πάρουν την
ευλογία του.
