Μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ:
Ἰδού τί συνήθιζε μιά μοναχή: Κάθε βράδυ, πρίν κοιμηθῆ ἡ γερόντισσα
Συγκλητική τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Μαρίνης Λουτρακίου, ἔπαιρνε ἕνα ξύλινο
Σταυρό καί “σταύρωνε” ἐπί 2 ὧρες ὅσους ἀνθρώπους θυμόταν ἀπ᾽ αὐτούς τούς
ὁποίους εἶχε γνωρίσει καί ὅπου ἔμεναν. Τέλος, πρίν κατακλιθῆ, ἔκανε
ἀρκετούς μεγάλους Σταυρούς στόν Οὐρανό καί, ὅταν τή ρωτούσαμε ποῦ
σταυρώνει, μᾶς ἀπαντοῦσε:
"Σταυρώνω ὅλη τή Γῆ, νά μήν ἔχη ἐξουσία ὁ
Διάβολος στόν κόσμο!"
Καί μιά εὐλαβής λαϊκή: Κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας, στά διαλείμματα τῆς
ἀγρυπνίας τήν ὁποία ἔκανε κάθε βράδυ ἡ Κλαιομαρία τοῦ Περισσοῦ,
ὑποτακτική τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, ἔβγαινε ἀπ᾽ τό σπίτι της
καί σταύρωνε τίς πόρτες τῶν γειτόνων της. Στεκόταν σέ κάθε πόρτα, ἔλεγε
τήν εὐχή, σταύρωνε τούς ἀνθρώπους, πού κάθονταν στό σπίτι καί προχωροῦσε
σέ ἄλλο γιά τήν ἴδια ἐργασία.
