π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ:
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ
προειδοποιούσε για τους κινδύνους αλλοίωσης του εκκλησιαστικού
φρονήματος του Ορθοδόξου λαούαπό συναντήσεις, συνέδρια, συνδιασκέψεις,
κ.λπ. στις οποίες θα παρευρίσκονται και ποιμένες μας και μάλιστα
κορυφαίοι.
Οι παλαιοί συνεργάτες της Π.Ε.Γ. θα θυμούνται όσα έλεγε ο μακαριστός π.
Αντώνιος Αλεβιζόπουλος κατά καιρούς, όταν ετίθετο θέμα διαθρησκειακού
διαλόγου στη διαθρησκειακή «Συνάντηση» της Ασίζης το 1986 με πρωτοβουλία
του προκαθημένου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Επεδείκνυε μάλιστα σχετική φωτογραφία συμπροσευχής όλων των εκπροσώπων
των διαφόρων θρησκειών που συμμετείχαν στη συνάντηση, όπως ινδουιστών,
βουδιστών, χριστιανικών ομολογιών, κ.λπ., κ.λπ. (μεταξύ αυτών και
Ορθοδόξου Ιεράρχου).
Ο αείμνηστος πατήρ ήταν «κάθετα» αντίθετος με κάθε είδους διαλόγου με
τις «θρησκείες όλου του κόσμου» για λόγους κυρίως ποιμαντικούς. Ο πατήρ
Αντώνιος είχε μελετήσει, σε βάθος όλες τις επιδιώξεις και μεθόδους των
«άλλων» θρησκειών και προειδοποιούσε σε ομιλίες και γραπτά του για τους
κινδύνους αλλοίωσης του εκκλησιαστικού φρονήματος του Ορθοδόξου λαού από
συναντήσεις, συνέδρια, συνδιασκέψεις, κ.λπ. στις οποίες θα
παρευρίσκονται και ποιμένες μας και μάλιστα κορυφαίοι.
«Η εποχή μας -έλεγε- είναι εποχή διαλόγου και εναρμονίσεως των πάντων,
ακόμη και των διαφόρων θρησκειών, κοσμοθεωριών, φιλοσοφικών ομάδων και
τάσεων. Αυτός ο διάλογος -προσέθετε- προβάλλεται σήμερα με κάθε τρόπο
και σε κάθε μορφή κι έχει επιπτώσεις στην ποιμαντική βάση».
Είναι σαφής ο λόγος περί επιπτώσεων στην ποιμαντική βάση, διότι ο λαός
όταν παρατηρεί Ορθοδόξους Προκαθημένους να πρωτοστατούν ή και να
οργανώνουν διαθρησκειακές συναντήσεις με οποιοδήποτε αντικείμενο,
προσαρμόζει και τη δική του συμπεριφορά. Αυτό είναι και το επιδιωκόμενο
από τις «άλλες» θρησκείες, να αποδυναμώνουν τις αντιστάσεις των λαών για
να αλώσουν όσους μπορούν περισσότερους στα δόγματα της παραθρησκείας
και του συγκρητισμού.
Τα τελευταία έτη παρατηρούμε με έκδηλη ανησυχία να πληθαίνουν τέτοιου
είδους συναντήσεις και μάλιστα να οργανώνονται σε δικά μας εδάφη. Θα
ισχυριστεί κανείς ότι στις συναντήσεις και συσκέψεις αυτές δεν
συζητούνται δογματικά θέματα, αλλά ζητήματα πανανθρωπίνων προβλημάτων
και ιδεών, όπως οι έννοιες αγάπη, ειρήνη, ελευθερία, κ.λπ. στις οποίες
οι Βουδιστές π.χ. δίδουν διαφορετικό περιεχόμενο. Διότι η Χριστιανική
Αγάπη, που απορρέει από την αγάπη του Θεού, εκφράζεται δια του ελέους
και της φιλανθρωπίας προς τους πάσχοντας αδελφούς, τους «ελαχίστους».
Ενώ οι Ασιατικής πνευματικότητας θρησκείες που πιστεύουν στο κάρμα δεν
εκδηλώνουν τη φιλανθρωπία τους εφ' όσον σύμφωνα με το "κάρμα" του ο κάθε
άνθρωπος πρέπει να περάσει τη δυστυχία του εδώ στη ζωή, υπομένοντας τη
"σαμσάρα" του σε κάθε μετενσάρκωσή του. Χαρακτηριστική ήταν η εξής
ιστορία που μας είπε κάποτε για τον φίλο του τον Χακ, που κάποτε όταν
πήγε στην Ινδία περπατούσε στο δρόμο και συζητούσε μ' έναν επιφανή
βουδιστή. Ο Χακ είδε ένα φτωχό στο δρόμο και του έδωσε ένα κέρμα. Κι ο
βουδιστής είπε φωναχτά: «αχ εσείς οι Χριστιανοί... ». Κατά την αντίληψη
του βουδιστή ο άνθρωπος αυτός ήταν φτωχός λόγω του κάρμα του και έπρεπε
να παραμείνει στην κατάσταση αυτή για να το ξεπληρώσει. Διαφορετικό
ασφαλώς είναι, μεταξύ των δύο κόσμων, και το περιεχόμενο στις έννοιες
ειρήνη, τρομοκρατία κ.λπ. Η πίστη στο κάρμα και την μετενσάρκωση
ανατρέπει όλες τις αξίες και αρχές της χριστιανικής και πανανθρώπινης,
της πανάρχαιας ηθικής, εν δικαίω συγκρότησης των κοινωνιών. Παράδειγμα:
ο οδηγός που σκοτώνει κάποιον στο δρόμο θεωρείται ευεργέτης του διότι
μέσω αυτού ξεπληρώνει το "κάρμα" του, επομένως είναι άδικο να διώκεται.
Είναι γνωστές οι προσπάθειες των οπαδών της Παραθρησκείας τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια.
Το 1893 συνεκλήθη στο Σικάγο το «Πρώτο Κοινοβούλιο των θρησκειών του
κόσμου» με τις οδυνηρές συνέπειες από την Ασιατική ιεραποστολική
διείσδυση στη Δύση, σύμφωνα με το «σύνθημα» του Σουάμι ViveKananda:
«Σήκω Ινδία και κυρίευσε τον κόσμο με την πνευματικότητά σου... Τώρα
είναι ο καιρός να εργαστούμε για να εισδύσουν οι πνευματικές ιδέες της
Ινδίας βαθειά στη Δύση. Γι' αυτό παρακαλώ τους νέους αυτό ακριβώς να
σκέπτονται. Πρέπει να πορευθούμε, πρέπει να κυριεύσουμε τον κόσμο με την
πνευματικότητα και τη φιλοσοφία μας» (Βλέπε βιβλίο: «Αντιμετώπιση των
αιρέσεων. Προβληματική και Στρατηγική» π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου. Αθήνα
1996).
Μετά 100 χρόνια συνεκλήθη το «Β' Κοινοβούλιο των θρησκειών του Κόσμου»
στο Σικάγο επίσης, όπου συμμετείχαν φανερά η ως χορηγοί και
αποκρυφιστικές οργανώσεις, που δρουν στη Δύση με κυρίαρχη τη Θεοσοφική
Εταιρεία.
Κατά καιρούς εμφανίστηκαν πολλές οργανώσεις και ιδίως τελευταία όπου
άτυπες διασκέψεις και συναντήσεις αναβιώνουν το φρόνημα της «Ασίζης»
και του «Παγκόσμιου συνεδρίου των Θρησκειών για την ειρήνη»,
διατυπώνοντας το υποκριτικό ‘σύνθημα': «Ανακαλύπτουμε ότι τα πράγματα
που μας ενώνουν είναι σπουδαιότερα από τα πράγματα που μας χωρίζουν».
Κατά την αντίληψη όλων αυτών των κινήσεων (φαινομενικά από αυτές
αποδεκτή) «οι διάφορες θρησκείες αποτελούν διαφορετικές έννοιες του
ιδίου πράγματος». Στην ουσία όλες οι ινδουιστικές - βουδιστικές
οργανώσεις που ασκούν ιεραποστολή στη Δύση, προβάλλουν το διαθρησκειακό
διάλογο ως μέσον εναρμονήσεως των πάντων και εμφανίζονται προς τα έξω με
πνεύμα ανεκτικό και συμμετοχικό.
Όπως έλεγε ο πατήρ Αντώνιος οι εκπρόσωποι «άλλων» θρησκειών
χρησιμοποιούν διπλή γλώσσα μια εσωτερική και μια εξωτερική. Επομένως
αναζητούν το διάλογο δια να εξαπατήσουν επιδιώκοντας τους δικούς τους
σκοπούς.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που διατείνονται ότι ο διάλογος προσφέρεται
για την παρουσίαση της δικής μας «μαρτυρίας». Αυτό κατά τον αείμνηστο
γέροντά μας αποδεικνύει τουλάχιστον αφέλεια, αφού εκ προοιμίου είναι
γνωστό ότι για τις «άλλες» θρησκείες ο Χριστός δεν είναι γι' αυτές
ανεπανάληπτο ιστορικό πρόσωπο, αλλά «επίπεδο» στην εξελικτική πορεία του
ανθρώπου. Μερικές κινήσεις μιλούν για «χριστική κατάσταση» και για
«εσωτερικό Διδάσκαλο»
Ούτε «μαρτυρία» προσφέρεται με το διάλογο, ούτε θέματα και προβλήματα
αντιμετωπίζονται και επιλύονται. Το μόνον που επιτυγχάνεται είναι μια
φαινομενική καλή εικόνα των διαλεγομένων ποιμένων, ενώ στην ποιμαντική
βάση επικρατεί σύγχυση και αποπροσανατολισμός, εφ' όσον αυτή δεν
γνωρίζει με σαφήνεια τα θέματα που συζητούνται και οδηγείται σε πλάνες
και αδιέξοδα.
Η μόνη απάντηση της Εκκλησίας, γράφει ο π. Αντώνιος στο βιβλίο που
αναφέραμε πιο πάνω «είναι η λόγω και έργω διακήρυξη της μακραίωνης και
αδιασάλευτης πραγματικότητας της εν Χριστώ 'Ιησού... αν δώσει τη δέουσα
απάντηση, θα κάνει όντως αισθητή την παρουσία της στο σύγχρονο κόσμο
και θα αναδειχθεί γνήσια πνευματική κιβωτός».
Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 37 (2004)
