Πώς δέχθηκαν να συνεργαστούν με αλλόθρησκους για την αντιμετώπιση ενός κοινωνικού προβλήματος, παραβιάζοντας το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας... Πώς δέχθηκαν να βάλλουν την υπογραφή τους σε κείμενο που υπογράφουν και μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες;

Αναφορά σε μια ανίερη Διακήρυξη κατά της Ενδοοικογενειακής Βίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16η Δεκεμβρίου 2019

Έχει ήδη επισημανθεί σε κείμενα του Γραφείου μας αλλά και από άλλες καταξιωμένες προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητος, ότι ένας από τους πικρότερους καρπούς της «Συνόδου» της Κρήτης υπήρξε η νέα ισχυρή ώθηση παγκοσμίως, την οποία έδωσε στην εξάπλωση, (αντί καταδίκης), του Οικουμενισμού. 

Η φοβερή αυτή παναίρεση βρήκε την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή της σε δύο κυρίως κείμενα της εν λόγω «Συνόδου»: Στο κείμενο με τίτλο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπό χριστιανικό κόσμο» και στο κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω.Η συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις επικράτησιν της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών, και άρσιν των φυλετικών και λοιπών διακρίσεων». Και το μεν πρώτο εξ’ αυτών προωθεί και νομιμοποιεί τον Διαχριστιανικό Οικουμενισμό, το δε δεύτερο τον Διαθρησκειακό. Οι πρωτεργάτες της «Συνόδου» μετά την επιτυχία τους αυτή προχωρούν τώρα ακάθεκτοι, με περισσότερο ζήλο και ενθουσιασμό, στην υλοποίηση των στόχων τους, επικαλούμενοιτις αποφάσεις της, για να δικαιολογήσουν διμερείς και πολυμερείς Διαθρησκειακές Συναντήσεις και Διαλόγους, συμπροσευχές και συλλείτουργα, μετάδοση της θείας κοινωνίας σε ετεροδόξους και άλλες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, γενόμενοι εκόντες, άκοντες, όργανα της Νέας Εποχής. Ο Παγκόσμιος Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και προχωρεί στην υλοποίηση των στόχων του, δηλαδή στη σύγκληση των θρησκειών και την πραγματοποίηση του οράματος της Πανθρησκείας. Οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις οργανώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, η μία μετά την άλλη.

Μια τέτοια Συνάντηση πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες στη χώρα μας την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου ε.ε. στο Ανθίμειο Πολιτιστικό Κέντρο στην Αλεξανδρούπολη με την επίσημη συμμετοχή δυστυχώς από την Εκκλησία της Ελλάδος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής επί Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και Καταστάσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, και των τεσσάρων Σεβ. Μητροπολιτών της Θράκης. Στη συνάντηση συμμετείχαν επίσης και οι τρεις Μουφτήδες της Θράκης. Θέμα της συνάντησης: «Διακήρυξη ενάντια στην Ενδοοικογενειακή Βία». Με πολύ πόνο, πικρία αλλά και απογοήτευση πληροφορηθήκαμε τόσο γι’ αυτή καθ’ εαυτήν την σύναψη διμερούς συμφωνίας και συνεργασίας μεταξύ Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων της Θράκης, όσον επίσης και για το περιεχόμενο της κοινής «Διακήρυξης». Το γεγονός αυτό μας αναγκάζει να επανέλθουμε για μια ακόμη φορά γύρω από το θέμα των Διαθρησκειακών Συναντήσεων προκειμένου να υπενθυμίσουμε κάποιες βασικές αλήθειες στον πιστό λαό του Θεού. Φυσικά δεν τρέφουμε αυταπάτες, ότι θα πείσουμε τους Μητροπολίτες, που υπέγραψαν τη «Διακήρυξη», ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι βαδίζουν σε λάθος δρόμο. Κυρίως απευθυνόμαστε στον πιστό λαό του Θεού, προς ενημέρωση, επαγρύπνηση και αγωνιστικότητα. Βεβαίως αντιλαμβανόμεθα την πολιτική διαχείριση του ζητήματος της μουσουλμανικής μειονότητος, αλλά θεωρούμε ότι υπάρχουν και όρια σε αυτό!!! Η παρούσα παρέμβασή μας έχει δύο σκέλη: Πρώτον να υπενθυμίσουμε το αδύνατον οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας της Εκκλησίας με τις θρησκείες του κόσμου, με βάση το ευαγγέλιο και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και δεύτερον να επισημάνουμε το ασύμβατο και ανακόλουθο της «Διακήρυξης» με βάση την περί γυναικός διδασκαλία του Κορανίου και γενικά τη θέση της γυναίκας και των παιδιών στην ισλαμική κοινωνία.

Εις ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος. Επαναλαμβάνουμε και πάλι και μάλιστα με έμφαση: Όσοι συμμετέχουν σε Διαθρησκειακές Συναντήσεις, υπογράφουν κοινές Διακηρύξεις και Συμφωνίες και συνεργάζονται με εκπροσώπους άλλων θρησκειών, χαράσσουν μια δική τους γραμμή και πορεία πλεύσεως στη ζωή της Εκκλησίας, ξένη προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Πατερική μας Παράδοση. Και γι’ αυτό φέρουν βαρύτατη ευθύνη ενώπιον του Θεού. Ας μην επαναπαύονται με την σκέψη ότι καμία Ορθόδοξη Σύνοδος δεν πρόκειται ποτέ να τους καλέσει να απολογηθούν, για όσα λέγουν και πράττουν, λόγω του ότι παντού σήμερα κυριαρχεί ο Οικουμενισμός. Διότι και αν ακόμη δεν κληθούν να απολογηθούν σε συνοδικά δικαστήρια, θα κληθούν να απολογηθούν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού εν ημέρα κρίσεως. Και τότε θα είναι αναπολόγητοι. Για μια ακόμη φορά το λέμε φωναχτά, να το ακούσουν όλοι, όσοι βέβαια έχουν αυτιά: Η θρησκεία του Ισλάμ είναι ανθρώπινοκατασκεύασμα, που βλασφημεί τον Χριστό και αρνείται την θεότητά του! Ο Χριστός δεν δέχεται καμία απολύτως συνεργασία με εκείνους που τον υβρίζουν, τον βλασφημούν και γίνονταιεκόντες, άκοντες όργανα του αντικειμένου. Σε όλες τις θρησκείες του κόσμου είναι παρών ο διάβολος και ενεργεί ο διάβολος, ο οποίος παραπλανά τους ανθρώπους μέσω των διαφόρων θρησκειών,για να τους οδηγήσει στην απώλεια.      

Στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν αυτοσχεδιάζουμε, ούτε ακολουθούμε τον λογισμό μας, αλλά «επόμεθα τοις θείοις Πατράσιν» (Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος), όπως και εκείνοι ήποντο τοις αγίοις Αποστόλοις και Προφήταις, αφού όπως ομολογούμε, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων. Θα πρέπει λοιπόν και στο θέμα των Διαθρησκειακών Σχέσεων και Συναντήσεων να ακολουθούμε τους αγίους Προφήτας, τους Αποστόλους και τους Πατέρες και πριν από όλους τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Όταν ο Κύριος μετά το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη αποσύρθηκε στην έρημο και παρέμεινε προσευχόμενος και νηστεύων επί σαράντα ημέρες, δέχθηκε ως γνωστό τους τρεις πειρασμούς, όπως διηγούνται οι ευαγγελιστές, (βλ. Ματθ. κεφ. 4ο και Λουκ. κεφ. 4ο). Στον τρίτο εξ’ αυτών ο διάβολος πρότεινε στον Κύριο να γίνουν φίλοι μεταξύ τους και να συνεργασθούν μαζί. Του υποσχέθηκε να του δώσει όλες τις βασιλείες του κόσμου, αρκεί μόνο να πέσει και να τον προσκυνήσει. Ωστόσο ο Κύριος δεν δέχθηκε καμία συνεργασία μαζί του, απέρριψε την πρόταση του και μάλιστα με οργή: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά· γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις», (Ματθ.4,10). Την ίδια συμπεριφορά βλέπουμε να τηρεί ο Κύριος και σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε περιπτώσεις θεραπείας δαιμονισμένων, στις οποίες, ενώ τα δαιμόνια τον ομολογούσαν Υιόν του Θεού, Αυτός δεν δεχόταν την ομολογία τους, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν δεχόταν να συνεργασθεί μ’ αυτά, ακόμη και όταν αυτά τον ομολογούσαν Υιόν του Θεού. 

Πέραν αυτών: Το κήρυγμα των προφητών και των αποστόλων ήταν κήρυγμα ανενδότου και ανυποχωρήτου αγώνος εναντίον κάθε μορφής αναμίξεως, ή θρησκευτικού συγχρωτισμού, ή οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας με άλλες θρησκείες, (ακόμη και με τον Ιουδαϊσμό), για την επίτευξη εγκοσμίων στόχων, ή την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, όπως στην προκειμένη περίπτωση της ενδοοικογενειακής βίας. Ας αναφέρουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα από την δράση του αποστόλου Παύλου: Κατά την δεύτερη περιοδεία του (βλ. Πραξ.16,16-18), ευρισκόμενος στους Φιλίππους μαζί με τους συνεργάτες τουπροκειμένου να κηρύξει το Ευαγγέλιο, συνάντησε κάποια νεαρά δούλη, η οποία είχε «πνεύμα πύθωνος», δηλαδή πνεύμα δαιμονικό. Αυτή η δούλη όταν είδε τον Παύλο και τους συνεργάτες του, τους ακολούθησε κατά πόδας και φώναζε δυνατά με κραυγές και έλεγε, ποιοί είναι και ποιό είναι το έργο τους: «ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλλουσιν ημίν οδόν σωτηρίας», (16,17). Το δαιμόνιο που ομιλούσε διά μέσου της δούλης, δεν έλεγε ψέματα, διότι πράγματι οι απόστολοι ήταν δούλοι του Θεού του υψίστου και ήρθαν στην πόλη, για να καταγγείλουν την οδό της σωτηρίας στους κατοίκους της. Δεν θα περίμενε κανείς καλύτερο διαλαλητή και διαφημιστή του έργου των αποστόλων  από αυτή την παιδίσκη. Και όμως ο Παύλος δεν δέχεται τη διαφήμιση του διαβόλου και κατ’ επέκταση, δεν δέχεται καμία μορφή συνεργασίας με τον διάβολο.

Επομένως το συμπέρασμα όλων όσων αναφέραμε από την διαγωγή του ιδίου του Κυρίου μας, των προφητών και των αποστόλων είναι ότι καμία απολύτως μορφής συνεργασία, σε διαθρησκειακό επίπεδο, δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ του φωτός της Ορθοδοξίας και του σκότους των διαφόρων αιρέσεων και θρησκειών. Το αδύνατον αυτής της συνεργασίας τονίζει ο απόστολος και στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του, (6,14) «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;». Οι σημερινοί Οικουμενιστές δυστυχώς, αγνοούντες και διαγράφοντες θεληματικά όλα τα παρά πάνω και την διαχρονική πράξη της Εκκλησίας και την ιδίαν διδασκαλίαν «ζητούντες στήσαι», τω θελήματι του Θεού «ουχ υπετάγησαν» (πρβλ. Ρωμ. 10,3).

Και ας έρθουμε  τώρα στο δεύτερο σκέλος.

Στην «Διακήρυξη»,που υπέγραψαν και εξέδωσαν από κοινού οι διοργανωτές, (Συνοδική Επιτροπή, Ιερές Μητροπόλεις και Μουφτείες), αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: «Καταδικάζουμε όλες τις μορφές της ενδοοικογενειακής βίας όπως και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θεωρούμε ότι η βία αποτελεί προσβολή για την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου την οποία υπερασπίζεται και ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ… Κοινή μας πίστη και πεποίθηση είναι ότι ο άνθρωπος, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έχουν την ίδια αξία μπροστά στο Θεό… Καταδικάζουμε επίσης την παραπλανητική επίκληση των αρχών του Χριστιανισμού, ή του Ισλάμ ως δικαιολογία για άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών».Ο Μουφτής του Διδυμοτείχου, κ. Οσμάν Χαμζά δήλωσε ότι «στο Ισλάμ δεν γίνεται καμία διάκριση μεταξύ των δύο φύλων, αντιθέτως το Ισλάμ προτρέπει τους άνδρες να προσέχουν και να τιμούν τις γυναίκες τους και να μην τις αδικούν, ούτε να καταπατούν τα δικαιώματά τους... Γι' αυτό καταδικάζουμε όλες τις μορφές ενδοοικογενειακής βίας, όπως και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Θεωρούμε ότι αποτελεί προσβολή για την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, την οποία υπερασπίζεται το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός. …Εκφράζουμε την επιθυμία μας να εργαστούμε εντατικά όλοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μαζί, αλλά και ο καθένας με τους πιστούς τους, για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας» (Ιστ. Ρομφαία)! Ανάλογες ήταν και οι δηλώσεις των άλλων Μουφτήδων και των λαϊκών επισήμων που έλαβαν τον λόγο. 

Το ότι οι παρά πάνω δηλώσεις έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την περί γυναικός διδασκαλία του Κορανίου,μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Στη συνέχεια παραθέτουμε μερικά χωρία από το Κοράνιο, τα οποία σαφέστατα διαψεύδουν τόσο την κοινή «Διακήρυξη», όσο και τον μουσουλμάνο Μουφτή: 

«Οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών ένεκα της ιδιότητος δι’ ης ο Θεός ύψωσε τους μεν επί των δε», (Κορ. Αι Γυναίκες, 4:38). Οι άνδρες αφού θεωρούνται ανώτεροι των γυναικών, δεν μπορούν  να τις μεταχειρίζονται σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, ακόμα και με τη βία; Ασφαλώς ναι! Η ανισότητα ανδρός και γυναικός στο Ισλάμ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ενδοοικογενειακή βία. Σε άλλο σημείο του Κορανίου αναφέρεται πως οι γυναίκες «οφείλουσι να εκπληρώσι τα εαυτών καθήκοντα ως αρμόζει, οι δε άνδρες να προσφέρονται προς αυτάς μετά δικαιοσύνης, αλλ’ έχουσι την εαυτών εξουσίαν»(Κορ. Η Βους, 2:228). Η ρητή αυτή εντολή δίνει στον άνδρα την δυνατότητα να κρίνει, τι κατά τη γνώμη του θεωρεί ως δίκαιο και να πράξει σε κάθε μια συγκεκριμένη περίπτωση το θέλημά του, όποτε και όπως αυτός επιθυμεί, ανεξάρτητα από τη θέληση της γυναίκας. Με τη λέξη «οφείλουσι»,το Κοράνιο δεν αφήνει στη γυναίκα να έχει άλλη επιλογή, παρά να παραδοθεί στη θέληση του άνδρα. Αν του αντισταθεί, αυτός έχει το «ιερό δικαίωμα»να την αναγκάσει! Στη σούρα «Κορ. Η Αγελάδα» (2:223), αναφέρεται το εξής: «Οι γυναίκες σας είναι  για σας, όπως η καλλιεργήσιμη γη.  Καλλιεργείστε την  όποτε  κι  όπως  θέλετε…».Πράγμα που σημαίνει ότι η γυναίκα είναι έρμαιο στα χέρια του άνδρα  της, σκεύος ηδονής. Όπως η γη βιάζεται και σχίζεται με το αλέτρι για να καλλιεργηθεί από τονγεωργό, το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τη γυναίκα. Ως «καλλιέργεια» μπορεί να λογιστεί ακόμη και ο βιασμός, ή ο ξυλοδαρμός! Στη Σούρα (Ελ- Νισά, Αι Γυναίκες, 4,34) του Κορανίου δίνεται η δυνατότητα στον άνδρα να δέρνει τη σύζυγό του, όταν νομίζει ότι δεν συμμορφώνεται με τη δική του θέληση: «Όσο για τις γυναίκες εκείνες, που φοβάστε για την παρακοή τους συμβουλέψτε τες πρώτα, έπειτα αρνηθείτε να μοιραστείτε μαζί τους το κρεβάτι τους και τέλος να τις δείρετε ελαφριά. Αν όμως επιστρέψουν, στην υπακοή, μην χρησιμοποιήστε εναντίον τους μέσα ενοχλητικά»! Πρώτος διδάξας ο Μωάμεθ, όπως διαβάζουμε στο (Μουσλίμ 4:2127, από παράθεση  στο https://www.foundalis.com/rlg/Islam_kai_eirini.htm), χτύπησε την 9χρονη σύζυγό του στο στήθος. Επειδή τον ακολούθησε έξω από το σπίτι χωρίς την άδειά του!

Σύμφωνα με την μουσουλμανική θρησκευτική παράδοση, ο Μωάμεθ είπε χαρακτηριστικά για τη στάση της γυναίκας προς τον σύζυγο της: «Αν είχα εξουσία για το προσκύνημα, θα έδινα εντολή να προσκυνά η γυναίκα τον άνδρα της».Ιμπραχίμ (Αβραάμ) Χαλίλ Νταμπούρ, Γάμος και Οικογένεια κατά το Ισλάμ, Θεσσαλονίκη, 1990, σ. 242). Κατά τον μεγάλο μουσουλμάνο θεολόγο Al Ghazali «Ο γάμος είναι ένα είδος σκλαβιάς για τη γυναίκα. Καθήκον της είναι η απόλυτη υπακοή στον άνδρα σε κάθε πράγμα, εκτός εάν αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με τους νόμους του Ισλάμ» (Ιστ. Πεμπτουσία)! Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη κατάρα για μια γυναίκα είναι να γεννηθεί σε μουσουλμανική χώρα, να είναι μουσουλμάνα!

Αν οι γυναίκες μουσουλμάνες λογίζονται ως κατώτερες από τους άνδρες και υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ηδονιστικές απολαύσεις των ανδρών, μπορούμε να φαντασθούμε πόσο ασυγκρίτως χειρότερη θα πρέπει να είναι η θέση των «απίστων», δηλαδή των μη μουσουλμάνων γυναικών. Το Κοράνιο επιτρέπει στους άνδρες μουσουλμάνους, να αρπάζουν γυναίκες «άπιστες» και να τις κάνουν σκλάβες τους: «Και όλες οι παντρεμένες γυναίκες (σας απαγορεύονται) εκτός από εκείνες (τις αιχμάλωτες) που είναι του δεξιού χεριού σας. Αυτό είναι εντολή του Αλλάχ προς εσάς» (Κορ. Σούρα Ελ- Νισά, Αι Γυναίκες,4,24). Πικρή ανάμνησή μας η αρπαγή χιλιάδων ελληνίδων χριστιανών, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, από Τούρκους Αγάδες και Πασάδες, τις οποίες κρατούσαν στα χαρέμια τους, για να ικανοποιούν τις αρρωστημένες ορέξεις τους. Πρόσφατο παράδειγμα η αρπαγή γυναικών των Κούρδων της Συρίας και η χρησιμοποίησή τους ως «σκλάβες του σεξ». Αναφέρουμε επίσης τη φρίκη που βιώνουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και κυρίως η Σουηδία και η Δανία, από τα ατέλειωτα κρούσματα βιασμών ευρωπαίων γυναικών από μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, ώστε χιλιάδες κάτοικοι να μεταναστεύουν για να γλυτώσουν από αυτούς!

Οι γυναίκες, σύμφωνα με το Κοράνιο και την ισλαμική παράδοση, υπολείπονται σε νοημοσύνη σε σχέση με τους άνδρες: «Οι γυναίκες ρώτησαν (σ.σ. τον Μωάμεθ): ‘Ω Απόστολε του Αλλάχ! Γιατί υπολειπόμαστε σε νοημοσύνη και θρησκεία;’. Εκείνος είπε: ‘Δεν είναι η μαρτυρία δύο γυναικών ίση με τη μαρτυρία ενός άντρα;’. Απάντησαν καταφατικά. Είπε: ‘Αυτό είναι το ελάττωμα στη νοημοσύνη σας» (Μπουχάρι:Τ1Β6Α301))! Αλλού αναφέρεται το εξής καταπληκτικό: «Ο Προφήτης, (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του), είπε: ‘Δεν αληθεύει πως η μαρτυρία μιας γυναίκας ισούται με την μαρτυρία μισού ανδρός;’   Η γυναίκα είπε ‘Ναι’.  Εκείνος τότε είπε: ‘Αυτό είναι εξ’ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού της’»,[Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, μεταφρ. (NewDelhi: IslamicBookService, 2002), αρ. 2658] (δες και Κορ. Η Αγελάδα, 2:282 και https://www.foundalis.com/rlg/Islam_kai_ eirini.htm)!

Ο μουσουλμάνος άνδρας δίνει «προίκα» στον πατέρα της γυναίκας του, στην ουσία όμως την αγοράζει, σαν να ήταν ζώο, ή πράγμα και γι’ αυτό την χρησιμοποιεί ως ιδιοκτησία του (Βλ. Κορ. Σούρα Ελ- Νισά, Αι Γυναίκες,4:3). Μόνο ο άνδρας έχει την δυνατότητα να έχει περισσότερες από μία γυναίκες, (πολυγαμία), όχι όμως και οι γυναίκες. Στον ισλαμικό «παράδεισο» στον κάθε πιστό μουσουλμάνο θα δοθούν ως δώρα72 «αιώνιες παρθένες» γυναίκες, για να ικανοποιείται εσαεί. Αυτό ισχύει μόνο για τους άνδρες, όχι όμως για τις γυναίκες. Ο άνδρας έχει το δικαίωμα να εξέρχεται του σπιτιού του, όποτε θέλει και να κυκλοφορεί, όπου θέλει. Όχι όμως και η γυναίκα, η οποία πρέπει να εξέλθει κατόπιν αδείας του άνδρα της, καλυμμένη με τη «μπούργκα» και απαραίτητα με συνοδεία εγκεκριμένη από τον σύζυγό της. Δεν της δίνεται άδεια οδήγησης. Δεν έχει το δικαίωμα της ελεύθερης εργασίας. Και το πλέον αποκρουστικό και βάρβαρο: Πολλοί μουσουλμάνοι κάνουν στα μικρά κορίτσια «περιτομή»,την φρικώδη κλειτοριδοεκτομή, καθιστώντας τες ανάπηρες σε όλη τους τη ζωή, αφαιρώντας τους το δικαίωμα της ηδονής κατά τη συνουσία, με σκοπό να μην απατήσουν τους συζύγους των! Ας σημειωθεί πως το βάρβαρο και αποκρουστικό αυτό έθιμο κηρύχτηκε παράνομο και ποινικά κολάσιμο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεται να γίνεται, ώστε, σύμφωνα με ασφαλείς πηγές, περισσότερα από 350.000.000 κορίτσια έχουν υποστεί αυτόν τον επώδυνο και επαίσχυντο ακρωτηριασμό! Τέλος υπάρχει και το μέγα πρόβλημα της παιδεραστίας στο Ισλάμ, αφού επιτρέπεται από το Κοράνιο ενήλικας να νυμφευτεί ακόμα και 9χρονο κορίτσι! Πρώτος διδάξας, ο ιδρυτής του Ισλάμ, ο Μωάμεθ, ο οποίος νυμφεύτηκε την 7χρονη Αϊσέ και την χρησιμοποιούσε ως σύζυγό του από τα εννέα της χρόνια!

Κλείνουμε την παρέμβασή μας, θέτοντας κάποια ερωτήματα στους υπογράψαντες την κοινή «Διακήρυξη»: Πως δέχθηκαν να συνεργαστούν με αλλόθρησκους για την αντιμετώπιση ενός κοινωνικού προβλήματος, παραβιάζοντας το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, καθ’ ον χρόνον μάλιστα το μεν Ισλάμ υποβιβάζει αφάνταστα τη θέση της γυναίκας, ενώ η Εκκλησία μας την εξύψωσε στη θέση που της αρμόζει, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού», (Γαλ.3,28). Πως δέχθηκαν να βάλλουν την υπογραφή τους σε κείμενο που υπογράφουν και μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι υβρίζουν τον αληθινό Τριαδικό Θεό και βλασφημούν το θείο Πρόσωπο του Λυτρωτή μας Χριστού, υποβιβάζοντάς τον σε έναν απλό άνθρωπο, κατώτερο του Μωάμεθ, πλασμένο από λάσπη, όπως διδάσκει το Κοράνιο; Όλα τα πάρα πάνω στοιχεία που παραθέσαμε σχετικά με τη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ, δεν τα είχαν υπόψη τους οι υπογράψαντες την κοινή «Διακήρυξη»; Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι στην Θράκη μας συνυπάρχει αρμονικά η μουσουλμανική μειονότητα με τους χριστιανούς. Οι συμπατριώτες μας, μουσουλμάνοι της Θράκης, είναι φιλήσυχοι άνθρωποι, διότι έχουν επηρεαστεί από τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής των συντοπιτών τους χριστιανών και όχι διότι αυτό διδάσκει η θρησκεία τους. Το γεγονός όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να διαγράφουμε την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την διαχρονική πράξη της Εκκλησίας, υπογράφοντας κοινές «Διακηρύξεις».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών