Τὴν Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου μὲ τὶς
εὐλογίες τοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης Θεοκλήτου ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος παρέστη
καὶ μίλησε σὲ κοινὸ ποὺ ξεπέρασε τοὺς 2000, ἕνα κοινὸ ποὺ κατὰ κανόνα
ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Πτολεμαΐδας καὶ ἀπὸ τὰ περίχωρα αὐτῆς. Ἡ ἐκδήλωση
ὡς γνωστὸ ἔγινε στὴν πισίνα τοῦ ξενοδοχείου Ἰωάννου Resort hotel καὶ ἡ
ὁμιλία εἶχε θέμα: «ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΝΕΣΑΙ ΞΑΝΑ». Ὁ π. Αὐγουστῖνος
Αὐξωνίδης ἦταν ἐκεῖ, γιὰ νὰ ὑποδεχτεῖ τὸν πατέρα Ἀνδρέα, τὸν «ἐλέῳ τοῦ
διαδικτύου καὶ τῆς τεχνολογίας» γνωστὸ σὲ ὅλον τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ἦταν
ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸν χαιρετίσει μὲ τρόπο ἐπίσημο ἐνώπιον ὅλων τῶν
Πτολεμαϊδιωτῶν, ποὺ παραβρέθηκαν ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσων μὲ ἠλεκτρονικὰ μέσα
ἦταν παρόντες-ἀπόντες ἐφόσον ἡ τεχνολογία μετατρέπει καὶ αἴθουσες
δεξιώσεων σὲ «ἠλεκτρονικοὺς ἄμβωνες».
Ἐπειδὴ ἡ καλύτερη εἰσαγωγὴ γιὰ τὴν
ὑπόθεση αὐτὴ ὑπάρχει μέσα στὸν Χαιρετισμὸ τοῦ π. Αὐγουστίνου καλὸ εἶναι
νὰ θυμηθοῦμε μία μόνο πρότασή του. Ἰδού: «Γι’ αὐτὸ λοιπὸν χαιρόμαστε
ἰδιαίτερα πατέρα Ἀνδρέα, ποὺ σᾶς ἔχουμε κοντά μας καὶ εἶστε μέρος τῆς
καρδιᾶς ὅλων τῶν πιστῶν ἀνθρώπων ποὺ ἦλθαν νὰ σᾶς ἀκούσουν, γιὰ νὰ
μεταδώσετε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νὰ βρεῖ τὸν
ἑαυτό του. Κι ἂν βρεῖ τὸν ἑαυτό του νὰ συναντήσει καὶ νὰ βρεῖ καὶ τὸν
Θεό».
Στὸ σημεῖο αὐτό, ἀγαπητοί, ἂς ποῦμε λίγα
λόγια γιὰ τὴν «ἀγωγὴ τῆς καρδιᾶς», ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ «ἐπίπεδα ἀληθείας»
ποὺ οἱ σύγχρονοι θεολόγοι τοῦ καιροῦ μας χρησιμοποιοῦν ὡς δολώματα, γιὰ
νὰ συλλάβουν στὰ ἀνακόλουθα δίκτυά τους «ἀκόλουθους» ἢ ἀλλιῶς «ὀπαδοὺς»
(Ἅγιος Παΐσιος).
Τί εἶναι ὅμως ἡ «ἀγωγὴ τῆς καρδιᾶς»;
Θεμέλιο τῆς ἀπάντησής μας στὸ ἐρώτημα
αὐτὸ ποὺ πρόκειται νὰ λύσει πολλὰ μυαλὰ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν σύγχρονων
«διδασκάλων», ποὺ σὰν Γκουροὺ ἐπιβάλλονται στὸ νοῦ! ἀποτελοῦν τὰ
παρακάτω λόγια τοῦ ἄλλου π. Αὐγουστίνου, τοῦ πρώην ἐπισκόπου Φλωρίνης,
τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ποὺ ἔκανε τὴν πόλη αὐτὴ πραγματικὰ μία
«πολὺ ὄμορφη πόλη μὲ πολλοὺς καλοὺς ἀνθρώπους» (π. Ἀνδρέας Κονάνος).
Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ποὺ ἀκόμη
ἀγγίζει τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Πτολεμαϊδιωτῶν συμπεριλαμβάνει σὲ ἕνα
γραπτὸ κήρυγμά του τὴ φράση τοῦ Εὐαγγελίου «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»! Θυμίζω
ἐδῶ μία πρώτη φράση τοῦ π. Ἀνδρέα ποὺ εἶπε τὴν Τετάρτη 12 Ἰουνίου στὴ
Φλώρινα, ὅταν μιλοῦσε στοὺς Φλωρινιῶτες πάλι μὲ θέμα τὴν καρδιά: «Ὅταν ὁ
Χριστὸς φωτίζει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά σου»! Τί εἶπε; Ἀκοῦστε: «ΟΤΑΝ
ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΤΕΙΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΚΙ
ΑΝ ΚΑΝΕΙ». Ἂς ἀκούσουμε τώρα τὰ λόγια τοῦ φωτισμένου ἐπισκόπου
Αὐγουστίνου, λόγια ἑνὸς ἱεράρχη ποὺ πόνεσε καὶ πονάει ἡ καρδιά του γιὰ
τὰ «καλὰ» παιδιά του, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς… «Μερικοὶ στὴν ἐποχή μας
ζητοῦν νὰ χωρίσουν αὐτὰ τὰ δύο (ἐνν. τὸ δόγμα ἀπὸ τὴν ἠθική)· ἀλλὰ ὅπως
στὸν ἀργαλειὸ τὸ στημόνι δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸ ὑφάδι, ἀλλὰ καὶ τὰ δύο
μαζὶ κάνουν τὸ ὕφασμα, ἔτσι καὶ στὸν Χριστιανισμό! δόγμα καὶ ἠθική,
πίστι καὶ ἔργα, κάνουν τὴν ἀραχνοΰφαντη στολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. «Ὅσοι εἰς
Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3,27· βλ. & Ρωμ.
13,14). Χωρὶς αὐτὴν θὰ εἶσαι γυμνὸς καὶ ὁ Κύριος θὰ σοῦ πῆ· «Ἑταῖρε, πῶς
εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;» (Ματθ. 22,12). Χριστιανισμὸς ἴσον
«πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. 5,6)». Καὶ συνεχίζει: «Κάποιοι
θέλησαν σὲ καταστατικοὺς νόμους νὰ διακρίνουν διατάξεις καὶ ἱεροὺς
κανόνες σὲ δογματικοὺς καὶ σὲ ἠθικούς, καὶ τοὺς μὲν νὰ καλύψουν μὲ
κῦρος, τοὺς δὲ νὰ ἀφήσουν ἀκάλυπτους. Ἡ μοντέρνα ἠθική βλέπετε κρατάει
μόνο τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34), κι ἀφήνει τὰ ἄλλα. Ναί, τὸ
«Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» εἶνε ἡ κορυφή, ἀλλὰ κορυφὴ χωρὶς βάσι δὲν ὑπάρχει·
ὑπάρχει ἡ κορυφή, διότι ὑπάρχει ὁλόκληρος ὄγκος βουνοῦ· καὶ ὑπάρχει τὸ
«Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», διότι ὑπάρχουν τὰ δόγματα. Ἄν ἀφαιρέσης τὰ δόγματα,
τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» θὰ καταντήση σεξουαλικὸ ζήτημα. Ὄχι! τὸ δόγμα ἀπὸ
τὴν ἠθικὴ δὲν χωρίζεται… Θὰ κρατήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία.».
Ἀγαπητοί, ὅλοι ὅσοι ἤμασταν παρόντες
στὴν ἐν λόγῳ ἐκδήλωση ἀκούσαμε τὸν ὁμιλητὴ νὰ ὁμολογεῖ ὅτι ἡ ὁμιλία του
αὐτὴ δὲν ἦταν «κήρυγμα»! Μᾶς ρώτησε, ἂν θυμᾶστε, ὁ Πατὴρ ‘’Αὐτὰ ποὺ σᾶς
εἶπα ἦταν Κήρυγμα;’’, καὶ ἀπαντήσατε ἐν φωνῇ: «Ὄχι». Καὶ πάλι μᾶς εἶπε
καταφατικά: ‘’Δὲν ἦταν κήρυγμα! κι ὅμως ἦταν κήρυγμα’’… Ἀλλὰ καὶ οἱ
Φλωρινιῶτες δὲν ἄκουσαν τὰ λόγια τοῦτα τοῦ Πατρός, «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ»; «Βλέπεις τὴ γυναίκα σου,
βρὲ παιδί μου, γέλα! Τὸ πρόσωπό σου πρέπει νὰ λάμπει, ὅταν βλέπει τὴν
γυναίκα σου. Αὐτὸ εἶναι τὸ φῶς! ποὺ σὲ φώτισε ὁ Θεός. Νὰ τῆς πεῖς: Ἐσὺ
εἶσαι ὁ ἄνθρωπός μου, χάρις σὲ σένα νιώθω τὸν ἀντρισμό μου, χάρις σὲ
σένα εἶμαι πατέρας, χάρις σὲ σένα νιώθω ἄντρας, χάρις σὲ ΄σένα ἔχω ἀξία!
μοῦ δίνεις τιμή! Δείξτω της αὐτό!»[3]… Μία ἀκόμη σκηνὴ ἀπὸ τὴν ὁμιλία
του στὴν Φλώρινα ἔχει θέση καὶ ἀξία νὰ κατατεθεῖ ἐδῶ καὶ ἀφορᾶ ἕνα
παλληκάρι ποὺ «χώρισε». Ἰδού: « Καὶ ἕνας μὲ ἄκουσε, ἐπειδὴ χώρισε μὲ τὴν
κοπέλα ποὺ ἀγαποῦσε. Ἤτανε τέσσερα (4) χρόνια μαζί, εἴχανε μία σχέση
καὶ χωρίσανε! συμβαίνει αὐτό, ἔ; Δὲν ξέρω ἂν ἐδῶ (ἐνν. στὴν Φλώρινα τοῦ
Καντιώτη) χωρίζετε πρώτη φορά, στὴν Ἀθήνα χωρίζουνε. Ὁ κόσμος
τσακώνεται, χωρίζει…, ἀρραβῶνες διαλύονται, γάμοι! τέλος πάντων. Αὐτὸς
μπῆκε λοιπὸν μὲς τὴν κατάθλιψη καὶ στὸ κλάμα, στὰ «πατώματα», κι ἔβαλε,
ἔ, πῶς τὸ πέ, τραγούδια, «πονεμένα τραγούδια» γιὰ ἀπογοητευμένους καὶ
μελαγχολικούς; Ἔψαξε τραγούδια, ἦταν (ἐνν. τὰ τραγούδια) σὲ λίστα:
«Τραγούδια γιὰ γλέντια», «τραγούδια θλιβερά», αὐτὸς ἔβαλε γιὰ
μελαγχολικοὺς καὶ βρῆκε μία ὁμιλία ποὺ εἶχα (ἐνν. μὲ τίτλο): «Τὰ
μελαγχολικά σου μάτια». Ἀκούει τὴν ὁμιλία! ἔκλεγε αὐτὸς γιὰ τὴν κοπέλα
ποὺ ’χε χάσει, τὴν πριγκίπισσα. Ἄκουγε τὴν ὁμιλία! τοῦ φύγαν τὰ δάκρυα!
Καὶ λέει: Γιατί δὲν κλαίω; Ἐγὼ θέλω νὰ κλαίω! Ἤθελα κάποιον νὰ μὲ κάνει
νὰ κλαίω κι ἄλλο! Γιατί μοῦ λέει: Πάτερ, ξέρεις τί εἶναι νὰ χωρίσεις;
Μεγάλο πρᾶμα νὰ χωρίσεις, νὰ μὴ στὸ δώσει ὁ Θεός!… Εἶναι (τοῦ) λέω
δύσκολο! εἶναι δύσκολο νὰ χωρίσεις, νὰ τσακώνεσαι, νὰ πληγώνεσαι, νὰ
ξεριζώνεις τὴν καρδιά σου, νά, τέλος πάντων» [3].
Ἐννοεῖται ὅτι τὸ παλληκάρι καὶ ἡ κοπέλα του «Ἤτανε τέσσερα (4) χρόνια μαζὶ» καὶ ἁπλὰ «εἴχανε μία σχέση» καὶ χωρίσανε!
Νὰ λοιπὸν τί εἶναι ἡ «ἀγωγὴ τῆς καρδιᾶς»!
Εἶναι ἡ λεγόμενη ἀγωγὴ τοῦ συναισθήματος
ἢ ἀλλιῶς ἡ συναισθηματικὴ ἀγωγή, ὅ,τι δηλαδὴ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν
γνωστὴ συναισθηματικὴ νοημοσύνη (EQ), ποὺ ἐδῶ καὶ 10 χρόνια διδάσκεται
στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα (καὶ τὰ τελευταῖα τρία μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα
ἀντισυνταγματικὰ καὶ ἀντίχριστα βιβλία τῶν σύγχρονων Θρησκευτικῶν καὶ
ἐπιπλέον μαζὶ μὲ τὶς ὀνομαστὲς θεματικὲς-σεξουαλικὲς ἑβδομάδες).
Πολὺ φωτιστικὸς γιὰ ὅποιον ἔχει τὰ ὦτα
τῆς καρδιᾶς του ἀνοιχτὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ ψυχίατρου Ἀρ. Ἀ.
Ἀσπιώτη περὶ σεξουαλικῆς διαφώτισης καὶ ἀγωγῆς (ποὺ ὅπως θὰ ξέρετε
ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο τμῆμα τῆς Συναισθηματικῆς ἀγωγῆς)! Στὸ 44ο τεῦχος
(1961) μὲ γενικὸ τίτλο «ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ» καὶ στὴ σελίδα 11 γράφει τὰ
ἑξῆς: «Πολλοί, καθολικοὶ κυρίως, συγγραφεῖς, προτιμοῦν τὸν ὅρον «ἀγωγὴ
τοῦ συναισθήματος» (education du sentiment), ὁ ὁποῖος φαίνεται
περισσότερο ἐπιτυχής, διότι δεικνύει ὅτι δὲν πρόκειται μόνον διὰ τὴν
ἀποκάλυψιν εἰς τὸ παιδὶ τῶν φυσιολογικῶν φαινομένων, ἀλλ’ ὅτι θ’
ἀποβλέπη κυρίως αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψις εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ πνεύματός
των, τῆς καρδίας των, τῆς θελήσεώς των, καὶ θὰ τὰ προετοιμάζει εἰς τὸ νὰ
διαβλέπουν, ν’ ἀγαποῦν καὶ νὰ σέβονται τὸ μεγαλεῖον τῆς ζωῆς»…. Ὅ,τι ἐν
ὀλίγοις ἢ ἐν πολλοῖς διδάσκει ὁ Ἱερέας Ἀνδρέας Κονάνος;
Πρὶν ἀναφερθοῦμε στὰ «ἐπίπεδα ἀληθείας»,
ὅπου ἡ συναισθηματικὴ νοημοσύνη (EQ) καὶ ἡ ἀγωγὴ τοῦ συναισθήματος
θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀνώτερο εἶδος ἀγωγῆς, πιὸ ὑψηλὸ καὶ πιὸ ἀληθινὸ ἀπὸ τὰ
προηγούμενα συστήματα τὰ ὁποῖα ἀπέτυχαν –ὅπως λένε- νὰ ἑνώσουν, π.χ τὴν
οἰκογένεια, τὶς φυλὲς καὶ τὰ ἔθνη ἢ ποὺ δὲν κατόρθωσαν νὰ ἐξαλείψουν τὶς
ἀδικίες ἐντὸς τῆς οἰκογένειας ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία ὅλων τῶν
κρατῶν, καλὸ εἶναι νὰ δοῦμε τί κοινὸ καὶ ὅμοιο ὑπάρχει μεταξὺ τῶν
κοινωνικῶν-ψυχολογικῶν τρόπων καὶ λόγων τοῦ π. Ἀνδρέα καὶ ὅλων ἐκείνων
ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ «χωρισμὸς» μεταξὺ τῶν ζευγαριῶν, παντρεμένων καὶ μή,
ὀφείλετε «στὴν αὐξανόμενη ἔλλειψη συναισθηματικῆς νοημοσύνης»! (βλ. «Ἡ
συναισθηματικὴ νοημοσύνη: Γιατί τοῦ «EQ» εἶναι πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὸ
«IQ»;», Daniel Goleman, Τόμος Β, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Ἐκδόσεις «πεδίο»).
…Γιὰ ὅλους ὅσους δὲν κατάλαβαν καλὸ
εἶναι νὰ ποῦμε ὅτι οἱ σύγχρονοι θεολόγοι τοῦ καιροῦ μας ἔπαψαν νὰ
συμπεριλαμβάνουν στὶς ὁμιλίες τους δύο πράματα, ἕνα τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς
Χριστὸς» καὶ ἕνα τὸν ὅρο «ἁμαρτία». Τὸ μόνο ποὺ ξέρουν νὰ λένε εἶναι ὅτι
«οἱ πιλότοι κάνουν λάθη», ὅτι ὅλοι μας κάνουμε λάθη, ἄνδρες, γυναῖκες
καὶ παιδιά, καὶ ὅτι ὁ Θεὸς τὰ γνωρίζει αὐτά, ὅπως π.χ. ὅτι στὸ τέλος ὁ
Σαῦλος θὰ γίνει… Καλὰ δὲν θυμᾶστε τὴν ἀπάντηση ποὺ ὅλοι μαζὶ μὲ μία
φωνὴ ἐδώσατε; «Παῦλος»!
Δηλαδή, ἀγαπητοί, οἱ γκουροὺ τῆς
«κοινωνικῆς νοημοσύνης» περνοῦν τὸ μήνυμα τῶν λαθῶν καὶ ὄχι τῆς
ἁμαρτίας, λόγω ὅτι Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ! Ἀλήθεια αὐτὸ δὲν
ἦταν τὸ μήνυμα τοῦ π. Ἀνδρέα, ὅτι ὅλα εἶναι «λάθη»; Ἀλλὰ καὶ ὁ στόχος
του δὲν ἦταν μαζὶ μὲ τὶς οἰκογενειακὲς συναισθηματο-δεξιότητες νὰ
περάσει σὲ 2.000 ἀκολούθους του τὸ μήνυμα τῆς «κοινωνικῆς νοημοσύνης»,
τῆς «κοινωνικῆς δικαιοσύνης», κι ἂς σταματήσω ἐδῶ νὰ μὴ χαλάσω τὸ κλῖμα
τὸ καλό, αὐτὸ τὸ τῆς χαρᾶς τῶν κρυφὸ-Οἰκουμενιστῶν…
Ἐπειδὴ ἡ ὅλη ἱστορία δυστυχῶς ἔχει σχέση
μὲ τὴν ἀσθένεια τοῦ γκουρουϊσμοῦ ἢ καλύτερα τῶν «Πρώτων» (ὅλων ἐκείνων
δηλαδὴ τῶν σπουδαίων ἀνθρώπων καὶ διδασκάλων τοῦ καιροῦ μας, θεολόγων ,
ψυχολόγων καὶ ἰατρῶν, ἐπισκόπων, λαϊκῶν καὶ κληρικῶν) καλὸ εἶναι νὰ
κλείσουμε τὸν πρῶτο αὐτὸν σχολιασμὸ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Καντιώτη ποὺ λέγει
ὅτι «Ἂν ἀφαιρέσης τὰ δόγματα, τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» θὰ καταντήση
σεξουαλικὸ ζήτημα», καὶ ὅτι «Κάποιοι» κάποτε στὰ πρῶτα πανεπιστήμια τῆς
Ἀμερικῆς θέλησαν νὰ ΧΩΡΙΣΟΥΝ τὸ δόγμα ἀπὸ τὴν ἠθική…
Ὄχι! Τὸ δόγμα ἀπὸ τὴν ἠθικὴ δὲν
χωρίζεται π. Ἀνδρέα… Στὴν Πτολεμαΐδα θὰ κρατήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως
μᾶς τὴν δίδαξε ὁ πρώην ἐπίσκοπος Φλωρίνης.
