Ἀγαπητοί μου,
προσέξτε, δὲν εἶναι κακία αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ. Ἂν τὸ παιδί σας, ὁ μὴ γένοιτο,
παντρευτεῖ μὲ πολιτικὸ γάμο, δὲν θὰ πάτε στὸν γάμο του! Εἶναι σὲ
ἀταξία. Ἂν συγγενικὸ ἢ φιλικό σας πρόσωπο παντρευτεῖ μὲ πολιτικὸ γάμο,
δὲν θὰ πάτε!
Θὰ τοῦ πεῖτε ὅτι εἶναι σὲ ἀταξία. Δὲν θὰ βρίσετε οὔτε θὰ
δείρετε, ἀλλὰ θὰ πεῖτε ὅτι εἶναι σὲ ἀταξία. Προσέξτε με, οὔτε δῶρο θὰ
πάτε! Διότι μὲ τὴν παρουσία σας, τὴν ἐπίσκεψή σας ἢ τὸ δῶρο σας
ἐπικροτεῖτε κάτι ποὺ ὁ Θεὸς δὲν τὸ θέλει, εἶναι παράνομο. Αὐτὸ ποὺ
προέτρεπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος τοὺς Κορινθίους γιὰ κάποιον αἱμομίκτη
Χριστιανό, νὰ μὴν τοῦ μιλᾶνε γιὰ νὰ ντραπεῖ καὶ νὰ συνέλθει, αὐτὸ θὰ
κάνετε κι ἐσεῖς. Θὰ δείχνετε τὴν δυσαρέσκειά σας, ὄχι σήμερα αὔριο καὶ
γιὰ δέκα μέρες, ἀλλὰ μέχρι ποὺ νὰ διορθωθεῖ.
Θὰ
λέτε καλημέρα, ἀλλὰ πάντα θὰ ὑπενθυμίζετε μὲ τὴ στάση σας. «Ἀγαπητέ μου
φίλε ἢ παιδί μου, εἶσαι σὲ ἀταξία.» Θὰ τὸν κάνετε τὸν ἄλλο νὰ σκεφθεῖ,
καὶ τότε νὰ πεῖ: «Τί κάνω;». Ἂν τὸν ἐπιδοκιμάσουμε, τότε δὲν τὸν διορθώνουμε.
