π. Αὐγουστίνος Καντιώτης Επίσκοπος Φλωρίνης (+2010):
«Μοιάζουμε, ἀγαπητοί μου, μέ ἕνα ἄνθρωπο πού πιάνει στά χέρια του ἕνα
ὄμορφο βιβλίο, κι ἐπειδή δέν ξέρει γράμματα, τό ξεφυλλίζει τό
ξεφυλλίζει, ἀλλά δέν γνωρίζει τί λέει μέσα.
Εἶδα κάποτε σ᾽ ἕνα βουνό ἕνα ἄνθρωπο, πού εἶχε στά χέρια του ἕνα βιβλίο καί τό κοιτοῦσε.
—Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τό βιβλίο;
—Ποῦ νά ξέρω, παιδάκι μου;, μοῦ ἀπαντᾶ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλά δέν καταλαβαίνω τίποτε.
Ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει καί μ᾽ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ
ὄρθρος, ὁ ἐσπερινός, ἠ Θ. Λειτουργία, εἶναι ἕνα βιβλίο, τό ὡραιότερο
βιβλίο πού ὑπάρχει στόν κόσμο. Ἀλλά πᾶμε στήν ἐκκλησία καί δέν
καταλαβαίνουμε τίποτε ἀπό αὐτά πού ἀκοῦμε. Τί συμβαίνει; Ποιά νά εἶναι ἡ
αἰτία; Μήπως εἶναι ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά λίγο, συντελεῖ καί ἡ γλῶσσα. Δέν
εἶναι ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στή ζωή μου τσοπαναραίους καί γεωργούς καί
ἀγράμματους ἀνθρώπους, πού ξέρανε ἀπ᾽ ἔξω τόν ἐξάψαλμο· γνώρισα καί
δικηγόρους καί γιατρούς καί μεγάλους ἐπιστήμονες καί καθηγητές
Πανεπιστημίου, πού οὔτε τό “Πάτερ ἠμῶν” δέν γνώριζαν.
Ἄρα, λοιπόν, δέν εἶναι τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσας· εἶναι ἡ ἔλλειψι
ἀγάπης στό Θεό. Δέν ἔχουμε αἰσθανθῆ τό μεγαλεῖο αὐτό τῆς ποιήσεως, τό
μεγαλεῖο τῶν ἀκολουθιῶν μας· καί οἱ σκέψεις μας καί τά αἰσθήματά μας
εἶναι ξένα πρός τά μεγαλεῖα τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν».
