Του Αββά Μακαρίου του Αλεξανδρέως
Σ΄αυτόν
τον Μέγα Μακάριον πήγα και εγώ μια φορά και βρήκα έξω από το κελί του
έναν Ιερέα από την πόλη, πού είχε την κεφαλή του όλη φαγωμένη από το
πάθος, που ονομάζεται καρκίνος. Και τόσον εφαγώθη, ώστε φαινόταν όλο το
κόκκαλο της κορυφής χωρίς δέρμα. Αυτός πήγε να τον γιατρέψει ο Όσιος,
όμως εκείνος δεν ήθελε καθόλου να τον δεχθεί.
Εγώ τον λυπήθηκα και παρακάλεσα τον Όσιο, να ελεήσει τον άθλιο Ιερέα και να τον γιατρέψει. Ο Όσιος τότε μου είπε:
-
Δεν είναι άξιος να γιατρευτεί, επειδή η παίδευσίς του αυτή είναι παρά
Θεού. Αν θέλεις να θεραπευθεί, κατάπεισέ τον να λείψει από σήμερα από τη
Θεία λειτουργία των Αχράντων μυστηρίων.
Τότε παρεκάλεσα τον Άγιον να μου ειπή το αίτιον.
Και ο Άγιος μου είπε, ότι:
-
Επόρνευε αυτός ο Ιερεύς και λειτουργούσε και γι αυτό του ήλθε αυτή η
φοβερά παίδευσις. Τώρα όμως αν αφεθεί από τη Λειτουργία και σταματήσει
την αμαρτία, τον θεραπεύει ο Κύριος.
Είπα εγώ τα λόγια του Άγίου πρός τον Ιερέα, και ο Ιερεύς υπεσχέθη να απέχη από την Ιερά Λειτουργία.
Τότε τον εδέχθη ο Θείος Μακάριος και του είπε:
- Πιστεύεις ότι είναι Θεός, από τον οποίον δεν ξεφεύγει κανένα πράγμα, ούτε φανερό, ούτε κρυφό; Απεκρίθει ο Ιερεύς:
- Ναι! με κατάνυξι. Έπειτα τον ρώτησε πάλιν ο Όσιος:
- Μήπως μπόρεσες να περιγελάσεις τον Θεό; και απεκρίθη ο Ιερεύς:
- Οχι, Κύριέ μου. Για τρίτη φορά του είπε έτσι:
- Αν γνωρίζεις την αμαρτία και την τιμωρία του Θεού, πού παιδεύεσαι για την αμαρτία, επιμελήσου να κάμης την διόρθωσι.
Τότε
ο Ιερεύς εκείνος εξομολογήθηκε την αμαρτία του και υπεσχέθη να φυλάξη
τον λόγο του εις το εξής και να αφήσει τη Λειτουργία, να γίνει ένας
απλός κοσμικός. Μετά από αυτό ο Άγιος έβαλε τα χέρια του εις την κεφαλή
του Ιερέως και ευθύς έπαψαν οι πόνοι, άρχισε να δένει το δέρμα και σε
λίγες ημέρες εφύτρωσαν και οι τρίχες, έγιανε εξ ολοκλήρου, εδόξασε τον
Θεόν και ευχαριστούσε τον Όσιο.
ΛΑΥΣΑΙΚΟΝ
