Σέ μία τάξη ἑνός Δημοτικοῦ Σχολείου στήν χρονιά πού διανύουμε ἡ
δασκάλα, μέ ἰδιαίτερο ζῆλο, τήν ὥρα τῶν Θρησκευτικῶν μιλοῦσε στούς
μαθητές της γιά τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ μας πού πολλαπλασίασε τούς ἄρτους
καί τούς ἰχθύες.
Στό πνεῦμα τῆς Λογικῆς, τῶν Νέων Θρησκευτικῶν καί τοῦ Νέου Σχολείου, ἡ
δασκάλα ἐξηγοῦσε στά προβληματισμένα παιδάκια ὅτι ἡ διήγηση αὐτή
δέν ἦταν ἕνα πραγματικό θαῦμα ἀλλά ἕνα συμβολικό, καθώς αὐτό πού
πολλαπλασιάστηκε ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἀληθινά ψάρια.
Ἕνα ὑψωμένο δακτυλάκι διέκοψε τήν ἐμβριθῆ ἀνάλυση τῆς δασκάλας πού
δημοκρατικότατα τοῦ ἔδωσε τόν λόγο: «Κυρία, ἀφοῦ τά ψάρια δέν ἦταν
ἀληθινά ὅπως μᾶς λέτε, τότε τά κοφίνια μέ τί γέμισαν; Μέ λόγια;».
Ἡ δασκάλα ἔσκυψε προβληματισμένη καί ἐντυπωσιασμένη τό κεφάλι, ἐνῶ
ἕνα γάργαρο γέλιο σκόρπισε στήν αἴθουσα ξεπλένοντάς την ἀπό τά νέφη τῆς
Αἱρέσεως καί τήν ἀνεντιμότητα τοῦ Ὀρθολογισμοῦ.
Μέ τήν θεία Χάρη ἀκόμα καί τό στόμα ἑνός νηπίου εἶναι ἀρκετό γιά νά
ἀποδειχθοῦν ἄσοφοι οἱ φιλόσοφοι. Καί αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό θαυμαστό καί
ἡ βεβαιότητα τῆς ζωῆς μας: Ἡ Πίστη μας εἶναι ζωντανή!
Τό μαρτυροῦν τά καθημερινά θαύματα πού καταγράφονται σέ ὁλόκληρη
τήν χώρα μας, τά λείψανα τῶν Ἁγίων μας πού μυροβλύζουν, τό πλῆθος τῶν
συγχρόνων Ἁγίων καί οἱ μαρτυρίες γιά αὐτούς, μά πρό παντός ἡ συνεχής
παρουσία τοῦ Ζῶντος Θεοῦ πού δέν σταματᾶ νά νοιάζεται καί νά μεριμνᾶ γιά
τά παιδιά Του.
Ἡ Πίστη μας εἶναι ζωντανή καί κοντά σέ αὐτήν θά ζήσουμε καί ἐμεῖς!
Ἀμήν.
