Ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἀνθρώπου ποτὲ δὲν εἶχε
τὰ χαρακτηριστικά τῆς διαρκοῦς εὐτυχίας καὶ τῆς ἀνώδυνης παρουσίας του
σ’ ἕνα ἐπίσης εὐτυχισμένο κόσμο. Ἀντίθετα, οἱ θλίψεις,οἱ στενοχώριες, οἱ
ἀγωνίες, οἱ ἀποτυχίες, οἱ ἀρρώστιες καὶ γενικὰ οἱ δυσάρεστες καὶ κάποτε
ἀνυπόφορες καταστάσεις μὲ τοὺς ἀτέλειωτους φόβους, τὸν συνοδεύουν σὲ
ὅλη τὴ διάρκεια τῆς πορείας του πάνω στὴ γῆ. Καὶ διερωτᾶται, γιατί ὅλα
αὐτά; Καὶ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ κάποια ἐξήγηση. Μάταια ὅμως. Τοῦ λείπει ἡ
ἀναγκαία προϋπόθεση, γιὰ νὰ κατανοήσει ὅλα ὅσα τὸν πικραίνουν.
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
ἀναφέρεται στὴν ἀναγκαία προϋπόθεση ποὺ λείπει καὶ ἐπισημαίνει ὅτι ὅλα
ὅσα συμβαίνουν ἐξηγοῦνται μόνο ὅταν δεχτοῦμε ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παροῦσα
ζωή ὑπάρχει καὶ ἡ μέλλουσα, τὴν ὁποία συχνὰ ξεχνοῦμε. Εἰδικότερα λέει:
«Εἶναι λάθος μεγάλο νὰ βλέπουμε τὴν παροῦσα ζωή αὐτοτελῶς καὶ αὐτονόμως.
Ἂν δοῦμε τὴν παροῦσα ζωή αὐτονόμως καὶ αὐτοτελῶς εἶναι θέατρο τοῦ
παραλόγου καὶ δὲν ἀξίζει κανεὶς νὰ τὴ ζεῖ. Ἂν ὅμως τὴν παροῦσα ζωή τὴ
δοῦμε ὡς ἕνα κλάσμα δευτερολέπτου μέσα στὴν αἰωνιότητα, τότε ὅλα
παίρνουν νόημα. Καὶ οἱ θλίψεις καὶ οἱ δυστυχίες καὶ ἡ πεῖνα καὶ ἡ
φυλάκιση καὶ ὁ διωγμὸς καὶ ἡ αἰχμαλωσία καὶ τὰ πάντα. Καὶ αὐτὸς ὁ
ἄνθρωπος, ὁ κατάκοιτος στὸ κρεβάτι μία ζωή, κι αὐτὸς ἔχει νόημα στὴ ζωή
του. Ἄν, λοιπόν, τὴ ζωή τὴ δοῦμε, ὅπως τὴ βλέπουν οἱ ἄπιστοι, αὐτοτελῶς
καὶ αὐτονόμως, δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἐξήγηση· εἶναι θέατρο τοῦ παραλόγου».
Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι τὸ στάδιο τοῦ
πνευματικοῦ ἀγώνα. Οἱ νικητὲς θὰ στεφανωθοῦν στὴν ἄλλη ζωή. Ἂν ἀρνηθοῦμε
τὴν ἄλλη ζωή, ὅλα τὰ δυσάρεστα τῆς παρούσης δὲν ἐξηγοῦνται καὶ μποροῦν
νὰ χαρακτηριστικοῦν ἄδικα δεινά. Ὅταν ὅμως τὰ δοῦμε ὡς ἀναγκαῖα μέτρα
γιὰ τὴν πνευματική μας πρόδο, θὰ δοξάσουμε τὸ Θεὸ καὶ θὰ τὰ δεχτοῦμε ὡς
εὐεργεσία καὶ ὄχι ὡς ἄδικη τιμωρία. Πρέπει νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεὸς
ποτὲ δὲν ἐπιτρέπει δυσάρεστα γεγονότα ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὸ σκοπὸ
καὶ δὲν συμβάλλουν στὴν ἐνάρετη ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ ἰσχυρισμοὶ τῶν ἀπίστων ὅτι εἶναι
πολίτες τῆς γῆς καὶ τίποτα πιὸ πέρα, εἶναι δική τους ὑπόθεση, ἀστήρικτη
προφανῶς, καὶ ἂς ταλαιπωροῦνται. Ποτὲ δὲν θὰ δοῦν τὴ ζωή νὰ ἔχει νόημα
καὶ προορισμό. Πάντα θὰ ἐπιδιώκουν τὴν προσωπική τους εὐτυχία, ἡ ὁποία
δὲν θὰ ἔλθει ποτέ. Θὰ κοπιάζουν μὲ κοντὴ ἐλπίδα. Δίχως προεκτάσεις καὶ
δίχως εὐγενικὲς φιλοδοξίες. Τοὺς ἄπιστους πραγματικά τούς λυπούμαστε καὶ
θέλουμε νὰ τοὺς βοηθήσουμε. Ὅμως εἶναι δύσκολη ἡ ἐπικοινωνία μαζί τους,
γιατί εἶναι ἰδιόρρυθμοι καὶ ἀπρόθυμοι νὰ ἀκούσουν γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.
