Λέγει ο Κύριος «εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου
μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιω η 12). Δηλαδή
εγώ είμαι το φως όλου του κόσμου. Εκείνος που με ακολουθεί με πλήρη
εμπιστοσύνη δεν θα βρεθή στο σκοτάδι της αμαρτίας και της πλάνης, αλλά
θα έχη μέσα του το ζωηφόρο και πνευματικό φως, που προέρχεται από την
αληθινή ζωή, τον Θεό.
Το περιοδικό «Χριστιανικοί Παλμοί» γράφει:
«Αυτό είναι και το νόημα που ανάβουμε τις λαμπάδες η το κερί «Να
γίνουμε και εμείς φωτισμένοι, όπως η λαμπάδα. Όταν ανάβουμε την λαμπάδα η
το κερί είναι μία ομολογία και συγχρόνως μία ικεσία, μία προσευχή».
Η ομολογία
Οι Άγιοι όλοι ήταν σαν τις λαμπάδες. Καθαροί και φωτεινοί. Είχαν
καθαρό μυαλό και καθαρή καρδιά οι άγιοι. Οι σκέψεις τους ήταν φωτεινές.
Αλλά και τα λόγια. Και τα έργα. Και όλη τους η ζωή. Αυτό, λοιπόν,
ομολογούμε όταν, μπροστά στις εικόνες των Αγίων μας, ανάβουμε λαμπάδες.
Αλλά ομολογούμε και κάτι άλλο. Τη φλογερή ζωή τους. Οι Άγιοι ήταν
άνθρωποι με φλόγα.
Με ζήλο. Με ενθουσιασμό. Με παλμό. Με δημιουργικότητα. Και μ’ αυτήν
τη φλόγα άλλαξαν τον κόσμο. Έγιναν αναμορφωτές της κοινωνίας. Αναφέρουμε
πρώτα τους Αποστόλους. Μάλιστα δε τον Απ. Παυλο. Και τους τρεις
Ιεράρχες. Τον Μέγα Βασίλειο. Το Γρηγόριο Θεολόγο. Και τον Ιωάννη τον
Χρυσόστομο. Αλλά υπάρχουν και άλλοι πολλοί. Αμέτρητοι. Διάκονοι του
θείου λόγου και μεγάλοι ιεραπόστολοι, φωτιστές και δάσκαλοι του κόσμου,
κατά τη διαβεβαίωση και τη διδασκαλία του Κυρίου: «Υμείς εστε το φως του
κόσμου» (Ματθ. 5, 14). Σεις, οι μαθητές μου, είστε το φως του κόσμου,
γιατί έχετε προορισμό και αποστολή με το φωτεινό παράδειγμά σας να
φωτίζετε τους ανθρώπους, που βρίσκονται στο σκοτάδι της πλάνης και της
αμαρτίας.
Η ικεσία
Όταν ανάβουμε λαμπάδες μπροστά στις εικόνες των Αγίων, κάνουμε και
μια προσευχή. Πρέπει να κάνουμε. Να μας βοηθήσουν, με τη μεσιτεία τους
στο Χριστό, να γίνουμε και ημείς λαμπάδες αναμμένες. Άνθρωποι με
οραματισμούς. Με όνειρα. Με πύρωμα καρδιάς. Με ζωντάνια. Με παλμό
δημιουργικό. Με ευθύνη. Αυξημένη ευθύνη. Και σαν τις λαμπάδες να
λειώσουμε πάνω στο καθήκον. Στην προσφορά. Στην κοινωνική προσφορά. Έτσι
έλειωσε η ζωή του Απ. Παύλου. Σαν τη λαμπάδα. Ακούστε τα λόγια του:
«Εγώ ήδιστα δαπανήσω και εκδαπανηθήσομαι υπέρ των ψυχών υμών» (Β Κορ.
12, 15). Εγώ με πολλή ευχαρίστηση θα δαπανήσω χρήματα, αλλά και ο ίδιος
θα δαπανηθώ εξολοκλήρου για χάρη της σωτηρίας των ψυχών σας.
Αδελφοί,
Έτσι έσβησε ο Μεγάλος Απόστολος των Εθνών. Σαν τη λαμπάδα. Έσβησε,
αφού δημιούργησε ένα κόσμο καλύτερο. Έτσι ας σβήσει και η δική μας
λαμπάδα».
Άναβε πολλά κεριά και καντήλια
Μεγάλη σημασία έδινε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ στο αγνό κερί. Ο
Νικόλαος Μοτοβίλωφ, ο οποίος θεραπεύτηκε από φοβερή αρρώστια το Νοέμβριο
του 1831, διηγείται τα εξής: Όταν είδα στον Γέροντα πολλά καντήλια και
πολλά κεριά μεγάλα και μικρά από καθαρό κερί πάνω σε στρογγυλούς
δίσκους, που από το πολύ στάξιμο είχαν σχηματισθή ολόκληροι λοφίσκοι,
σκέφθηκα και είπα μέσα μου: Γιατί άραγε ο Πατερούλης ανάβει τόσα πολλά
καντήλια και κεριά και προκαλεί ανυπόφορη ζέστη στο κελλί του;
Αμέσως κατάλαβε το λογισμό μου και μου είπε: «Εσείς ασφαλώς θέλετε να
μάθετε, γιατί ανάβω τόσο καντήλια και τόσα κεριά μπροστά στις εικόνες.
Να λοιπόν γιατί: Όπως γνωρίζετε έχω πολλά πρόσωπα, που με αγαπούν και
ευεργετούν τις ορφανούλες μου του Μύλου (τις αδελφές της Σεραφείμειας
μονής του Ντιβέγιεβο). Αυτοί μου φέρνουν λάδι και κεριά και με
παρακαλούν να προσεύχωμαι για αυτούς. Όταν διαβάζω την ακολουθία μου,
τους μνημονεύω μια φορά στην αρχή. Επειδή δεν μπορώ να τα μνημονεύω
συνέχεια, διότι ο χρόνος είναι μικρός, ανάβω για τον καθένα ένα μικρό η
μεγάλο κερί η ένα καντήλι και λέγω: Κύριε μνήσθητι πάντων των δούλων,
υπέρ των ψυχών των οποίων εγώ ο ελεεινός άναψα ενώπιόν σου αυτά τα κεριά
και τα καντήλια». Αυτό είναι θεϊκή εντολή και αναφέρεται στην Αγία
Γραφή. Ο Μωϋσής άκουσε φωνή Κυρίου να προστάζη: «ίνα καίηται λύχνος
διαπαντός, εν τη σκηνή του Μαρτυρίου… καύσει αυτό Ααρών και οι υιοί
αυτού αφ’ εσπέρας έως πρωΐ εναντίον Κυρίου» (Έξοδ. 27, 20-21). Να γιατί η
Εκκλησία χρησιμοποιεί τα καντήλια και τα κεριά.
