ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΣΑΝ 15.000.000 ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ!

Φοβερὸν τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως

Τοῦ κ. Παναγιώτου Ἀθανασίου

«Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.» (Ματθ. β΄, 16-17).

Τί φρικτὸ πρᾶγμα! Πρωτάκουστο! Φόνευσε ὅλα τὰ ἀγγελούδια. Τάραξε ὅλο τὸν τότε κόσμο. Πόσο ἄγριος γίνεται ὁ ἄνθρωπος χωρὶς Θεό! Χωρὶς Θεό, ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκι, τὰ πάντα ἐπιτρέπονται. Καὶ ὁ ψαλμωδὸς (48, 21) τονίζει: «καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς». Μετάφραση: Ταλαίπωρος ἄνθρωπος! Ἐνῷ ἔχει τιμὴ καὶ ἀξία, ὡς λογικὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δὲν κατενόησε τοῦτο. Ἀλλὰ ἦλθε καὶ ἐτάχθη στὴν θέση τῶν ἀνοήτων κτηνῶν, ἔγινε ὅμοιος μὲ αὐτὰ κατὰ τὴν ἀνοησία καὶ τὴν ζωή».

Ἄνθρωπος νὰ σκοτώνη ἄνθρωπο! Ἄνθρωπος μὲ νοῦ μὲ λογικὴ νὰ ὑποβιβάζεται πιὸ κάτω ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα. 14.000 νήπια! Ἀνατριχιάζει κάθε ἄνθρωπος ποὺ τὸ ἀκούει. Ὅμως αὐτὸ ἔγινε, μὸνο μιὰ φορά. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχή, ποὺ κάθε χρόνο περίπου 400.000 μητέρες πηγαίνουν στὸν ἐκτελεστὴ γιατρὸ (καλύτερα στὸν Ἡρώδη τους) καὶ σκοτώνουν τὰ παιδιά τους, τὰ σπλάγχνα τους.

Ὁ Γέρων Ἐφραίμ διὰ τάς ἐκτρώσεις

Στὸ βιβλίο «Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Φιλοθέου Ἁγίου Ὄρους διαβάζουμε ἕνα ἐξαιρετικὸ κείμενο, γραμμένο μὲ βαθὺ πόνο ψυχῆς ἀπὸ τὸν Προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου Ἀρχιμανδρίτη Ἐφραίμ, ποὺ ἵδρυσε πάνω ἀπὸ 20 μοναστήρια (!) στὶς ΗΠΑ:

«Ἀγαπητά μου παιδιά.

Σήμερα ἡ γῆ μας ποτίζεται συνεχῶς ἀπὸ πολὺ αἷμα, ἀπὸ τοὺς πολέμους καὶ τόσα ἄλλα ποὺ συμβαίνουν. Ποτίζεται ὅμως καὶ μὲ ἀθωότερο αἷμα ἀπὸ τὸ τοῦ Ἄβελ, καὶ τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι τῆς βρεφοκτονίας. Εἶναι τὸ αἷμα τῶν ἀθῴων βρεφῶν, τῶν ἀπροστάτευτων ὑπάρξεων, τὸ ὁποῖον χύνεται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς μητέρες των.

Ὅλα τὰ ἰατρεῖα κι ὅλα τὰ μαιευτήρια ἔχουν γίνει σφαγεῖα τοῦ Ἡρῴδου. Ἑκατομμύρια, ἑκατομμύρια βρέφη σ’ ὅλον τὸν κόσμο ἔχουν πεταχθῆ στοὺς ντενεκέδες τῶν σκουπιδιῶν καὶ στοὺς ὑπονόμους. Μήτε τὰ γατάκια δὲν πετοῦν ἔτσι. Ὅπως γνωρίζουμε αὐτὸς ὁ φονιάς, ὁ γιατρός, ὁ μαιευτὴρ μὲ τὸ νυστέρι του σκοτώνει τὸ βρέφος μέσα στὴν μήτρα -ὅπως ἔχουμε δεῖ σὲ ταινία- καὶ μετὰ μὲ τὸ ἐργαλεῖο του σπάζει, θραύει τὸ κεφαλάκι τοῦ παιδιοῦ καὶ τὸ βγάζει. Καὶ ἡ μητέρα δὲν βλέπει τίποτε καὶ πολὺ ἥσυχη ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ σπίτι της…

Βλέπετε πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἔκτρωση, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι!

Πρέπει λοιπὸν νὰ σταματήση. Οἱ ἀθῷες αὐτὲς ὑπάρξεις δὲν πρέπει νὰ σκοτώνωνται τόσο τραγικὰ καὶ χωρὶς ἔλεγχο συνειδήσεως. Ἔτσι μὲ τὸν ἁπλὸ λογισμό, ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ θρέψης ἄλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδὴ ἐμεῖς, πῶς θὰ μᾶς φερθῆ ὁ Θεός; Κανονίζουμε ἐμεῖς, ἂν θὰ μπορέσουμε ἢ ὄχι νὰ φέρουμε εἰς πέρας ὅσα παιδιὰ μᾶς δώση ὁ Θεὸς μέσα στὴν οἰκογένεια; Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κανοναρχοῦ­­με τὸν Θεὸ πῶς θὰ μᾶς φερθῆ;

Τὸ ἔγκλημα αὐτὸ παίρνει ὁλοένα καὶ μεγαλύτερες διαστάσεις, ἐπικίνδυνες καὶ πρέπει ἐπιτέλους νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ γυναῖκες πόσο φοβερὸ εἶναι καὶ νὰ κάνουν [σημ. Ο.Τ. (ἀλλὰ καὶ ὅλοι μας)] ἕνα ἀγώνα νὰ τὸ σταματήσουν ἢ νὰ ἐμποδίσουν ἄλλες γυναῖκες, ποὺ πρόκειται κατὰ διαβολικὴ ἐνέργεια νὰ τὸ διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στὸ ἔγκλημα αὐτὸ εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ πίεσι εἴτε ἀπὸ πάλη ἐσωτερική. Κυρίως συμβάλλει ἡ συνέργεια τοῦ διαβόλου μὲ αἰτίες καὶ ἀστήρικτες δικαιολογίες καὶ προφάσεις καὶ ἀδυναμίες, ὅπως π.χ. δὲν φθάνουν τὰ οἰκονομικά, μὲ πιέζει ὁ ἄντρας μου, μοῦ ἦλθε ἡ ἀσθένεια κ.λπ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι καὶ ἡ ἄγνοια καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καὶ κατορθώνει νὰ παρασύρη τὶς μητέρες σ’ αὐτὸ τὸ τραγικὸ ἁμάρτημα.

Δὲν ξέρω, ἂν γνωρίζετε ὅτι αὐτὰ τὰ παιδάκια, αὐτὰ τὰ ἔμβρυα, αὐτὲς οἱ ὑπάρξεις δὲν καταλήγουν στὴν ἀνυπαρξία μὲ τὴν ἔκτρωση, ἀλλὰ τὸ κάθε ἔμβρυο εἶναι κι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα στὴν ψυχή. Αὐτὰ τὰ παιδάκια ζοῦν στὸν ἄλλο κόσμο, κι ὅπως καταλαβαίνετε τόσα ἑκατομμύρια παιδιὰ ἔχουν ἀποτελέσει ἕνα ὁλόκληρο στρατὸ στὸν οὐρανό. Ὅλα αὐτὰ διαμαρτύρονται· τὸ ἀθῷο αἷμα τους βοᾶ πρὸς τὸν Θεὸ ὅτι ἀδικοσκοτώθηκαν καὶ ὅτι δὲν ἔλαβαν τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Καὶ ἡ εὐθύνη σὲ ποιοὺς πηγαίνει; Τὰ εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται· δίπλα στὸ αἷμα αὐτὸ ποὺ χύνεται, στὸ «κομπιοῦτερ» τοῦ Θεοῦ, γράφεται «ἔγκλημα». Καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα πῶς θὰ ξεπλυθῆ; Ὅταν λερώνεται κάποιος μὲ τί καθαρίζεται; Μὲ τὸ ὕδωρ, μὲ τὸ νεράκι τὸ καθαρό. Κι ἐδῶ χρειάζεται ὕδωρ νὰ βγαίνη συνεχῶς ἀπὸ δύο βρύσες, ποὺ εἶναι τὰ δύο μάτια. Ἡ μετάνοια ἡ ἐσωτερικὴ νὰ ἐξωτερικεύεται μὲ μία ἀκένωτη πηγὴ δακρύων ἐφ’ ὅρου ζωῆς!».

Ἁγ. Σεραφεὶμ τῆς Βίριτσα

Ἀπὸ τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τῆς Βίριτσα ἀναφέρουμε ἕνα περιστατικὸ γιὰ κάποια μητέρα, ποὺ ἤθελε νὰ κάνη ἔκτρωση.

«Ὅταν ἡ περιοχὴ τῆς Βίριτσα βρισκόταν ὑπὸ κατοχὴ μία γυναίκα ἔμεινε ἔγκυος καὶ ἤθελε νὰ κάνει τὴν ἔκτρωση. Στὸν ἄνδρα της δὲν εἶπε τίποτα καὶ περίμενε τὴν κατάλληλη στιγμὴ νὰ κάνη αὐτὸ ποὺ εἶχε ἀποφασίσει. Ἐπισκέφτηκε μία φορά τὸν πατέρα Σεραφεὶμ καὶ ἐκεῖνος τῆς εἶπε:

-Φαντάσου τί γίνεται σήμερα. Κάποιες μητέρες, ποὺ ὁμοιάζουν στὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ τὴν σκληρότητά τους μὲ τὸν Ἡρῴδη, σφάζουν τὰ δικά τους ἀθῶα παιδιά.

Κατάλαβε ἡ γυναίκα ὅτι ὁ Γέροντας τὰ ξέρει ὅλα, γονάτισε μπροστά του μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ ὁμολόγησε τὸ σφάλμα της. Ὅταν τὸ παιδὶ γεννήθηκε, καὶ ἦταν κορίτσι, ὁ πατὴρ Σεραφεὶμ μόνος του διάλεξε γι’ αὐτὸ τὸ ὄνομα καὶ ὁ ἴδιος ὅρισε τοὺς ἀναδόχους».

* * *

Σκοτώνουν τὰ παιδιά τους, ἐπειδή, δὲν τὰ βλέπουν, ἐπειδὴ αὐτὰ δὲν μιλοῦν, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιδράσουν, ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν ὅτι τὴν συμβουλὴ αὐτὴ τῆς ἐκτρώσεως τὴν ἔδωσε ὁ διάβολος καὶ αὐτὲς τὴν δέχονται. Ἐπειδὴ τὰ παιδιὰ αὐτὰ δὲν μποροῦν νὰ ποῦν «μαμά, μὴ μὲ σκοτώνης». Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ. Ἐπειδὴ θέλουν νὰ καλύψουν μία παράνομη σχέση (μοιχεία ἤ πορνεία). Ὁ φόνος τῆς ἐκτρώσεως δὲν διαφέρει ἀπὸ ἕνα φόνο μεγάλου σὲ ἡλικία ἀνθρώπου. Μάλιστα ὁ φόνος τῶν ἐκτρώσεων φέρει μεγαλύτερη εὐθύνη, διότι εἶναι ἐκ προμελέτης πρὸς ἕνα ἀνυπεράσπιστο ἄνθρωπο. Συνένοχοι μὲ τὴν μητέρα εἶναι καὶ ὅσοι τὴν προτρέπουν σὲ αὐτὴ τὴν ἐγκληματικὴ πράξη.

Δολοφόνε!

Στὸ περιοδικὸ «ΖΩΗ Ἰουν. 2019» ἀναφέρεται ἕνα περιστατικὸ ποὺ δείχνει καθαρὰ τὸν παραλογισμὸ τῆς ἐποχῆς μας.

Ἀφορᾶ τὴν ἔκτρωση, τὸ ἔγκλημα τῶν ἐγκλημάτων, τὴν διαστροφὴ τῶν διαστροφῶν. Γιατὶ μιὰ γυναίκα ποὺ ἐν ψυχρῷ ἀποφασίζει νὰ σκοτώση τὸ παιδί της, τὴν ὥρα ἐκείνη διαστρέφει τὴ φύση της, τὸ μητρικὸ φίλτρο, τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη.

«Μιὰ μητέρα μπῆκε στὸ ἰατρεῖο τοῦ οἰκογενειακοῦ της γιατροῦ, κρατώντας στὴν ἀγκαλιά της ἕνα χαριτωμένο παιδάκι μόλις ἑνὸς χρόνου. Κάθισε στὸ κάθισμα κοντὰ στὸ γιατρὸ καὶ τοῦ εἶπε:

—Γιατρέ, σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ με. Τὸ μωρό μου εἶναι μόλις ἑνὸς χρόνου καὶ ἐγὼ εἶμαι ξανὰ ἔγκυος καὶ δὲν θέλω νὰ ἔχω δυὸ παιδιά, τόσο κοντὰ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο.

—Καὶ τί θέλεις νὰ κάνω; ρώτησε ὁ γιατρός.

—Νὰ μοῦ ἀφαιρέσης τὸ παιδὶ αὐτό, ἀπάντησε ἡ γυναίκα.

Ὁ γιατρός, ἀφοῦ σκέφθηκε σοβαρὰ γιὰ λίγο, εἶπε:

—Νομίζω πὼς ὑπάρχει μιὰ καλύτερη λύση γιὰ τὸ πρόβλημά σου. Ἀφοῦ δὲν θέλεις νὰ ἔχης δυὸ παιδιὰ τόσο κοντὰ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο, ἡ καλύτερη λύση εἶναι νὰ σκοτώσουμε τὸ μωρὸ ποὺ ἔχεις στὴν ἀγκαλιά σου, παρὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις στὴν κοιλιά σου. Αὐτὸ εἶναι εὐκολότερο —ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς θὰ σκοτώσουμε τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο— κι ἀποφεύγεται καὶ ὁ κίνδυνος γιὰ τὴ δική σου τὴ ζωή.

Καθὼς ἡ γυναίκα τὸν ἄκουγε σοκαρισμένη, ὁ γιατρὸς ἔβγαλε ἕνα μαχαίρι καὶ εἶπε στὴ μητέρα νὰ ξαπλώση τὸ παιδὶ κάτω καὶ νὰ γυρίση τὸ κεφαλάκι του ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά.

Ἡ γυναίκα κόντεψε νὰ λιποθυμήση ἀπὸ τὴν τρομάρα της καὶ πετάχθηκε ἀπὸ τὸ κάθισμα ἁρπάζοντας γερὰ τὸ παιδί της καὶ φωνάζοντας:

—Δολοφόνε!

Ὁ γιατρὸς τότε τῆς ἐξήγησε ἤρεμα ὅτι ἡ πρότασή του νὰ σκοτώσουν τὸ ἤδη γεννημένο παιδί της δὲν ἦταν χειρότερη ἀπὸ τὴ δική της νὰ σκοτώσουν τὸ ἀγέννητο. Τὸ ἕνα δὲν θὰ ἦταν λιγότερο ἔγκλημα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἡ μόνη διαφορὰ ἦταν ἡ ἡλικία τοῦ θύματος».

* * *

Σύμφωνα μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ ἔμβρυο ἐμψυχοῦται καὶ συνιστᾶ αὐτοτελῆ ψυχοσωματικὴ ὀντότητα «ἅμα τῇ συλλήψει» ἤ ἄλλως «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». «Ἅμα τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ δεύτερον» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός).

Μόλις ἐδολοφονήσατε τὸν Μπετόβεν!

Γνωρίζουν λοιπὸν ὅτι σκοτώνοντας ἕνα ἔμβρυο, μπορεῖ νὰ σκοτώσουν ἕνα εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος;

Καθηγητὴς Πανεπιστημίου τοῦ Τμήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰατρικῆς ἔθεσε στοὺς φοιτητές του ἕνα ἰατρικὸ ἐρώτημα. Τοὺς εἶπε:

Σ’ ἕνα ζεῦγος πού ἔχει 4 παιδιά, ὁ πατέρας εἶναι βαριὰ ἄρρωστος, ἡ μητέρα εἶναι φυματική καί ἀπό τά παιδιά τό 1ο εἶναι τυφλό, τό 2ο πέθανε, τό 3ο εἶναι κωφάλαλο καί τό 4ο εἶναι φυματικό, ἐνῶ ἡ φυματική μητέρα ἐγκυμονεῖ τό 5ο παιδί. Μέ τέτοια κληρονομική ἐπιβάρυνση καί τόση οἰκογενειακή δυστυχία οἱ γονεῖς πρέπει νά κάνουν ἔκτρωση τό 5ο παιδί τους ἤ ὄχι;

Καί ἡ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν ἀπάντησε:

—Συμφωνοῦμε ὅτι πρέπει νά γίνη ἔκτρωση.

Καί ὁ καθηγητής:

—Συγχαρητήρια! Μόλις δολοφονήσατε τόν… Μπετόβεν!».

Καὶ φυσικά, μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ τῶν φοιτητῶν ἔπρεπε νὰ ἔχη «δολοφονηθῆ» καὶ ὁ μεγάλος Γερμανὸς μουσικὸς Ἰωάννης- Σεβαστιανός Μπάχ (1685-1750), ἐπειδὴ ἦταν τὸ 8ο παιδὶ καὶ ἔπασχε ἀπὸ σοβαρὴ ὀφθαλμοπάθεια!

Ὡστόσο καὶ ὁ Μπετόβεν καὶ ὁ Μπὰχ ἔζησαν καὶ μεγαλούργησαν! Μάλιστα ὁ Μπὰχ ἔγινε πατέρας εἴκοσι (20) παιδιῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐπέζησαν δέκα (10) κι ἔγιναν τὰ περισσότερα μουσικοί!…

Εἶναι ὄντως καταπληκτικὸ τὸ ὅτι οἱ κορυφαῖοι μουσικοὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ προέρχονταν ἀπὸ Ὑπερπολύτεκνες Οἰκογένειες:

– Ὁ Μπὰχ ὑπῆρξε τὸ 8ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας, μὲ δικά του παιδιά…20! – Ὁ Μότσαρτ ἦταν τὸ 7ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. – Ὁ Χαῖντελ ἦταν τὸ 10ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. – Ὁ Βάγκνερ ἦταν τὸ 10ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. – Ὁ Χάυδν ἦταν τὸ 12ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. – Ὁ Κάρολος Βέμπερ ἦταν τὸ 9ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. – Ὁ Σοῦμπερτ εἶχε ἄλλα 13 ἀδέλφια. – Ὁ Μπετόβεν ἦταν τὸ 5ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας.

Καὶ μάλιστα ὅλοι, πλὴν τοῦ Σοῦμπερτ, ἦσαν τελευταῖοι στὴ σειρὰ τῶν ἀδελφῶν τους!

Μποροῦμε ἆραγε νὰ φαντασθοῦμε ὅτι, ἐὰν οἱ γονεῖς τους σταματοῦσαν στὸ 7ο, 8ο, 9ο κτλ. τέκνο ἀντίστοιχα ἢ ἐὰν διέπρατταν τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως, τότε δὲν θὰ διέθετε ἡ ἀνθρωπότητα τὸν… Μπάχ, τὸν Μότσαρτ, τὸν Χαῖντελ κ.ἄ.;

Δυστυχῶς γυναικεῖες ὀργανώσεις καὶ πολιτικὰ κόμματα στὸ βωμὸ τοῦ πολιτικοῦ ὠφέλους καὶ τοῦ μίσους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας θυσιάζουν κάθε ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, κάθε ἀνθρώπινο ἀγαθό.

Βλέπουμε νὰ ἀνακοινώνουν φρικτὰ καὶ τραγικὰ πρά­γματα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἀπόφασή της γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, ποὺ ὄντως εἶναι μία φωτισμένη ἀπόφαση, γιὰ νὰ πάψουν πλέον οἱ γυναῖκες νὰ ἐνοχοποιοῦν τὴν ψυχή τους καὶ νὰ ἐγκληματοῦν κατὰ τῶν παιδιῶν τους.

Ἀκοῦτε τί λέγουν μεταξὺ τῶν ἄλλων οἱ ἀνακοινώσεις:

«Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία υἱοθετεῖ πρόταση ἀκραίων ὀργανώσεων γιὰ τὸ «ἀγέννητο παιδί», συνιστᾶ ἐπιστροφὴ σὲ ὀπισθοδρομικὲς καὶ ξεπερασμένες ἀντιλήψεις, ποὺ πολέμησαν οἱ προηγούμενες γενιές.

Καλοῦμε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο νὰ ἀκυρώσει μία ἀπόφαση ποὺ ὄχι μόνο προσβάλλει τὶς γυναῖκες, ἀλλὰ καὶ ἀποκόπτει τὴ θρησκεία ἀπὸ τὶς σύγχρονες κοινωνικὲς ἀντιλήψεις!

Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκανε τοὺς ἱεράρχες νὰ φέρουν τὸν Μεσαίωνα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν σκοταδισμὸ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία;

Εὖγε, λοιπόν. Θὰ ἔχουμε μία Κυριακὴ γιὰ νὰ γιορτάζουμε τὸν σκοταδισμὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ στὴν Ἀμερικὴ τοῦ Τράμπ. Ὅπως π.χ. στὴν Ἀλαμπάμα ποὺ πρόσ­φατα ἀπαγορεύτηκε διὰ νόμου ἡ ἄμβλωση.

Ἡ δυνατότητα τῆς ἔκτρωσης ἦταν ἴσως ἡ σπουδαιότερη κατάκτηση τῶν τελευταίων δεκαετιῶν στὸ φεμινιστικὸ κίνημα, παρὰ τὶς σκοταδιστικὲς ἀντιδράσεις, κυρίως ἀπὸ ἐκκλησιαστικὲς καὶ παραεκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις»!

Χάσαμε κάθε ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἀξία καὶ λογική, κάνουμε τὸ ἄσπρο μαῦρο καὶ τὸ μαῦρο ἄσπρο. Ποῦ εἶναι τὰ πιστεύω καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς Πατρίδος μας καὶ τῆς Πίστεώς μας; Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν κάποια σχέση μὲ τὴν Πίστη μας.

Πόσο ὅμως εἶναι καταστροφικὸ γιὰ τὴν ψυχὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας ὁ ὑπὸ ὅρους νόμος τῶν ἐκτρώσεων; Τὰ στοιχεῖα εἶναι ἐφιαλτικά. Ἀπὸ τότε ποὺ ψηφίσθηκε ὁ νόμος περὶ ἀμβλώσεων 1609/1986 – 2019, δηλαδὴ 33 χρόνια ἐπὶ περίπου 400.000 ἐκτρώσεις ἐτησίως ἀριθμοῦμε πάνω ἀπὸ 15.000.000 Ἑλληνόπουλα, ποὺ ἔχουν δολοφονηθῆ. Μιὰ ἄλλη Ἑλλάδα· «φρῖξον ἥλιε καὶ στέναξον γῆ καὶ κλονουμένη βόησον». Πόση μεγάλη εἶναι ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ πτώση! Πρέπει νὰ κλάψουμε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἰερεμία. «Τίς δώσει κεφαλῇ μου ὕδωρ καὶ ὀφθαλμοῖς μου πηγὴν δακρύων καὶ κλαύσομαι τὸν λαὸν τοῦτον ἡμέρας καὶ νυκτός…» (Ἰερ. θ΄ 1).

Ποιὰ εἶναι λοιπὸν ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ τόσο τοὺς προκάλεσε; «Νὰ καθιερώση τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, ὡς Ἡμέραν ἀφιερωμένη εἰς τὴν προστασίαν τῆς ζωῆς τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ». Τί πιὸ ἁπλό, τί πιὸ ἀνθρώπινο, τί ποιὸ ἀξιοπρεπὲς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή, τί ποιὸ θεάρεστο ἔκανε ἡ Ἐκκλησία μας. Ὁ πιστὸς λαὸς δέχθηκε εὐχαρίστως τὴν ἀπόφαση αὐτή. Δυστυχῶς ὑπάρχουν ὀλίγοι ποὺ ἄφρονα ὑπερασπίζονται τὴν διδασκαλία τοῦ διαβόλου, πολεμοῦν τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ καὶ ὑποβιβάζουν τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη.

Δόξα τῷ Θεῷ ποὺ ὑπάρχουν ἀρκετοὶ σύλλογοι προστασίας τῶν ἀγάμων μητέρων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐγκαταλελειμμένων ἐγγάμων ἐγκύων γυναικῶν, (ὅπως ὁ σύλλογος τοῦ «Ἀγέννητου Παιδιοῦ»), οἱ ὁποῖοι ἀφιλοκερδῶς συμπαρίστανται καὶ φροντίζουν γιὰ τὶς γυναῖκες αὐτὲς καὶ ἔχουν ἀποτρέψει τόσες ἀμβλώσεις καὶ τόσες ἀνθρώπινες ζωὲς ὑπάρχουν χάρη σ’ αὐτούς. Εὖγε τους. Τελικὰ ποιοὶ εὑρίσκονται στὸ σκοτάδι; Ἡ Ἐκκλησία ἤ οἱ πολέμιοί της;

Τὸ δολοφονημένον παιδί

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἑπομένως κάθε δολοφονημένου παιδιοῦ εἶναι μία αἰώνια ὀντότητα. Δὲν πεθαίνει ποτέ. Πόσα περιστατικὰ ἐμφανίσεως δολοφονημένων παιδιῶν ἀπὸ ἔκτρωση ἔχουν ὑπάρξει;

«Ἦταν μιά οἰκογένεια μέ δύο παιδιά πού τά μεγάλωναν λιτά, μὲ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Ἡ οἰκονομικὴ κατάσταση τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲν ἐπέτρεπε πολυτέλειες. Ἡ μητέρα διαπίστωσε ὅτι ἦταν ἔγκυος στὸ τρίτο παιδί. Τὸ συζήτησε μὲ τὸν ἄνδρα της, τὴν ἀδελφή της καὶ μιὰ φίλη της, ὅπως δυστυχῶς γίνεται συνήθως, καὶ ἀποφάσισαν νὰ μὴ γεννηθῆ τὸ παιδί. Καὶ προχώρησαν στὴν ἔκτρωση. Ἡ μητέρα αἰσθανόταν ἄσχημα. Γιὰ πολλὰ χρόνια δὲν κοινώνησε καὶ ὅταν ξαναθυμόταν αὐτὴ τὴν πράξη ἔκλαιγε. Πέρασαν χρόνια. Τὸ γεγονὸς ξεχάστηκε. Ἕνα πρωΐ ἦταν νὰ παρουσιαστῆ στὸ στρατὸ ὁ γυιός της. Τὴν ὥρα ποὺ ἔπινε τὸν καφέ του, τῆς λέει:

-Μητέρα, ἀπόψε εἶδα ἕνα ὄνειρο καὶ δὲν φεύγει ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Ἤμουν στὸ σπίτι καὶ μπῆκε ἕνας νεαρός, 2-3 χρόνια μικρότερός μου, καὶ μοῦ εἶπε: Εἴμαστε ἀδέλφια. Ἀλλ’ ἐμένα ἡ μητέρα μας δὲν μὲ ἄφησε νὰ εἶμαι μαζί σου σήμερα. Δὲν μὲ ἄφησε νὰ παίξω ποτὲ μαζί σας, νὰ γελάσω καὶ νὰ κλάψω. Τότε ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα ὅτι δὲν ἔχω ἀδελφό. Μόνο μία ἀδελφὴ 2 χρόνια μεγαλύτερη. Αὐτὸς ὅμως ἐπέμενε καὶ μοῦ εἶπε νὰ σὲ ρωτήσω τί ἔκανες κάποιο πρωινὸ τοῦ Μαρτίου καὶ νὰ σοῦ πῶ ὅτι, ὅπως μεγαλώσαμε ἐμεῖς, θὰ μεγάλωνε κι αὐτός. Ἡ μητέρα, ὅταν ἄκουσε αὐτά, λιποθύμησε! Καί, ὅταν συνῆλθε, ὁμολόγησε στὰ παιδιά της τί εἶχε κάνει ἐκεῖνο τὸ πρωινό…».

Παρόμοιο περιστατικὸ ἔχει ἀναφέρει καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Βελιμίροβιτς καὶ πολλοὶ ἄλλοι πατέρες.

Τὸ Ὅραμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου

Στὸ περιοδικὸ τῆς ΠΕΦΙΠ ἀναφέρεται ἕνα ἀποκαλυπτικὸ Ὅραμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου γιὰ τὸ φοβερὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως!

«Ἐφέτος, τό 1984, τήν Τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ὥρα 12η τά μεσάνυκτα, στίς 11 τοῦ μηνός Ἀπριλίου, εἶδα ἕνα φοβερὸ Ὅραμα! Ἐνῶ εἶχα ἀνάψει δύο κεράκια (μέσα σὲ δύο τενεκεδάκια), ὅπως συνήθως, καί ὅταν κοιμᾶμαι ἀκόμη, γιά ὅσους πάσχουν ψυχικά καί σωματικά, πού συμπεριλαμβάνονται καί οἱ κεκοιμημένοι, βλέπω ἕνα φοβερό Ὅραμα!

Ἕνα κάμπο ἀπό σιτάρι, ἀλλά τό σιτάρι δέν εἶχε ξεσταχυάσει ἀκόμη, μόλις ἄρχιζε νά καλαμιάζη. Ἐγώ βρισκόμουν ἔξω ἀπό τήν μάνδρα τοῦ χωραφιοῦ καί κολλοῦσα κεριά ἀπ’ ἔξω στόν τοῖχο γιά τούς κεκοιμημένους.

Ἀριστερά ἀπὸ τὴν μάνδρα ἦταν μία ἔκταση, τόπος ἀνώμαλος, κρημνώδης καί χέρσος, ὁ ὁποῖος σείονταν συνέχεια ἀπό μία δυνατή βοή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀπό χιλιάδες βοὲς σπαρακτικές, πού ἔκαναν νά σπαράζη ἀκόμη καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ πιὸ σκληροῦ ἀνθρώπου.

Ἐνῶ ὑπέφερα ἀπό τό ἄκουσμα τῶν σπαρακτικῶν ἐκείνων φωνῶν καί δέν μποροῦσα νά ἐξηγήσω τό Ὅραμα, ἄκουσα μιά φωνή νά μοῦ λέη:

«Ὁ μέν κάμπος μέ τό σπαρμένο σιτάρι, πού δέν ἔχει ἀκόμη ξεσταχυάσει, εἶναι τό Κοιμητήρι μέ τίς ψυχές τῶν νεκρῶν πού θ ̓ ἀναστηθοῦν. Ὁ δέ τόπος ἐκεῖνος, πού σείεται ἀπό τίς σπαρακτικές φωνές, εἶναι ὁ τόπος πού βρίσκονται οἱ ψυχές τῶν παιδιῶν ἀπό τίς ἐκτρώσεις».

Ἐνῶ λοιπόν συνῆλθα ἀπό τό Ὅραμα, δέν μποροῦσα ὅμως νά συνέλθω ἀπό τόν πολύ πόνο πού ἔνιωσα καί δέν μποροῦσα νά πλαγιάσω, γιά νά ξεκουρασθῶ λίγο, παρ ̓ ὅλο πού ἤμουν κατάκοπος ἀπό τήν ὁδοιπορία καί ὀρθοστασία τῆς προηγούμενης ἡμέρας!».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐτόνιζε: «Δὲν γίνετε· θὰ πέση ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ! Πολλοὶ πολιτικοὶ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ τόσα ἐγκλήματα ποὺ γίνονται· τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ θέμα μόνο γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα». Στὴ συνέχεια, μὲ πληροφόρησε ὁ ἴδιος ὅτι ἕνας γιατρὸς (μαιευτήρας), μὲ τὴ βοήθεια μιᾶς νοσοκόμας, σκότωσαν σὲ κάποια πόλη τῆς Ἑλλάδας 250 (διακόσια πενήντα) ἔμβρυα! Καὶ πρόσθεσε: «Ἐδῶ γατάκια εἶναι καὶ τὰ λυπᾶσαι· ἐρχόντουσαν καὶ γεννοῦσαν καὶ τὰ κρατοῦσα 6-7 μῆνες, μέχρι νὰ μεγαλώσουν ἀρκετά, καὶ μετὰ τὰ ἔστελνα στὰ Κοινόβια, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ὄρους».

* * *

Τὸ ἔτος 1998 στὸν Ο.Τ. ὁ μακαριστὸς Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης εἶχε γράψει: «Ἡ Ἑλλάδα θὰ τιμωρηθῆ γιὰ τὶς ἐκτρώσεις της. Θὰ δεῖτε νὰ γεμίση ἡ Πατρίδα μας ἀπὸ μετανάστες μὲ κίνδυνο νὰ ἀλλοιωθοῦν τὰ ἰδανικά της, τὰ ἰδεώδη της, νὰ ἀλλοιωθῆ ἡ ὁμοιογένειά της».

Συμβουλαί Ἁγίου Πορφυρίου

Τί θὰ συμβούλευε ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὶς ἐγκυμονοῦσες γυναῖκες; Μᾶς τὰ λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος στὸ βιβλίο του «Βίος καὶ λόγοι»:

«Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν ἀρχίζει ἀπ’ τήν ὥρα τῆς συλλήψεώς τους. Το ἔμβρυο ἀκούει καί αἰσθάνεται μέσα στήν κοιλιά τῆς μητέρας του. Ναί ἀκούει καί βλέπει μέ τά μάτια τῆς μητέρας. Ἀντιλαμβάνεται τίς κινήσεις καί τά συναισθήματά της, παρόλο πού ὁ νοῦς του δέν ἔχει ἀναπτυχθεῖ.. Σκοτεινιάζει τό πρόσωπο τῆς μάνας, σκοτεινιάζει κι αὐτό. Νευριάζει ἡ μάνα, νευριάζει καί αὐτό. Ὅ,τι αἰσθάνεται ἡ μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, ἄγχος, τὰ ζεῖ καί αὐτό. Ἄν ἡ μάνα δέν τό θέλει τό ἔμβρυο, ἄν δέν τό ἀγαπάει, αὐτό τό αἰσθάνεται καί δημιουργοῦνται τραύματα στήν ψυχούλα του, πού τό συνοδεύουν σ’ ὅλη του τή ζωή. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μέ τά ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας. Ὅταν ἔχει χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη στό ἔμβρυο, τά μεταδίδει σ’ αὐτό μυστικά, ὅπως συμβαίνει μέ τά γεννημένα παιδιά.

Γι’ αὐτὸ πρέπει ἡ μητέρα νὰ προσεύχεται πολὺ κατὰ τὴν περίοδο τῆς κυήσεως καὶ ν’ ἀγαπάει τὸ ἔμβρυο, νὰ χαϊδεύει τὴν κοιλιά της, νὰ διαβάζει ψαλμούς, νὰ ψάλλει τροπάρια, νὰ ζεῖ ζωὴ ἁγία. Αὐτὸ εἶναι καὶ δική της ὠφέλεια ἀλλὰ κάνει θυσίες καὶ γιὰ χάρη τοῦ ἐμβρύου, γιὰ νὰ γίνει καὶ τὸ παιδὶ πιὸ ἅγιο, ν’ ἀποκτήσει ἀπ’ τὴν ἀρχὴ ἅγιες καταβολές. Εἴδατε πόσο λεπτὸ πράγμα εἶναι γιὰ τὴν γυναίκα νὰ κυοφορεῖ παιδί; Πόση εὐθύνη καὶ πόση τιμή!

Ἡ ἔγκυος πρέπει νὰ ἔχει τὴν προσοχή της στὸ ἔμβρυο καὶ στὸν Θεό. Πρέπει νὰ εἶναι ὅλη τὴν ἡμέρα χαρούμενη καὶ εὐδιάθετη. Ἄν εἶναι δυνατόν, νά ψέλνει ἤ νὰ τραγουδᾶ. Διότι, ἄν αὐτή στεναχωρηθεῖ, στεναχωριέται καί τό ἔμβρυο. Πρέπει νά βγαίνει στήν φύση γιά περίπατο καί νά βάζει θυμίαμα στό σπίτι της. Νά μή κάνει μακρινά ταξίδια μέ τό αὐτοκίνητο, γιά νά ἀποφεύγει τά ἀπότομα φρεναρίσματα. Θά πρέπει νά τρώει προσεγμένες τροφές, ὅπως φρέσκα αὐγά καί γάλα, γιαούρτι καί τυρί γιά τό ἀσβέστιο. Ἐπίσης καί κρέας καί φροῦτα. Ὅταν δέ ἀρχίζει νά καταλαβαίνει τό μωρό νά κινεῖται, νά τοῦ μιλάει καί νά χαϊδεύει τήν κοιλιά της. Τό ἔμβρυο τό νιώθει αὐτό καί τοῦ ἀρέσει. Ποτέ δέν πρέπει νά νευριάζει καί νά θυμώνει, γιατί κάνει κακό στό ἔμβρυο.

– Καταλάβατε; Δέν εἴδατε πού ἔχουμε τόσους ἁγίους; – Ἦταν ἅγιες οἱ μανάδες τους καί ἔγιναν Ἅγιοι.

Μάλιστα ἀνέφερε τίς μητέρες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου καί πολλῶν ἄλλων.

– Καταλάβατε πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ εἴμαστε καλοί; Ἔ; Καταλάβατε;

* * *

Τὸ μοναδικὸν φάρμακον θεραπείας

Τί θὰ μᾶς σώση; Ἡ μετάνοια.

Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τὸ κεντρικὸ σημεῖο τοῦ κηρύγματος τοῦ Κυρίου. Διότι εἶναι τὸ μοναδικὸ φάρμακο γιὰ τὴν πιὸ μεγάλη ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἁμαρτία.

Βέβαια τὸ ἁμάρτημα συγχωρεῖται, ἀφ᾽ ἧς στιγμῆς κατατεθῆ στὴν Ἱερά, στὴν παντοδύναμη Ἐξομολόγηση, ὅπου δὲν μένει τίποτε ἀσυγχώρητο. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α´ Ἰωάν. δ´ 17). Εἶναι ὅμως καὶ δικαιοσύνη. Γι᾽ αὐτὸ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, ἂς μὴ ἐπαναπαύωνται ὅτι ἐξομολογήθηκαν τὶς ἐκτρώσεις ποὺ ἔχουν ἤδη κάνει. Πρέπει σὲ ὅλη τους τὴν ζωὴ νὰ χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλὲς ἀπ᾽ αὐτὲς νοιώθουν ἀνικανοποίητες καίτοι ἐξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ἀκόμη δὲν μετενόησαν ἐσωτερικά, δὲν ἔχυσαν τὸ ἀναλογοῦν δάκρυον, τὸ ὁποῖον θὰ ξεπλύνη τὸ αἷμα τῆς ἐκτρώσεως ἢ τῶν ἐκτρώσεων. Ἡ μετάνοια εἶναι πολὺ μεγάλη, ἀπέραντη. Ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὸ τὸ «ζῆν», τὸ ὅτι ζῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸ ἔγκλημα. Ζῆ καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν περιμένει ὁ Θεός, κι ἀφοῦ τὸν περιμένει, δὲν πρέπει νὰ χάση τὴν εὐκαιρία, πρέπει νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῆ.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο «Ἡ μετάνοια εἶναι φάρμακο τῶν πλημμελημάτων μας, παρρησία πρὸς τὸν Θεό, ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου, Ἐλπίδα σωτηρίας. Αὐτὴ ἀνοίγει τὸν οὐρανό, αὐτὴ μᾶς εἰσάγει στὸν Παράδεισο, αὐτὴ ὑπερτερεῖ τοῦ διαβόλου».

Βοηθήματα: Περιοδικὸ ΖΩΗ Ἰούνιος 2019, Ὀρθόδοξη ΠΟΛΥΤ. Οἰκογένεια Μάρτ. 2011, Ὁ κόσμος τῆς Ἑλληνίδος Σεπτ.- Ὀκτ. 2010., ΠΕΦΙΠ Μάρτ. 1990, ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ, ΚΩΝ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ, ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ, ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.