ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Μάρκ. η΄34-θ΄1
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Γαλ. β΄16-20
Η Ύψωση του Τιμίου
και ζωοποιού Σταυρού έχει σαν επίκεντρο το συγκλονιστικό γεγονός της ίδιας της
Υψώσεως του Κυρίου πάνω στον Σταυρό.
Ένα γεγονός ύψιστης αυτοθυσίας και αγάπης
του Θεού προς τον άνθρωπο. Ένα γεγονός που αποκαλύπτει τη μέγιστη προσφορά του
Θεού προς τον άνθρωπο και από την άλλη τη χείριστη απάντηση του ανθρώπου σ’
αυτή την προσφορά του Θεού. Ενώ ο Θεός τους προσφέρει αγάπη, αυτοί του
προσφέρουν, ταπείνωση, εξευτελισμό και τον χειρότερο θάνατο, τον Σταυρικό.
Ακόμα και στην έσχατη πράξη της ταπείνωσης, της απογύμνωσης και της σταύρωσης,
κατά την οποία εκείνοι μοιράστηκαν τα ρούχα του ρίχνοντας κλήρο, ο Ιησούς
απαντούσε με αγάπη λέγοντας: «Πατέρα συγχώρησέ τους γιατί δεν ξέρουν τι
κάνουν» (Λουκ. κγ΄34).
Ο Απόστολος Παύλος είναι συγκλονισμένος από το
γεγονός της Σταυρικής θυσίας του Χριστού. Γι’ αυτόν η Σταυρική θυσία είναι
υπόθεση που τον αφορά προσωπικά. Γι’ αυτόν, ο Χριστός δεν Σταυρώθηκε γενικά και
αόριστα για τον καθένα. Γι’ αυτόν ο Χριστός είναι Εκείνος που τον αγάπησε και
πέθανε εκούσια για χάρη του. Αφού δε η θυσία του Χριστού ήταν έκφραση αγάπης,
που απευθυνόταν και στον ίδιο, τότε έπρεπε να δώσει και ο ίδιος τη δική του
απάντηση σ’ αυτή την αγάπη.
Ο Απόστολος
Παύλος, όπως ακούσαμε και στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα , στη δική του
απάντηση πρόσφερε τη ριζική μεταμόρφωση του εαυτού του και της ζωής του. «Έχω
πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο
μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου
στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου».
«Δεν μπορώ να
αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού», υπογραμμίζει στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος.
Αυτή η συναίσθηση τον οδηγεί σε μια επαναλαμβανόμενη συμβουλή: «Μιμηταί μου
γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. ια΄ 1). Μιμηθείτε εμένα, όπως κι εγώ
μιμούμαι τον Χριστό.
Ναι, μιμητές.
Γιατί, η εκτίμηση δεν πρέπει να σταματά στον θαυμασμό, αλλά να ολοκληρώνεται
μέσα από τη μεταμόρφωση της ζωής μας στο πρότυπο της ζωής του προσώπου που
θαυμάζουμε. Κι ο Χριστός αυτό ζητά από μας. Μεταμόρφωση και όχι θαυμασμό. Μια
μεταμόρφωση που θα έχει σαν αφετηρία, αλλά και σαν θεμέλιο την ελευθερία. Μια
μεταμόρφωση που θα επιβεβαιώνεται και με συγκεκριμένους τρόπους.
Με αφετηρία την
ελευθερία και με θεμέλιο την πίστη ο Χριστός μάς προσκαλεί να γίνουμε μέτοχοι
αυτής της μεταμόρφωσης με συγκεκριμένους τρόπους. Μας είπε σήμερα: «Όστις θέλει
οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και
ακολουθείτω μοι». Ο Χριστός για να δείξει, ότι η σωτηρία ναι μεν είναι δώρο του
Θεού, αλλά απαιτείται και η συνεργασία του ανθρώπου, για την υλοποίησή της,
κάλεσε σαν αποδέκτες, αλλά και σαν συνεργάτες όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστός
απευθύνει σήμερα καθολική πρόσκληση για να επιβεβαιώσει ότι ο Θεός θέλει να
σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Έτσι, η σωτηρία προσφέρεται ως δυνατότητα για όλους.
Όμως, αυτή η δυνατότητα για να μετατραπεί σε πραγματικότητα, χρειάζεται, κατ’
αρχάς, την ελεύθερη αποδοχή της από τον καθένα ξεχωριστά και στη συνέχεια την
εκπλήρωση κάποιων προϋποθέσεων όπως: Να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον
σταυρό του και να ακολουθεί τον Χριστό για όλη του τη ζωή.
Ο σταυρός του
αληθινού μαθητή του Χριστού, είναι σταυρός ταπείνωσης και αυταπάρνησης. Είναι
σταυρός ανιδιοτελούς αγάπης και θυσίας για κάθε άνθρωπο χωρίς διάκριση, ακόμα
και για κείνον που τον έβλαψε. Πρότυπό του είναι ο ίδιος ο Χριστός που στην
πράξη επιβεβαίωσε ότι «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει
και να προσφέρει τη ζωή του για όλους» (Ματθ. κ΄28). Ακόμα γιατί την αγάπη δεν
την πρόβαλε μόνο σαν την μεγαλύτερη εντολή, αλλά και την επισφράγισε με τη
Σταυρική θυσία και την προσφορά της συγχώρησης στους σταυρωτές Του με το
«Πάτερ, άφες αυτοίς∙ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»(Λουκ. κγ΄34).
Ο Χριστός μας
χάραξε τον δρόμο, αλλά δεν μας αναγκάζει να τον ακολουθήσουμε. Μέσα από την
δύναμη της ελευθερίας καλούμαστε να τον συναντήσουμε, να τον ακολουθήσουμε. Μας
καλεί να γίνουμε πραγματικά άνθρωποι, δηλαδή «κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν
Θεού». Μέσα από τη δική μας αλλαγή θα μπορούμε σαν «ζύμη» να ζυμώσουμε, να
μεταμορφώσουμε και τη νεότερη γενιά. Δυστυχώς, όμως, μέσα από τις πράξεις, αλλά
και τις παραλείψεις μας απέχουμε πολύ από το «ιδεατό», το ιδανικό. Και τούτο
γιατί, αντί να προετοιμάζουμε τη νεότερη γενιά να γίνει καλύτερη, με τα δικά
μας λανθασμένα πρότυπα, την κάναμε χειρότερη από μας. Καθημερινά δημιουργούμε
ανθρώπους χωρίς ηθικούς φραγμούς και άρα χωρίς πραγματικό σκοπό ζωής.
Επενδύσαμε στην ύλη και την ξερή γνώση. Αδιαφορήσαμε για τον άνθρωπο και τη
συνύπαρξη με τον συνάνθρωπο. Διαγράψαμε από το λεξιλόγιο μας τη λέξη
«αλληλεγγύη».
Αδελφοί μου,
Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε την ιδιότητά μας
ως Χριστιανών και, ιδιαίτερα, ότι έχουμε δεχθεί τη Χάρη του Θεού, τόσο πιο
γρήγορα θα «επιτρέψουμε» στη Χάρη του Θεού να μας ελευθερώσει από τα πάθη και
τις κακίες μας. Και τότε αυτή η Χάρη του Θεού θα γαληνέψει την ψυχή μας. Τότε
αυτή θα βγει προς τα έξω για να γαληνέψει και τις σχέσεις μας με τους
ανθρώπους. Αυτή η Χάρη θα μας αξιώνει, όχι απλά να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί,
αλλά και να μας καθιστά πραγματικούς Χριστιανούς και άρα μιμητές της ζωής του
Χριστού. Ας μας αξιώνει ο Θεός να λέμε, όπως σήμερα και ο Απόστολος Παύλος: «Ζω
ουκέτι εγώ∙ ζη εν εμοί Χριστός» Αμήν.
ΘεόδωροςΑντωνιάδης
