Σὰν τὰ παιδιὰ ποὺ παίζουνε, γελοῦνε, τραγουδᾶνε,
ἀμέριμνα κι' ἀφρόντιστα σὰν τὸ πουλὶ στὸ δέντρο,
ποὺ κελαϊδεῖ ἀμέριμνο στὴν ἄνοιξη τοῦ βίου,
ἔτσι ἡ ψυχή μου ἀφρόντιστη, γιὰ τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου,
δὲν ἔχει ἀγάπη καὶ στοργή, παρὰ γιὰ Σέ, Χριστέ μου.
Εἶν' ἡ ψυχή μου ἀμέριμνη γιὰ τ' ἀγαθὰ τοῦ κόσμου,
ποὔχουν χρυσόχαρτο μπροστὰ καὶ τενεκὲ στὸ βάθος.
Κι' ὅλ' ἡ καρδιά μου μὲ χαρὰ τὸν ὕμνο ἀντιλαλάει,
καθὼς τὸν παίρνει ἀπ' τὴν ἁγνὴ κι' ἀθάνατη Μορφή Σου
Ὤ, δός μου, Κύριε, φῶς πολύ, κι εἶναι γιὰ μὲ τὸ σύμπαν.
Γ. Βερίτης
