Οἱ σημερινοί χριστιανοί τά ἐπιστρατεύουμε ὅλα, καί τόν Θεό ἀκόμη, γιά νά βολευτοῦμε σ᾿ αὐτή τή ζωή. Αὐτό εἶναι τό κοσμικό πνεῦμα. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἦταν οἱ διωγμοί ἤ οἱ αἱρέσεις ἀλλά ἡ ἐκκοσμίκευση. Τό νά χάσει δηλαδή ὁ πιστός τό βαθύτερο οὐσιαστικό στοιχεῖο, ὅτι εἶναι ξένος καί πάροικος ἐδῶ καί πορεύεται στόν Κύριο. Ἄν χάσει αὐτό τό στοιχεῑο, φεύγει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὅταν ὁ Χριστιανισμός ἔγινε ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους μέ τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ἄρχισε νά εἰσχωρεῖ τό στοιχεῖο τῆς ἐκκοσμικεύσεως στήν Ἐκκλησία. Καί ἔχουμε μετά τό φαινόμενο κατά χιλιάδες νά φεύγουν χριστιανοί στήν ἔρημο. Ἔτσι διατηρεῖ ἡ Ἐκκλησία, μέ τούς ἐρημίτες, τό πνεῦμα ὅτι εἶναι ξένη καί πάροικος. Καί καθώς ἁλατίζεται καί φωτίζεται ἀπό τήν ἔρημο, φτάνει ὥς ἐμᾶς. Ὄχι ὅτι κινδύνεψε ἤ κινδυνεύει ἡ Ἐκκλησία, αὐτό τό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἀπό τήν ἐκκοσμίκευση, ἀλλά οἱ χριστιανοί.
