Πράγματι του το πήγε, σε μια στιγμή που δεν ήταν κανένας άλλος στο σπίτι. Ο νεαρός την ευχαρίστησε και όταν ήρθε λίγο αργότερα η μητέρα του από τη δουλειά της είπε:
- Μαμά η γειτόνισσα με έφερε 2 σταφυλάκια. Έφαγα το ένα και σου κράτησα το άλλο.
- Σε ευχαριστώ πολύ παιδί μου, αλλά καλύτερα ας το βαστήξουμε για τον πατέρα σου, που θα έρθει κουρασμένος από την δουλειά...
Και όταν ήρθε ο πατέρας από την δουλειά, αντί να το φάει, είπε:
- Δεν το αφήνουμε καλύτερα για την Κατινούλα, που είναι αδύνατη και θα χαρεί...
Και η κόρη, η Κατινούλα μπροστά στο σταφύλι, είπε:
- Δεν το αφήνουμε καλύτερα για το Γιωργάκη που διαβάζει από το πρωί έως το βράδυ...
Και ο Γιωργάκης, όταν του πρόσφεραν το σταφύλι, ήταν απόλυτος:
- Μα δεν πρέπει να το φάω εγώ!
Πρέπει να το φάει ο Χρήστος που είναι άρρωστος...
Και έκανε το σταφύλι το κύκλο στην οικογένεια και κατέληξε στα χέρια του άρρωστου και συγκινημένου νεαρού. Που τέτοια αγάπη σήμερα;
Πού τέτοια θυσία, πού τέτοια αλληλοκατανόηση;
