Η παρουσία του Θεού στην καρδιά προφυλάσσει τον νου από πονηρούς και
εμπαθείς λογισμούς. Όμως η πνευματική αυτή άμυνα καταρρέει, όταν εμείς
επιτρέπουμε σε λογισμούς να συνδεθούν με πάθη και επιθυμίες, να γίνουν δηλ.
εμπαθείς λογισμοί, που θα καταλήξουν σε αμαρτωλά πάθη.
Ο νους ξεχνιέται,
χαλαρώνει την επιφυλακή, και γλυκαίνεται από τις επιθυμίες που εγείρονται,
ξανοίγεται στους αρχικούς λογισμούς και καταλήγει να υποκύπτει στα πάθη. Ακόμη
και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, αμέσως η καρδιά θα μας φυλάξει, εάν κρατήσει την
πνευματική αρχή να προσφέρει κάθε λογισμό της στον Κύριο και να Τον επικαλείται
με την καρδιακή προσευχή του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Έτσι ο
νους και η καρδιά θα κατορθώνουν να αποκρούουν την πρώτη προσβολή των λογισμών,
αλλά και να αποκαλύπτουν εκείνους τους λογισμούς που εμφανίζονται εν αρχή
μεταμφιεσμένοι σε αγαθούς λογισμούς («δεξιούς») αλλά στην πραγματικότητα
υποκρύπτουν πονηρία.
Η καρδιά που ανοίγεται στον Θεό έχει ως όπλο της την
καρδιακή προσευχή του Ιησού. Εάν συνηθίσει να την λέει, τότε και φυλακή του
νοός θα έχει αλλά και την αδιάλειπτη προσευχή, όπως διδάσκει ο Απ. Παύλος: «αδιαλείπτως
προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις
υμάς…πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε, από παντός είδους πονηρού
απέχεσθε» (Α’ Θεσσαλονικείς 5:17,21-22).
Μία τέτοια καρδιά θα έχει κάνει
σημαντικά βήματα προς τον Θεό και θα έχει επιτύχει πνευματική πρόοδο στην
μετάνοια και την καθυπόταξη των παθών.
