Όταν η καρδιά μετανοεί, οδηγείται στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως, όπου
ενώπιον του ιερέως πνευματικού/εξομολόγου, με ταπείνωση και ειλικρίνεια,
αποβάλλει το φορτίο και την ρυπαρότητα των αμαρτιών, και συμφιλιώνεται με τον
Θεό. Η καρδιά ταπεινώνεται ενώπιον του ιερέως και του Θεού, αναγνωρίζει τις
αδυναμίες της και πνευματικές αποτυχίες, λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών αλλά
και πνευματική καθοδήγηση στον πόλεμο κατά των παθών και προς το ταξίδι της
προς τον Θεό. Η καρδιά του πιστού που εξέρχεται από την εξομολόγηση,
είναι ανάλαφρη και χαρούμενη, συμφιλιωμένη με τον Θεό και με την συνείδησή της.
Δυστυχώς, για πολλούς μη συνειδητούς χριστιανούς η εξομολόγηση αποτελεί ένα
μυστήριο άγνωστο και ξεχασμένο. Και όμως, εάν σκεφθούμε πόσο φιλάνθρωπο δώρο
και ευλογία του Θεού είναι η εξομολόγηση για τον άνθρωπο, πόσο θεραπευτικό των
παθών που μαλακώνει και κατανύσσει την καρδιά, θα προσφεύγαμε αμέσως και με
προθυμία στο εξομολογητήριο και στο πετραχήλι του πνευματικού. «Κανείς δεν
είναι τόσο γενναιόδωρος και φιλάνθρωπος όπως είναι ο Κύριος, αλλά ακόμη και
Αυτός δεν συγχωρεί τις αμαρτίες του ανθρώπου που δεν μετανοεί…είμαστε
καταδικασμένοι όχι εξ αιτίας του πλήθους των πονηριών μας, αλλά διότι δεν
θέλουμε να μετανοήσουμε» (άγιος Μάρκος ο Ασκητής).
