(σ. ΙΧΘΥΣ: γιά ὅλους ἑμᾶς πού ἀναρωτιόμαστε τό "Γιατί" σέ κάθε δοκιμασία πού μᾶς συμβαίνει...)
Κι ἐδῶ εἶναι τώρα τό ὅλο θέμα. Εἴπαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός, καί δέν ἀστειεύεται ἡ ἁμαρτία. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος πειράζεται ἀπό τόν διάβολο, καί πειράζεται ἔτσι πού δέν τόν λυπᾶται καθόλου ὁ διάβολος καί θέλει νά τόν καταποντίσει. Καί ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά σωθεῖ -καί εἶναι βεβαία ἡ σωτηρία, ἀλλά ὄχι ἔτσι μαγικά, ὅπως θά περίμενε ὁ καθένας- πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά κάνει κάτι ἀπό τήν πλευρά του.
Ὁ δρυοκολάπτης -καί ἄλλα πουλιά, ἀλλά ἰδιαίτερα ὁ δρυοκολάπτης- πού κάνει τή φωλιά του μέσα σέ ἕνα ξύλο, μέ τό ράμφος του τό σκληρό ἀνοίγει φωλιά μέσα στό ξύλο, στό δένδρο, καί γεννᾶ ἐκεῖ τά αὐγά του, ἀπό τά ὁποῖα βγαίνουν πουλάκια, καί μετά φέρνει ἀκατάπαυστα τροφή. Ἀλλά ὄχι ὅμως μέ τήν ἔννοια ὅτι τώρα θά δώσει στό ἕνα, ὕστερα στό ἄλλο, ὕστερα στό ἄλλο. Ὄχι. Φέρνει τροφή καί καρφώνεται ἐκεῖ, γαντζώνεται μέ τά νύχια του στό δένδρο, ἔξω ἀπό τή φωλιά, καί ἔρχονται τά μικρά μέ τά στοματάκια τους ἀνοιχτά, καί ὁ δρυοκολάπτης -ὁ πατέρας, ἡ μητέρα- ἁπλῶς δίνουν τροφή στά ἀνοιχτά στόματα. Ὅποιο τυχόν πουλάκι, εἴτε ἐπειδή βαριέται εἴτε γιά ἄλλους λόγους, δέν θά κάνει προσπάθεια νά βγεῖ ἐκεῖ καί νά ἀνοίξει τό στόμα του, θά πεθάνει· ναί, θά πεθάνει.
Νά, κάπως ἔτσι εἶναι καί ἡ σωτηρία. Δέν θά ἔρθει μαγικά. Ὅλοι μας καλούμαστε στή σωτηρία, καί γι'αὐτό οἰκονόμησε ὁ Θεός νά βαπτιστοῦμε, νά εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Ἀλλά ὁ καθένας πρέπει νά ἀνοίξει τό στόμα του νά πάρει τροφή, τήν ὁποία προσφέρει ὁ Κύριος. Προσφέρει σωτηρία ὁ Κύριος, ἀλλά πρέπει "νά ἀνοίξεις τό στόμα σου"· πρέπει νά χρησιμοποιήσεις τά δεδομένα σου καί νά κάνεις αὐτό τό ὁποῖο μπορεῖς. Κι ἐδῶ θά ἔλεγα ὅτι, γιά νά χρησιμοποιήσει κανείς σωστά τά δεδομένα πού ἔχει καί νά τύχει ἑπομένως τῆς θείας τροφῆς καί νά σωθεῖ, χρειάζεται ἕνα τρίτο. Κατ' ἀρχήν, εἴπαμε, εἶναι ἁμαρτωλός κανείς, καί ἡ ἁμαρτία δέν ἀστειεύεται. Ὕστερα, ὁ διάβολος, πού καθόλου δέν λυπᾶται τόν ἄνθρωπο, κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά τόν καταστρέψει. Καί κατά κάποιον τρόπο -αὐτό εἶναι τό τρίτο- γιά νά καταλάβουμε, γιά νά συνειδητοποιήσουμε πόσο ἀληθινά εἶναι αὐτά καί πόσο δύσκολα, ἄν θέλετε, εἶναι τά πράγματα, ἀφήνει ὁ Θεός -ἐπειδή ἀλλιῶς δέν ἔχεις διάθεση νά σωθεῖς- νά περάσεις λαχτάρες. Δέν βγαίνει τίποτε ἁπλῶς μέ τήν ἐπιθυμία καί τόν πόθο καί μέ τόν καημό. Χρειάζεται νά ταρακουνηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, χρειάζεται νά ξυπνήσει, νά σηκωθεῖ ἐπάνω, νά βγεῖ ἐκεῖ, νά ἀνοίξει τό στόμα του, ὅπως τό πουλάκι.
Πατρός Συμεών Κραγιοπούλου, "Μέσα στήν ἔρημο τοῦ κόσμου - Χριστιανός στόν 21ο αἰώνα;", Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2009, σελ. 270-271.
