Η ΑΓΑΠΗ

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως να 'ναι άραγε η αγάπη του Θεού.
κι ήθελα, σαν άνθρωπος με σαρκίο και αισθήσεις να τη νιώσω, να την ψηλαφίσω, να την γευτώ.

Χρόνια πολλά πέρασαν, τα μαλλιά μου άρχισαν να λευκαίνουν, η ψυχή μου να βαραίνει, να σφίγγεται από τους χαλκάδες, που δούλεψε καλά εντός μου ο «αντίδικος ημών», κι εγώ ακόμα έψαχνα.

κι εγώ ακόμα καρτερούσα. 

Σαν αστραπή ήρθε η Χάρη Σου Κύριε, τη στιγμή που δάκρυα απελπισίας, σαν καταιγίδα έρεαν από τα μάτια μου.

Σαν φως της αστραπής βρέθηκε μπρος μου ο ταπεινός του Θεού Λευίτης

Με μικρά, κομμένα βηματάκια από την αρρώστια ήρθε πλάι- μου χορεύοντας θαρρείς στη γη το χορό του Παραδείσου.

Τρία λεπτά βάστηξε η συνομιλία μας. 

Μια αιωνιότητα ανοίχτηκε μπρος μου.

Κάθε λόγος του ένα περιβόλι αγάπης, κάθε χαμόγελο του μια πολιορκία του Θεού,

Το πετραχήλι του, η οδός του Παραδείσου.

Η γεύση της Αγάπης του Θεού!

Αυτό που πόθησα, μου χαρίστηκε στο ολόχρυσο δοχείο της χάριτος του Θεού.

Στο θυσιαστικό ράσο του πατρός Μάρκου. 

Μη λησμονείς χαριτωμένε γέροντα να εύχεσαι για μας στην Αγάπη του Θεού.

(Αφιερωμένο σ' έναν αληθινό ιερέα, τον π. Μάρκο Μανώλη,
Αιωνία του η μνήμη),

(ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ)