Δυο
τέτοια δυστυχήματα συγκλόνισαν την ελληνική κοινή γνώμη στην εποχή μας.
Το ένα συνέβη πριν μερικά χρόνια, το δεύτερο πρόσφατα.
Συνέβησαν κατά λάθος και στοίχισαν τη ζωή σε δυο μικρά παιδάκια, με τις μαμάδες τους στο τιμόνι.
Φοβάμαι
πως, αφού η τηλεόραση έπαψε ν' αναφέρεται σ' αυτά, το κοινό τα ξέχασε.
Εδώ, σ' αυτή τη μπλογκονησίδα, δεν τα ξεχάσαμε - τα θυμόμαστε και, με
την ανάξια και αναιμική προσευχή μας (συγχωρέστε μας), παρακαλούμε το
Θεό να στηρίξει αυτές τις τραγικές φιγούρες, τις αδελφές μας, που βίωσαν
και βιώνουν τόσο πόνο, ασύλληπτο για εμάς!!
Θα
ήθελα, ταπεινά, με πόνο ψυχής, να μπορούσα να μιλήσω σε κάθε μία απ'
αυτές τις μαμάδες, να τις πάρω στην αγκαλιά μου αν είναι δυνατόν, και να
τους πω: ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ "ΦΟΝΙΣΣΑ", ΟΥΤΕ "ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ"!
Ούτε ο Θεός φταίει φυσικά. Ήταν ένα λάθος, ένα τραγικό δυστύχημα, "κακιά στιγμή".
Δεν
θα το ξεχάσεις βέβαια (πώς θα ήταν δυνατόν;), αλλά μην κουρελιάζεις τον
εαυτό σου - κάνε κουράγιο και για τα άλλα παιδιά σου, και για την ψυχή
σου.
Ο
Θεός δεν σε κυνηγάει, δεν σε μισεί (ούτε "το σύμπαν" σε μισεί, που έτσι
κι αλλιώς δεν είναι τίποτε άλλο από πέτρες και αέρια).
Αντιθέτως,
ο Θεός σε αγαπάει, έγινε άνθρωπος και για σένα και δεν είσαι ανάξια της
αγάπης Του, όπως δεν είναι ανάξια ούτε τα παιδιά σου, είτε εδώ ζουν,
είτε στον ουρανό!
Κι
εκείνα που έφυγαν, δεν πέθαναν (ας το ξέρουν αυτό, παρακαλώ, όλες οι
μανάδες που έθαψαν τα παιδιά τους), δεν πέθαναν, αλλά πήγαν στον ουρανό.
Και
ο σύζυγός σου, και η οικογένεια του συζύγου σου, και τα άλλα παιδιά
σου, παρακαλώ πολύ όλους, ΣΤΗΡΙΞΤΕ αυτή την τραγική μητέρα.
Συγχωρήστε την γι' αυτό που έγινε χωρίς να το θέλει.
ΔΕΝ
αγαπάτε εσείς το παιδί της "περισσότερο" από εκείνη, ούτε είστε
"περισσότερο" προσεκτικοί από εκείνη - να θυμάστε ότι θα μπορούσε αυτό
το φρικτό δυστύχημα να το έχετε προκαλέσει εσείς!!
Αγκαλιάστε
την και στηρίξτε την, τώρα το χρειάζεται. Δεν είναι φόνισσα, είναι μια
μάνα που η κακιά στιγμή την έφερε σ' αυτή τη φρικτή θέση!! Είναι η
γυναίκα σου, είναι η μαμά σας, αξίζει αγάπη όσο το αξίζετε κι εσείς,
πρέπει να τη ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ τώρα, όχι να την κρίνετε.
Φυσικά,
δεν ξέρω τι κάνετε, εύχομαι να την αγαπάτε, να τη στηρίζετε, αλλά
επειδή δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε γρήγοροι στο να καταδικάζουμε και
βραδείς στο να συγχωρούμε, φοβάμαι μήπως δεν το κάνετε...
Να θυμάσαι, αδελφή μου: ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ "ΦΟΝΙΣΣΑ"! Και: Ο Θεός σε αγαπάει και σε περιμένει. Και,
αν δεν είσαι κοντά Του, κοντά στην Εκκλησία, στην εξομολόγηση και στη
θεία κοινωνία, σε ικετεύω, ΕΛΑ κοντά Του και θα γιατρευτεί η πληγή σου
(όχι ότι δεν θα μείνει ουλή, το τονίζω, αλλά θα έρθει η γιατρειά όπως
Εκείνος το θέλει για τη σωτηρία σου).
Και τα παιδιά σας, το ξαναλέω, δεν πέθαναν, αλλά πήγαν στον ουρανό.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
