Καὶ ὁ βίος μας τὶ εἶναι; Ἕνα ξενοδοχεῖο, ἕνα πανδοχεῖο. Δέχεται καὶ προπέμπει τοὺς ἀενάως κινουμένους πρὸς τὸ τέρμα του, ἐνόσω τρέχει, καθῶς τὸ ποτάμι πρὸς τὴ θάλασσα. Ἔτσι πορεύεται ἡ παροῦσα ζωὴ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ἤλθαμε εἰς τὸν χωροχρόνο τῆς δοκιμασίας μας νὰ διαλέξουμε ὁ καθένας μας στὴν αἰωνιότητα ποῦ θέλουμε νὰ βρεθοῦμε. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Ὄχι νὰ ζήσει δήθεν κανεὶς ἐδῶ ὁλοκληρώνοντας τὰ ὄνειρα, τὶς ἐπιθυμίες του. Ἀλλὰ νὰ διαλέξει ἀπὸ ἐδῶ, πῶς θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἐκεῖ.
