Χωρίς τήν ἐκκλησιαστική μυστηριακή ζωή τῆς Θείας Κοινωνίας ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄδειος στήν καρδιά καί σκοτεινός στόν νοῦ· εἶναι κακός καί μοχθηρός· εἶναι ἄθλιος καί πονηρός· εἶναι ἀδύνατος καί ἀμελής. Καί γενικά εἶναι ἀνήμπορος στήν ἁγία εὐαγγελική ζωή, γιατί πέρασε ἀπό πάνω του ὁ παγερός ἄνεμος τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Καί ὅλα αὐτά, γιατί ἀρνεῖται πεισματικά νά καθαρισθῆ μέσα στό λουτρό τῆς Ἐξομολογήσεως καί Μετανοίας καί στή συνέχεια νά συμμετάσχη στό Ποτήριον τῆς Ζωῆς.
Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου, "Ἐμπειρίες κατά τήν Θεία Λειτουργία", Πειραιάς 2006
