Γράφει ο σοφός και ενάρετος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως του έλεγε κάποιος:
«Πάτερ, ένα περίεργο πράγμα. Πάω να
βιδώσω μια βίδα, δεν βιδώνει. Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, δεν βιδώνει.
Άμα πω μια βλαστήμια, βιδώνει αμέσως»! «Είναι πολύ απλό και ευεξήγητο
αυτό που συμβαίνει», διευκρινίζει ο π. Επιφάνιος. «Δεν εμποδίζει τη βίδα
κάποιο φυσικό αίτιο, αλλά κάτι άλλο, παραπέρα: η δαιμονική ενέργεια.
Για να κάνει τον άνθρωπο να βλαστημήσει. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει
αυτό, η δαιμονική ενέργεια φεύγει απ’ τη βίδα και υποδουλώνει τον
άνθρωπο. Τί να την κάνει τη βίδα πια; Γι’ αυτό και αυτή βιδώνει τότε μια
χαρά.
Αντί να βλασφημήσεις», καταλήγει ο π. Επιφάνιος, «δεν λες εκείνη την ώρα, κάνοντας το σημείο του σταυρού, «πίσω μου σ’ έχω, σατανά» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Να δεις, δεν θα βιδώσει η βίδα»;
Πόσο εύκολα καταφεύγουμε στην κάκιστη
συνήθεια της βλαστήμιας, όταν κάτι δεν μας πάει καλά! Μήπως έτσι λύνουμε
το πρόβλημα; Όχι βέβαια, απλώς το περιπλέκουμε περισσότερο. Γιατί στην
τρέχουσα δυσκολία μας προσθέτουμε και την παρέμβαση του διαβόλου. Και με
τη δική του επιρροή και ενέργεια τί καλό μπορούμε να περιμένουμε; Όμως
μπορούμε σε κάθε στιγμή, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε ψυχική
αναστάτωση (από στενοχώρια, θυμό, αγωνία, φοβία, άγχος και άλλα πολλά),
να επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα μας τις σύντομες προσευχές προς το
Χριστό και την Παναγία: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με
τον αμαρτωλόν» - «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Ο άγιος Ιωάννης,
συγγραφέας της Κλίμακος, συμβουλεύει: «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους».
Με το όνομα του Ιησού να μαστιγώνεις τους εχθρούς σου (=τους
δαίμονες).
Έτσι εφαρμόζουμε εμπράκτως την προτροπή
του Ευαγγελίου: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αν έχουμε μάλιστα και
κομποσχοίνι (πράγμα που έγινε και πολύ της μόδας τελευταία), μπορούμε να
το χρησιμοποιούμε ανάλογα. Δεν είναι κάτι μαγικό το κομποσχοίνι για να
μας ωφελεί και να μας προστατεύει από μόνο του. Αξία έχει μόνο, όταν
γίνεται μέσο προσευχής. Η χρήση του είναι απλούστατη: το κρατάμε στο
χέρι περνώντας με τα δάχτυλά μας έναν-έναν τους κόμπους του, λέγοντας
στον καθένα μια φορά την προσευχή, που αναφέραμε, προς το Χριστό ή την
Παναγία. Το χρησιμοποιούμε, γιατί την ώρα της προσευχής ο διάβολος
συγκεντρώνει πάνω μας όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει, για να
δημιουργεί στο νου μας αντιπερισπασμό. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο αββάς
Αγάθων στο Γεροντικό, «το να προσεύχεσαι, χρειάζεται αγώνα μέχρι την
τελευταία σου πνοή».
Στην περιστολή των περισπασμών του νου
εν ώρα προσευχής βοηθάει σημαντικά και το κομποσχοίνι. Και πρέπει να το
αξιοποιούμε δεόντως, αντί να το έχουμε περασμένο απλώς γιο στολίδι στο
χέρι μας.
Το κομποσχοίνι λοιπόν για την προσευχή!
Και η προσευχή για τη λύση των δυσκολιών, μικρών και μεγάλων. Μακριά από
την εύκολη «λύση» της βλαστήμιας.
Πρωτ. Δ. Μ.«Λυχνία» Νικοπόλεως
