Είναι γνωστό, αλλά και εύκολα αντιληπτό, ότι τον κόσμο πάντα τον κυβερνούσαν και τον κυβερνούν εκείνοι που έχουν το χρήμα. Πρόσωπα και ομάδες με αμύθητα πλούτη, που τους παρέχουν τεράστια πολιτική και κοινωνική δύναμη. Πολυεθνικές εταιρίες, που ελέγχουν κυβερνήσεις. Όλος ο πλανήτης είναι στα πόδια τους. Οι συνειδήσεις μας και ασφαλώς η ενημέρωσή μας ελέγχονται από αυτούς, με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Πολύ εύκολα μια ιδέα σφηνώνεται στο μυαλό μας, αφού κάποιοι μπορούν να «δώσουν γραμμή» στα ηλεκτρονικά, ιδίως, ΜΜΕ πώς να την προβάλουν.
Ακόμη και η επιστήμη και η τεχνολογία προωθούνται και εξελίσσονται με σκοπό το εμπόριο και την αύξηση του κέρδους των μεγάλων εταιριών και όχι φυσικά την εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, απλώς, υφίστανται πλύση εγκεφάλου μέσω των διαφημίσεων για να αγοράζουν συνεχώς, ακόμη και τα πιο περιττά πράγματα – εντυπωσιακά, αλλά περιττά. Από την παιδική μας ηλικία ακόμη, να γίνουμε εξαρτημένοι καταναλωτές, να αγοράζουμε μέχρι θανάτου. Αν δεν μπορούμε να αγοράζουμε, νιώθουμε δυστυχισμένοι.
Οι παππούδες μας, που ήταν παραγωγοί και όχι καταναλωτές (παρήγαγαν και κατασκεύαζαν ό,τι χρειάζονταν και το επιδιόρθωναν όσο μπορούσαν) και δεν είχαν ηλεκτρονική τεχνολογία, δεν ήταν καθόλου λιγότερο πολιτισμένοι από εμάς. Αντίθετα, πέρα από τη φτώχεια (που και σήμερα μας απειλεί), είχαν πολύ πιο ποιοτική ζωή από τη δική μας. Είχαν επίσης έντονα ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και της ηθικής. Άρα ήταν πιο πολιτισμένοι από μας, καθώς και πιο σοφοί.
Ένας παραδοσιακός άνθρωπος π.χ. θα θεωρούσε ανεπίτρεπτο έγκλημα και αμαρτία τη διάθεση στην αγορά τροφίμων που προκαλούν καρκίνο λόγω της αλόγιστης χρήσης φυτοφαρμάκων. Εμείς, τυφλωμένοι από απληστία, το θεωρούμε θεμιτό και μάλιστα «φυσικό» και «αναπόφευκτο». Άρα, ποιος είναι περισσότερο πολιτισμένος, ο παλαιός ή ο σύγχρονος παραγωγός;
Μια παράξενη συμπεριφορά
Το παράξενο είναι ότι ο πολιτισμός, δηλ. ο τρόπος ζωής, τον οποίο έχουν στήσει, προωθήσει και επιβάλει τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, δεν αποσκοπεί μόνο στην οικονομική εκμετάλλευση των λαών. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν αρκείται στο να μας αφαιρεί τα χρήματά μας (προς όφελος των πολυεθνικών), αλλά προχωρεί στην ψυχική και σωματική μας εξόντωση. Σαν να είναι οργανωμένη πλέον η ζωή μας έτσι, ώστε να καταλήξουμε στον ψυχίατρο ή στον ογκολόγο ή να μαραθούμε, εξαρτημένοι είτε από ναρκωτικά, είτε από τη χρήση του Διαδικτύου.
Ο λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι οι εξουσιαστές των λαών (παντοδύναμοι αυτοκράτορες του χρήματος, της πολιτικής και των ΜΜΕ, που η επιστήμη και η τεχνολογία είναι τα όπλα τους για τη διακυβέρνηση και την εκμηδένιση των μαζών) πιθανόν είναι επίσης και λάτρεις του σατανά, οργανωμένοι σε ομάδες που ασκούν μαύρη μαγεία και σατανισμό. Και ο σατανάς δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα, αλλά για την καταστροφή των ανθρώπων. Και οι λάτρεις του, στο τέλος, γίνονται κι αυτοί θύματά του, αφού τους έχει χρησιμοποιήσει (δελεάζοντάς τους με το χρήμα, την εξουσία και τις ηδονές – τους τρεις αιώνιους πειρασμούς) για να εξουθενώσει και να εξολοθρεύσει τις λαϊκές μάζες.
Και στις λαϊκές μάζες προπαγανδίζονται επίσης ως στόχοι της ζωής ακριβώς αυτά τα τρία: το χρήμα, η εξουσία και οι ηδονές, όχι η σοφία, η ηθική, η σύνεση ή η αγιότητα. Αυτά τα τελευταία έχουν συκοφαντηθεί προσεκτικά και μελετημένα και έχουν τεθεί στο περιθώριο. Με δέλεαρ αυτούς τους υποτιθέμενους τρεις στόχους της ζωής, οι άνθρωποι, από παιδική και εφηβική ηλικία, υποδουλώνονται στους εξουσιαστές των λαών και τελικά σ’ εκείνον που κρύβεται στις σκιές πίσω από τους εξουσιαστές των λαών, τον οποίο αναφέραμε προηγουμένως.
Διαφωνείτε; Δεν πειράζει. Καλή καρδιά! Δε γίνεται να συμφωνούμε όλοι σε όλα.
Βήμα προς βήμα
Θα απαριθμήσουμε ορισμένα βήματα, με τα οποία, κατά τη γνώμη μου, ο άνθρωπος οδηγείται σκόπιμα στην καταστροφή μέσω του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Το κυριότερο στοιχείο είναι η απομόνωσή του, με τη διάλυση του θεσμού της οικογένειας και, όπως ήταν φυσικό, και της κοινωνίας. Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει ούτε υπερασπιστές, ούτε στόχους και αξίες. Χωρίς οικογένεια, για ποιον να θυσιαστώ; Μόνο για τον εαυτό μου. Χωρίς οικογένεια, όλοι είναι ανταγωνιστές μου – δεν έχω «δικούς μου ανθρώπους», να με στηρίξουν. Ακόμη και η πυρηνική οικογένεια (μόνο γονείς και παιδιά) διαλύεται με την καλλιέργεια της πρόωρης και σχεδόν ψυχαναγκαστικής ανεξαρτητοποίησης των παιδιών από τους γονείς.
Υποκατάστατο δεσμών (ογκώδες, εντυπωσιακό, αλλά απατηλό), οι «φίλοι» στο Facebook.
Φυσικά και η παραδοσιακή οικογένεια, όπου όλοι οι συγγενείς σχεδόν συνυπάρχουν, συχνά καταπιέζει τον άνθρωπο. Σε όλα χρειάζεται σοφία και μέτρο.
Στη σύγχρονη λοιπόν κοινωνία ο καθένας αγωνίζεται για τον εαυτό του. Ένας σωστός σύζυγος ή μια σωστή σύζυγος αγωνίζεται για την οικογένειά του και από παιδί θεωρεί πολύ σοβαρό στόχο ζωής να δημιουργήσει οικογένεια. Σήμερα, ο μόνος στόχος είναι η επαγγελματική αποκατάσταση.
Αποκατάσταση για ποιον; Δουλεύω για ποιον; Για μένα, μόνο για μένα. Εξάλλου, πλέον, η καριέρα συνήθως σε εμποδίζει να κάνεις οικογένεια, γιατί απορροφά όλο το χρόνο και τις δυνάμεις σου.
Ακόμη και η γυναίκα (το βλέπω στις μαθήτριές μου) δεν ονειρεύεται πια να κάνει οικογένεια, αλλά να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά. Με δυο λόγια, έχει μετατραπεί σε άντρα: ντύνεται σαν άντρας, μιλάει και βρίζει σαν άντρας, θέλει να εργάζεται σαν άντρας και πλέον – με την προώθηση της ομοφυλοφιλίας – συχνά ερωτεύεται σαν άντρας!
Και ο άντρας πολλές φορές ντύνεται, συμπεριφέρεται και ερωτεύεται σαν γυναίκα και μάλιστα, με έντονη προπαγάνδα από κάθε πλευρά, η κοινωνία έχει πειστεί πλέον ότι αυτό «δεν είναι πρόβλημα»…
Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο στοιχείο είναι η αποσύνδεση της πατρότητας και, κυρίως, της μητρότητας από τη δημιουργία οικογένειας. Μια γυναίκα, που κάποια στιγμή θέλει να γίνει μάνα, απλώς βρίσκει ένα «σύντροφο» και της κάνει ένα παιδί. Μετά, όταν δεν τον θέλει πια, τον χωρίζει και μεγαλώνει το παιδί μόνη της ή συνάπτει νέους δεσμούς, με νέους «συντρόφους», με τους οποίους ίσως κάνει κι άλλα παιδιά κ.ο.κ.
Μια γυναίκα (ή άντρας) που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί είναι κάτι ηρωικό και αξιέπαινο, όταν είναι το αποτέλεσμα μιας πληγής. Όταν όμως είναι συνειδητή επιλογή, συγχωρήστε με, τότε είναι απλώς εγωιστική ανευθυνότητα, που καταδικάζει το παιδί στην ορφάνια. Αυτή την ορφάνια προσπαθούσαν να αποφύγουν τα παιδιά όλες τις εποχές και όμως σήμερα τη θεωρούμε κάτι «φυσιολογικό». Άραγε τα παιδιά αυτά, που είναι καταδικασμένα από την αρχή να μεγαλώσουν με ένα γονιό ή αλλάζοντας «γονιούς» (προσωρινούς φίλους της μαμάς), μεγαλώνουν χωρίς προβλήματα; Γιατί αυτή η μαμά δεν παντρεύεται κάποιον από τους «συντρόφους» της, ώστε το παιδί της να έχει πατέρα;
Η νοοτροπία που καλλιεργείται στους ανθρώπους την έχει οδηγήσει εκεί, αλλά αυτή η νοοτροπία, επιτρέψτε μου να το πω, δεν είναι αθώα.
Συγγενικό με τα παραπάνω είναι και η αποσύνδεση του σεξ από το γάμο. Η σεξουαλικότητα προπαγανδίζεται με κάθε μέσο. Οι έφηβες κοπέλες συχνά κυκλοφορούν ή έρχονται ακόμη και στο σχολείο σχεδόν ημίγυμνες. Όχι επειδή ζεσταίνονται, αλλά επειδή ξέρουν ότι έτσι εκπέμπουν μηνύματα σεξουαλικότητας. Οι έφηβοι θεωρούνται «μικροί» για να νηστέψουν π.χ. ή να εξομολογηθούν, αλλά «μεγάλοι» για να έχουν πλήρεις σεξουαλικές σχέσεις. Αλλά χωρίς γάμο, γιατί «είναι μικροί».
Και οι ενήλικες, νέα μόδα, δεν παντρεύονται, απλώς «συζούν». Λένε: «Τι είναι ο γάμος; Ένα χαρτί».
Αν παντρευτούν, παντρεύονται προσωρινά. Μετά, ανακαλύπτουν ότι «δεν ταιριάζουν» και το διαλύουν. Γιατί λοιπόν να παντρευτούν καν;
Κι όμως, ο γάμος δεν είναι ένα χαρτί. Είναι ένα λιμάνι – καταφύγιο και ορμητήριο για τη ζωή. Και, αν δούμε και τι λέει η Ορθοδοξία για το γάμο, είναι ένας στίβος, όπου οι άνθρωποι αθλούνται και παίρνουν ως έπαθλο το στεφάνι της αγιότητας. Αλλά οι εξουσιαστές του κόσμου θέλουν τον άνθρωπο χωρίς λιμάνι και φυσικά χωρίς αγιότητα. Τον θέλουν ναυάγιο.
Υποκατάστατο της χαράς, η εξάρτησή μας από την τεχνολογία. Πόση κακία, χολή και δηλητήριο εκφράζεται μέσω Facebook; Όλα τα μαθαίνουμε, μόνο να αγαπάμε δεν μαθαίνουμε. Ούτε να επικοινωνούμε αληθινά και βαθιά.
Βλέπω με θλίψη διαφημίσεις που καλλιεργούν το αίσθημα της φιλίας, της αυτοπροσφοράς και της επικοινωνίας, μόνο για να προωθήσουν εμπορικά προϊόντα. Βλέπω επίσης συστήματα ινδουιστικού και βουδιστικού μυστικισμού να διαφημίζονται ως δρόμοι «αυτοβελτίωσης», γαλήνης, ισορροπίας κ.τ.λ. (δήθεν «άσχετοι με τη θρησκεία»). Μα είμαστε οι κληρονόμοι του πολιτισμού των αγίων της Ορθοδοξίας, τον οποίο οι γονείς μας ζούσαν στην πράξη και ακόμη και σήμερα τον ζουν κάποιοι άνθρωποι, δίπλα μας. Και καταντήσαμε να ψάχνουμε στην Ινδία την ηθική και ψυχική μας αποκατάσταση;
Είπαμε πολλά και κάπως βιαστικά και ασύνδετα, αλλά πρέπει να σταματήσουμε, γιατί ο χώρος δεν μας επιτρέπει περισσότερα. Το θέμα αυτό σηκώνει ολόκληρο βιβλίο και όντως υπάρχουν σχετικά βιβλία. Αν καταφέραμε να προβληματίσουμε έστω και έναν αναγνώστη, υπάρχει ελπίδα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
