Κάποτε ρώτησα έναν φίλο μου μοναχό Αγιορείτη:
- Μια ολόκληρη αιωνιότητα ευτυχίας στον Παράδεισο δεν θα είναι πληκτική;
Έμεινα εμβρόντητος απο την απάντηση που μου έδωσε:
Όταν είσαι ερωτευμένος και βρίσκεσαι καθισμένος σε ένα παγκάκι με την αγαπημένη σου, υπάρχει χρόνος;
- Φυσικά και δεν υπάρχει, απάντησα, προσπαθώντας να συνέλθω από το σόκ!
Πότε ο χρόνος γίνεται ασήκωτο βάρος; Όταν κάτι κάνεις που δεν αγαπάς, και δεν υπηρετεί αξίες.
Και πότε ο χρόνος παύει να υπάρχει; Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, όταν κάνεις κάτι που υπηρετεί πανανθρώπινες αξίες:
Οταν
ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ μαζί με την σύζυγο του, πήρε την παράτολμη απόφαση,
να υπηρετήσει τους αναγκεμένους ανθρώπους στο Γαλλικό Κογκό, απο νωρίς
το πρωΐ, μέχρι αργά το βράδυ, μοχθούσε όλην την ημέρα!
Γιατρευε τους φτωχούς, κήρυττε το Ευαγγέλιο και ταυτοχρόνως έκανε ακόμα και οικοδομικές εργασίες.
Αργά το βράδυ μετά από τόσο μόχθο έλεγε οτι δεν αισθάνεται καθόλου κούραση.
Η φλόγα της αγάπης για τον άνθρωπο τον κρατούσε ξεκούραστο και έχανε την αίσθηση του χρόνου.
Και εμεις, αν ο Χρόνος μας πιέζει, αν κάνουμε κάτι χωρις ουσιαστικό αντίκρυσμα αξιών, μήπως ανωρωτηθούμε γιατι τα κάνουμε;
Αν
π.χ. είμαστε σε μια δουλειά που δεν μας ικανοποιεί, αλλά το κάνουμε για
να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο για τα παιδιά μας, ναι, να το σηκώσουμε
το βαρύ φορτίο που γίνετσι ο χρόνος, που είναι μοιραιο όταν κάνεις κατι
που δεν αγαπάς. Αλλά αν μένεις σε μια δουλειά που δεν δου αρέσει για
λόγους ματαιοδοξίας, κύρους ή απόκτησης περιουσίας τότε απαρνείσαι το
Άχρονο που είναι η χαρά, η υγεία της ψυχής, η υγεία του σώματος και ο
επίγειος Παράδεισος, για μηδαμινής αξίας πράγματα.
