Ἡ Ἐκκλησία, ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλες τὶς στιγμὲς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου καὶ εὐλογεῖ ὅλες τὶς ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου καὶ βεβαίως καὶ τὸν γάμο, διὰ τοῦ ὁποίου- ἀναπτύσσεται ἡ οἰκογένεια καὶ διαιωνίζεται ἡ ζωή, ἀλλὰ καὶ γίνεται ὁ προθάλαμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ γάμος, δηλαδὴ ἡ κοινωνία τοῦ ἀνδρὸς μὲ τὴν γυναίκα μὲ συνέπεια τὴν γέννηση τῶν παιδιῶν, εὐλογήθηκε δυὸ φορὲς ἀπὸ τὸν Θεό. Τὴν μία, ἀμέσως μετὰ τὴν δημιουργία τῆς Εὕας. Γράφει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς καὶ εἶπε: «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γέν. α', 28). Βέβαια, κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὸ ἀνδρόγυνο τὴν ὥρα ἐκείνη, ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ προέλθουν ἀπὸ τὸ ἀνδρόγυνο τὰ παιδιά, ἀλλὰ αὐτὸ πραγματοποιήθηκε μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνδρογύνου. Γιατί ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο γεννιοῦνται σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι καρπὸς καὶ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως.
Τὴν δεύτερη φορᾶ ποὺ εὐλογεῖ ὁ Θεὸς τὸν γάμο εἶναι κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ προηγήθηκε ἡ πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὕας γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ γάμος πρέπει νὰ περάσει μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ εὐλογηθεῖ, γιατί ὁ ἐκτὸς καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κόσμος εἶναι ὁ κόσμος τῆς πτώσεως καὶ τῆς φθορᾶς. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς τὸ πρῶτο θαῦμα ἐπιτέλεσε στὸν γάμο τῆς Κανά, ὅπου εὐλόγησε τὸ νερὸ καὶ τὸ μετέτρεψε σὲ κρασί, καὶ αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ Χριστὸς μετατρέπει τὴν βιολογικὴ ἕνωση σὲ εὐλογημένη σχέση.
Ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου, ὅπως φαίνεται καθαρὰ μέσα στὸ μυστήριο τοῦ γάμου, εἶναι διπλός. «Ἴνα σωφρονῶμεν καὶ ἴνα πατέρες γενώμεθα». Ὁ πρῶτος σκοπὸς εἶναι ἡ σωφροσύνη. Ἐὰν κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς παρθενίας, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀσκητές, μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει τὴν ἀρετὴ τῆς σωφροσύνης, διὰ τῆς ὁποίας θεραπεύεται ποικιλοτρόπως ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ πάθος τῆς φιληδονίας. Ὁ δεύτερος σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ γέννηση τῶν παιδιῶν, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τῶν συζύγων καὶ τὰ ὁποία παιδιὰ ὄχι ἁπλῶς διαιωνίζουν τὴν ζωή, ἀλλὰ μποροῦν νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἅγιοι. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ γάμος ἀποκαλεῖται πατὴρ ἁγίων. Οἱ γονεῖς δὲν ἀποβλέπουν μόνον στὴν διαιώνιση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ στὴν ἀνάδειξη ἁγίων.
Τὸ μυστήριό του γάμου ἔχει καταπληκτικὲς εὐχές, ποὺ δείχνουν τὸν σκοπὸ τοῦ γάμου, ὅπως τὸν ἔχει προσδιορίσει ἡ Ἐκκλησία. Ἔχει ἀκόμη καὶ πολλὰ συμβολικὰ γεγονότα καὶ πράξεις, ὅπως τὸ δακτυλίδι, τὸ στεφάνι, τὸ νυφικό, τὶς λαμπάδες, τὸ ποτήριο κ.λ.π. Κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἔχει ὑψηλὸ καὶ βαθὺ συμβολικὸ νόημα καὶ μεγάλη σημασία. Θὰ ἤθελα νὰ σταθῶ σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτά.
Στὸ τέλος τῆς τελετῆς γίνεται ὁ λεγόμενος χορὸς τοῦ Ἠσαία καὶ μαζὶ μὲ ἄλλα τροπάρια ψάλεται καὶ τὸ τροπάριο «ἅγιοι Μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες πρεσβεύσατε πρὸς Κύριον ἐλεηθῆναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν». Μάλιστα τοῦ χοροῦ προηγεῖται ὁ ἱερεὺς κρατώντας τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὸ θέλει νὰ πῆ ὅτι τὰ βήματα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνδρογύνου θὰ εἶναι μαρτυρικά, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπικαλούμαστε τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Γιὰ νὰ μπορέσει τὸ ἀνδρόγυνο νὰ βαδίσει αἰσίως τὸν δρόμο αὐτόν, ἀπαιτεῖται νὰ προηγεῖται τῆς ζωῆς τοῦ ὁ πνευματικὸς πατέρας, ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς καθοδηγεῖ μὲ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ πράγματα ἀπαιτεῖται ἡ ὕπαρξη ἐνὸς εἰδικοῦ. Γιὰ τὰ ἀθλήματα χρειάζεται ὁ προπονητὴς καὶ ὁ διαιτητής, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀνθρώπινης γνώσης εἶναι ἀναγκαῖος ὁ ἐπιστήμονας, ὁ διδάσκαλος, ὁ καθηγητής. Γιὰ τὴν θεραπεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἀπαραίτητος ὁ θεραπευτὴς ἰατρός. Ἔτσι καὶ στὸν γάμο εἶναι ἀπαραίτητος ὁ πνευματικὸς πατέρας, ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς καθοδηγεῖ διακριτικά, σοφά, μὲ πνεῦμα σοφίας καὶ διακρίσεως, χωρὶς νὰ καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τους.
Ἡ βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ πατέρα δὲν περιορίζεται καὶ δὲν ἐξαντλεῖται σὲ μερικὲς λεπτομέρειες τοῦ συζυγικοῦ βίου, ἀλλὰ κυρίως στὸ πὼς ὁ γάμος θὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ μυστήριό της θείας Εὐχαριστίας καὶ θὰ ἀντλεῖ ἀπὸ αὐτὴν δύναμη καὶ φωτισμό. Ἄλλωστε ὅλα τὰ μυστήρια ἔχουν σκοπὸ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν θεία Εὐχαριστία, στὴν θεία Κοινωνία, ἀφοῦ τὸ μυστήριό της θείας Εὐχαριστίας εἶναι τὸ κέντρο καὶ ὁ σκοπὸς ὅλων τῶν μυστηρίων. Χωρὶς τὸν Χριστὸ κανένα πράγμα δὲν ἔχει ἀξία. Μὲ τὸν Χριστό, ὅλα τὰ πράγματα καὶ ὅλες οἱ στιγμὲς καὶ οἱ πτυχὲς τοῦ ἀνθρώπινου βίου λαμβάνουν νόημα καὶ σκοπό. Ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνδρογύνου πρέπει νὰ ἐμπνευσθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ δυσκολίες καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ γάμου πρέπει νὰ λαμβάνει δύναμη ἀπὸ τὴν κένωση καὶ τὴν θυσιαστικὴ προσφορὰ τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπίσης, ὁ πνευματικὸς πατέρας προσπαθεῖ νὰ ὁδηγήσει τὴν ἀγάπη τῶν συζύγων καὶ γενικὰ ὅλη τὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ πρὸς τὴν πνευματικὴ ἀγάπη καὶ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ γάμου, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ τονίζουν πολλὲς παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Μέσα ἀπὸ τὴν προοπτική της Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ μέσα στὸ πνεῦμα τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὁ γάμος ἀποκτᾶ νόημα καὶ σκοπό. Τὸ πὼς θὰ γίνει αὐτὸ εἶναι θέμα τῆς διαθέσεως τοῦ ἀνδρογύνου, ἀλλὰ καὶ τῆς σοφίας τοῦ πνευματικοῦ πατέρα.
Ἃς εὐχηθοῦμε καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε ἡ ζωή μας νὰ ἁγιάζεται ἀπὸ τὰ μυστήρια της Ἐκκλησίας, κυρίως ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
