Όταν γεννήθηκε ο Χριστός είχαμε σαν
αχαρακτηριστικό γνώρισμα στους «θεολογούντες» άνευ Θεού της εποχής
εκείνης, στείρα εκνομίκευση της πίστεως, την υποκρισία θεμελιωμένη πάνω
στις εξωτερικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.
Σήμερα έχουμε την εκφιλοσόφηση του Ευαγγελίου, τον πλήρη αντινομισμό της
πίστεως, την υποκρισία βασιζομένη στον περί αγάπης νόμο!
Μιας αγάπης ιδεολογικοποιημένης και όχι
βιωματικής, γιατί βασίζεται στην αμνήστευση των παθών κατά απομίμηση των
διατάξεων του βοθρικού Κορανίου και όχι στη μετοχή μέσω σταυρικής
πορείας στην Άκτιστη Χάρη του Θεού που είναι γνήσια Αγάπη. Έχουμε ένα
επιθετικό «αγαπισμό», γιατί είναι ιδέα που κατοχυρώνει πάθη, δεν είναι
βίωμα που αποκρυπτογραφεί εσωτερική αναγέννηση…
Άλλο αγάπη έστω σαν έμπνευση ασκητικής
προσπάθειας να προσλάβω απαθώς τον συνάνθρωπο σαν ομοσύστατο αδελφό, σαν
εικόνα Θεού και άλλο αγαπολογία που δείχνει ανασφάλεια και ψυχική
ανισορροπία και επιβάλλει με ένα σπασμωδικό τρόπο τον περί αγάπης νόμο,
ακριβώς για να κατοχυρώσει ιδεολογικά το ασταύρωτο της νοσηρής
ανθρώπινης παθολογίας…
Αυτό μπορεί να βολεύει τις αισθησιακές
αντιλήψεις μιας εκθρησκευμένης χριστιανικής πίστεως αλλά δεν βολεύει την
αποστολοπαράδοτη δισχιλιετή μέθοδο της προσαγωγής του κτιστού στο
Άκτιστο γεγονός που συνιστά τη σωτηρία του ανθρώπου.
