Θυμάμαι πάρα πολύ καλά, όταν ήμουν στην ηλικία των τεσσάρων - πέντε ετών, ο παππούς μου Κωνσταντίνος από τον Πόντο - ο πατέρας της μητέρας μου - με ανέβαζε στο τραπέζι και έλεγα το παρακάτω ποίημα:
Το Ελληνόπουλο
Ελληνόπουλο είμαι ΄γω
απ΄ τη Μικρά Ασία
που είδαν τα ματάκια μου
μεγάλη απελπισία.
Είδα 'γω Τούρκους με σπαθιά
και Τούρκους με μαχαίρια
που σφάζανε τους Έλληνες
με τα έρημα τους χέρια.
Δεν φτάνανε τα αίματα
που τρέχανε στη λίμνη
παρά εβάλανε φωτιά
και κάψανε τη Σμύρνη.
Μας κάψανε τα σπίτια μας
και τα νοικοκυριά μας
και τώρα τα θυμόμαστε
και καίγεται η καρδιά μας.
Καθώς έλεγα το ποίημα τα δάκρυα από τα μάτια του παππού μου άρχισαν να τρέχουν κι αυτά σαν ποτάμι.
Με έβαζε όχι μια και δυο φορές να απαγγέλλω αυτό το ποίημα, αλλά πολλές φορές ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Γι' αυτό άλλωστε θυμάμαι και το ποίημα και την εικόνα του συχωρεμένου του παππού μου με τα δακρυσμένα μάτια...
Δημήτριος
