Πριν από αρκετά χρόνια, όταν εργαζόμουν εθελοντικά σε ένα νοσοκομείο,
γνώρισα ένα μικρό κορίτσι, την Λιζ, η οποία έπασχε από μια σπάνια
ασθένεια. Η μόνη ελπίδα της ήταν η μετάγγιση αίματος από τον 5χρονο
αδερφό της, ο οποίος ως εκ θαύματος είχε ξεπεράσει την ίδια ασθένεια και
είχε αναπτύξει τα αντισώματα, που χρειάζονταν για να καταπολεμηθεί η
ασθένεια. Ο γιατρός εξήγησε στον μικρό της αδερφό την κατάσταση και τον
ρώτησε, αν ήταν διατεθειμένος να δώσει αίμα στην αδερφή του.
Τον είδα να διστάζει για λίγα δευτερόλεπτα, μετά πήρε μια βαθιά ανάσα
και είπε: Ναι, θα το κάνω, αν είναι να σωθεί η αδερφή μου.”
Όσο διαρκούσε η μετάγγιση, ο μικρός ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στην
αδερφή του και της χαμογελούσε, όπως και όλοι μας άλλωστε, καθώς βλέπαμε
το χρώμα το επιστρέφει στο πρόσωπό της. Μετά το πρόσωπό του χλόμιασε
και το χαμόγελό του εξαφανίστηκε. Κοίταξε τον γιατρό και τον ρώτησε με
τρεμάμενη φωνή: “Θα πεθάνω κατευθείαν;” Όντας πολύ μικρός το αγοράκι
είχε παρεξηγήσει τα όσα του είπε ο γιατρός. Νόμιζε, ότι θα δώσει όλο το
αίμα του για να σώσει την αδερφή του.
Το παν είναι η κατανόηση και η στάση, που κρατάμε σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Να δουλεύετε σαν να μην έχετε ανάγκη τα χρήματα. Να αγαπάτε σαν να μην έχετε πληγωθεί πολύ.
