…Παρατήρησα κάποιο παράδοξο: Οι άνθρωποι φοβούνται να ατενίσουν ανοικτά το μεγαλείο του ανθρώπου. Να δει κάποιος το σχέδιο του Θεού για μας τους ανθρώπους φαίνεται “υπέρμετρη υπερηφάνεια”. Να γνωρίσουμε για τον εαυτό μας ότι στην Ιδέα του Πατρός έχουμε συλληφθεί προ καταβολής κόσμου ως πλήρωμα τελειότητος, μου φαίνεται ως κάτι εντελώς απαραίτητο, για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να ενεργήσουμε με τον οφειλόμενο τρόπο. Υποθέτω ότι το να μειώνουμε την προαιώνια σκέψη του Δημιουργού για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο λάθος, αλλά πραγματικά μεγάλη αμαρτία. Επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους, γίνονται τόσο θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους, και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.
Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν», «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωαν.δ’ 8, α’ 5) Για πολλά χρόνια έχω στην ψυχή μου τον διχασμό: Από τη μια πλευρά είμαι γεμάτος από ενθουσιασμό και αγαθή έκπληξη μπροστά στον άνθρωπο, ενώ από την άλλη γεμίζω θλίψη και πικρή “έκπληξη” για την αγριότητα και σκληρότητα των ανθρώπων. Και όταν προσεύχομαι για τον κόσμο, τότε πάσχω στην προσευχή, προπαντός από την επίγνωση ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την αγάπη του Θεού, αλλά την απορρίπτουν με ισχυρογνωμοσύνη και προτιμούν το σκότος αντί του φωτός…
Aρχιμ. Σωφρονίου, Γράμματα στη Ρωσία, έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2009, σ. 67
