Στήν πρωτοχριστιανική Ἐκκλησία, ὅσοι παρέμεναν μέσα στόν Ἱερό Ναό, ἦσαν πιστοί καί κοινωνοῦσαν ΟΛΟΙ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Σήμερα, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Οἱ περισσότεροι τῶν χριστιανῶν εἶναι χλιαροί καί ἀδιάφοροι. Ἔρχονται στήν Ἐκκλησία ὄχι γιά νά ἐκκλησιασθοῦν συνειδητά, ἀλλά γιά νά παρευρεθοῦν τυπικά σέ Γάμους, Βαπτίσεις, Μνημόσυνα καί Κηδεῖες ἤ καί σέ ἐπίσημες δοξολογίες. Γι' αὐτό καί δέν συμμετέχουν στά δύο βασικά καί σωτήρια Μυστήρια τῆς πίστεώς μας: τήν Ἱερά Ἐξομολόγησι καί τή Θεία Κοινωνία. Παρά ταῦτα πιστεύουν ὅτι εἶναι καλοί ἄνθρωποι καί μάλιστα τόσο καλοί, ὥστε νά ἀγαποῦν ὅλο τόν κόσμο.
Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου, "Ἐμπειρίες κατά τήν Θεία Λειτουργία", Πειραιάς 2006
