Ο Θεός είναι ελευθερία. Μέχρι ένα
σημείο το καταλαβαίνω, αν και ο νους μου δεν το χωράει απόλυτα. Γιατί
όμως οι άνθρωποι δεν είναι; Και πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι είναι
αυτοί που Τον εκπροσωπούν (δεν χρειάζεται να αναφέρω ποιοί είναι, το
καταλαβαίνετε νομίζω).
Με δυσκολεύουν πολλές φορές με τις απαγορεύσεις τους ή με τις αντιλήψεις που έχουν επί κάποιων ζητημάτων. Δεν μιλάω εδώ για τα δογματικά ζητήματα ή πχ. ζητήματα ηθικής. Ξέρουμε καλά τι λέει η Αγία Γραφή. Δεν είμαστε και εμείς οι νέοι τόσο πια ανόητοι και απρόσεκτοι!
Σκανδαλίζομαι από τους ανθρώπους του Θεού. Με πληγώνουν. Μου στενεύουν τα όρια. Δεν αναπνέω ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Με δυσκολεύουν πολλές φορές με τις απαγορεύσεις τους ή με τις αντιλήψεις που έχουν επί κάποιων ζητημάτων. Δεν μιλάω εδώ για τα δογματικά ζητήματα ή πχ. ζητήματα ηθικής. Ξέρουμε καλά τι λέει η Αγία Γραφή. Δεν είμαστε και εμείς οι νέοι τόσο πια ανόητοι και απρόσεκτοι!
Σκανδαλίζομαι από τους ανθρώπους του Θεού. Με πληγώνουν. Μου στενεύουν τα όρια. Δεν αναπνέω ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
πηγήΤο πρώτο που έχουμε να πούμε στην κατάθεσή σου είναι ότι έχεις δίκιο! Όντως, ορισμένοι άνθρωποι κάποιες φορές δεν «εκπροσωπούν» σωστά τον Θεό.Όμως ο Θεός δεν θέλει να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Υπάρχουν άνθρωποι με αδυναμίες που μας πληγώνουν· υπάρχουν όμως και άλλοι πιο συνετοί που μας αναπαύουν.Αν δεν αναπαύομαι από κάποιον που μου ερμηνεύει το θέλημα του Θεού, τότε συμβαίνει ένα από τα επόμενα: (α) ή αυτός έχει λάθος σχέση με τον Θεό, (β) ή εγώ έχω λάθος σχέση με τον Θεό.Ποια είναι όμως η λάθος σχέση με τον Θεό και ποια η σωστή; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας δώσει όλες τις κατευθυντήριες γραμμές που χρειάζονται για να έχουμε μια πνευματική ζωή χωρίς πίεση. Και δεν πρόκειται τότε να πιεζόμαστε από τη στάση των ίσως «κακών εκπροσώπων» του Θεού.Λάθος σχέση με τον Θεό είναι να αντιμετωπίζω τις εντολές του Θεού ως βαριά καθήκοντα, υποχρεώσεις. Ενώ στην πραγματικότητα, ο Νόμος του Θεού είναι δικαίωμα, είναι το «password» που μας βάζει στη ζωή του Θεού! Είναι η «προβολική απεικόνιση» της ζωής του Τριαδικού Θεού στον κόσμο. Είναι το κλειδί της συχνότητας του Θεού. Οι εντολές του Θεού είναι σαν τα φτερά του αετού, που προσθέτουν βάρος στο σώμα του αλλά του δίνουν τη δυνατότητα να πετά και να σχίζει τους αιθέρες με μεγάλη ταχύτητα. Και όλοι οι Χριστιανοί είμαστε κεκλημένοι να πετάμε σαν αετοί…Όμως, αν και η σωστή σχέση με τον Θεό και τις εντολές Του είναι η παραπάνω που περιγράψαμε, υπάρχει ένας εχθρός που την διαστρέφει και παράγει το λάθος: η αμαρτία. Το να αντιμετωπίζουμε το συμφέρον μας ως αγγαρεία. Και ενώ οι εντολές απελευθερώνουν από τις εξαρτήσεις (τα πάθη), εμείς επιλέγουμε τις εξαρτήσεις γιατί η απελευθέρωση προϋποθέτει την άσκηση βίας στον εαυτό μας. Είναι όπως οι έφηβοι που καπνίζουν: φοβούνται να ασκήσουν βία στον εαυτό τους για να απαλλαγούν από το τσιγάρο και προτιμούν να εγκλωβιστούν στη χρήση του, που δείχνει «ασφαλέστερος» και «ανετότερος» δρόμος-οδηγεί όμως με μαθηματική ακρίβεια στην υποδούλωση στο πάθος του καπνίσματος και σε πολλαπλά προβλήματα υγείας. Σε αντιστοιχία, σκέψου ότι π.χ. η νηστεία (όταν γίνεται σωστά και με βία επί του εαυτού μας και όχι εξωτερική πίεση) απελευθερώνει από τη γαστριμαργία, η οποία φαίνεται οπωσδήποτε πιο δελεαστική, αλλά είναι πάθος, υποδουλώνει τον άνθρωπο.Να κάνουμε και εδώ μια σαφή διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες που αναφέραμε παραπάνω επανειλημμένως. Άλλο πράγμα είναι η πίεση και άλλο η βία, κι ας μοιάζουν εξωτερικά. Πίεση είναι κάτι που το δεχόμαστε απ’ έξω, και όντως μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα, επειδή δεν είναι ελεύθερη επιλογή μας. Βία, όπως την ονόμασε ο Χριστός, (βλ. Ματθ. ια΄ [11] 12: Ἀπό τήν ἐποχή πού ἄρχισε τό κήρυγμά του ὁ Ἰωάννης ἕως τώρα ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, τήν ὁποία δέν μποροῦσε κανείς νά ἀποκτήσει, κερδίζεται μέ τή βία, κι ἐκεῖνοι πού μεταχειρίζονται σπουδή καί βία πάνω στόν ἑαυτό τους τήν ἁρπάζουν γρήγορα, πρίν τούς φύγει, καί τήν κρατοῦν σφιχτά) είναι να ασκήσω μόνος μου, με τη θέλησή μου και ελεύθερα, μια έντονη προσπάθεια απαλλαγής από τα πάθη. Η βία είναι κίνηση εκούσια, ενώ η πίεση είναι κάτι το ακούσιο και αναγκαστικό. Η βία, με το περιεχόμενο που δώσαμε στη λέξη, είναι ευλογημένη στην πνευματική ζωή, ενώ η πίεση μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική.Θα σου προτείναμε λοιπόν το εξής: έστω και αν ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας είναι κακός/ανελεύθερος/λανθασμένος κλπ., μπορείς να εκλάβεις τα όσα σου λέει ως ελεύθερη, εκούσια επιλογή δική σου και να τα κάνεις πράξη με διάθεση υπακοής; (υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι είναι σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου). Αυτό θα είναι πλέον βία και όχι πίεση και σίγουρα θα σε βοηθήσει στην πνευματική σου ζωή.Παρόμοιο πρόβλημα είχαν να αντιμετωπίσουν, στα χρόνια που ο Χριστός μας ήταν σωματικά στη γη, οι Ισραηλίτες με τους υποκριτές Φαρισαίους. Και τότε, στη μοναδική περίπτωση που ο Χριστός έλεγξε πολύ αυστηρά όλους τους κακούς εκπροσώπους του Θεού, έδωσε την εξής κατεύθυνση στους πιστούς: «Ὅλα λοιπόν ὅσα μέ βάση τό νόμο θά σᾶς ποῦν αὐτοί νά τηρεῖτε, νά τά τηρεῖτε καί νά τά κάνετε. Μήν κάνετε ὅμως σύμφωνα μέ τά ἔργα τους καί τό παράδειγμά τους. Διότι λένε βέβαια καί διδάσκουν τήν ἀλήθεια τοῦ Νόμου, δέν πράττουν ὅμως σύμφωνα μ’ αὐτήν» (Ματθ. κγ΄ [23] 3).
