Ο Μυστικός Δείπνος

Καὶ λέει ὁ Ναζωραῖος στοὺς μαθητάδες: «Τὸ αἰώνιο εἶμαι τὸ φῶς καὶ σεῖς λαμπάδες Φῶς ἀπὸ φῶς, στὰ σκότη, ἐσεῖς πιστοὶ ὁδηγοὶ καὶ οἱ πρῶτοι καταλυτὲς τῶν γήινων θρήνων, ποῦ θεῖο μήνυμα θὰ φέρετε παντοῦ, κι ἀκόμα κι ὡς τὴ χώρα τῶν Ἑλλήνων. Τοῦ δείπνου μας χαρῆτε ἀπόψε τὴ χαρά. Καὶ τὴν καρδιὰ στυλώσετε γερὰ μὲ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, ποὺ αἷμα καὶ σῶμα εἶναι δικό μου, μὴν ἀποστάσετε χλωμοὶ μὲς τὴν ἀνηφοριὰ τοῦ δρόμου». Καὶ λέει στὸν Ἰσκαριώτη: «Ἐσύ, τοῦτο τὸ ξέχωρο ὁλοκόκκινο κρασὶ θὰ πάρῃς, τὰ φλογισμένα χείλη νὰ δροσίσῃς, πρὶν στὸ Ραββὶ ἕνα φίλημα χαρίσῃς. Δικός μου ἐσὺ καὶ στέκεις τόσο χώρια!...» Ὁ Ἰούδας σκύβει, πὼς τάχα τὸ ψωμὶ θέλει νὰ κόψῃ. Τὰ φρύδια κατεβάζει, ἔτσι ποὺ κρύβει μὲ στενοχώρια τὸ φόβο, ὡς καθρεφτίζεται στὴν ὄψη. Καὶ λέγει του ξανὰ ὁ Χριστός: «Ἂς γίνῃ, ὅ,τι γραμμένο ὑπάρχει νὰ γενῇ. Νύχτα εἶν᾿ ἀκόμη σκοτεινὴ καὶ -μὴ φοβᾶσαι- εἶναι γεμάτοι καλωσύνη τῆς Ἰουδαίας οἱ κρίκοι. Κι εἶν᾿ ὅλο ἀγάπη τὸ τριφύλλι, κι ἀνθεῖ κατάσπρο στὴν πλαγιὰ τοῦ Γολγοθᾶ τὸ χαμομήλι. Σύρε καὶ μὴν ἀργεῖς. Χτυπάει ἐπίμονα ἡ καρδιὰ τῆς γῆς. Σύρε πιὸ γρήγορα, ἀκουμπώντας στὸ ραβδί, πρὶν βγῇ καὶ τὸ φεγγάρι καὶ σὲ ἰδῇ.» Κατάχλωμος ὁ Ἰούδας σὰν σουδάρι, ἁπλώνει τὸ ποτήρι του νὰ πάρῃ. Μὰ τὸ ποτήρι πέφτει ἀπὸ τὴ φούχτα του καὶ πλέρια βάφει μὲ τ᾿ ἄλικο πιοτό, τὸ δυνατό, τοῦ Ναζωραίου τὰ θεῖα χέρια. Χαμογελᾷ ὁ Χριστός. Μὰ τοῦ Ἰσκαριώτη πόσο δονεῖται ἀκόμα τὸ κορμί! Τῆς προδοσίας βαρὺ τὸ κρῖμα... Καὶ μὲ ὁρμὴ τὸν σπρώχνει νὰ χαθῇ σκυφτὸς στὰ σκότη. ΙΙ Ὡραῖος, καθὼς τοῦ ἥλιου ἀνατολή, ἀνάμεσα ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητάδες, ὀρθώνεται καὶ πάλι ἀργομιλεῖ: «Τὸ αἰώνιο εἶμαι τὸ φῶς καὶ σεῖς λαμπάδες... Στὰ χείλη ἡ προσευχὴ πρὶν ἀνεβῇ, τὴν πόρνη, ἂς συχωρέσουν, τὸν τελώνη. Μὲ ἀνόμους θὰ περάσῃ καὶ ὁ Ραββί. Τὴν πρώτη πέτρα ὁ ἀναμάρτητος σηκώνει. Ἀγάπη κόσμου ὁ νικητής. Κι ἐγὼ ἡ πηγὴ γιὰ ὅποιον διψᾷ στοργὴ δικαιοσύνη. Εἰρήνη... Ἂν ἀψηλώσω ἀπὸ τὴ γῆ, ἕνα μὲ τ᾿ ἄστρα κι ἡ ψυχή σας θέλει γίνει» Εἶπε κι ἀνάβλεψε τὰ μάτια του ὁ Χριστός. «Πατέρα μου, κι ἡ ἀγάπη Σου ἂς πληθαίνῃ. Σὲ μὲ ἔθνη καὶ λαοὶ καὶ ἡ οἰκουμένη. Τὸ ἔργο μου ἐτελείωσε. Καὶ νά, τώρα ὁ δικός μου ὁ διαλεχτὸς στὰ σκοτεινὰ τοῦ ξεροπόταμου τῶν Κέδρων περιμένει». Ξάφνου τὰ νέφη ὡς σκίζει τὸ φεγγάρι, ἀπ᾿ τὸν ψηλὸ καγκελλωτὸ φεγγίτη, θεία χάρη, μιὰ δέσμη κατεβαίνει μὲς στὸ σπίτι. Δέσμη ἀπὸ φῶς, σὰν φίλημα ἐλαφρό, στὰ θεῖα μαλλιὰ τοῦ Ναζωραίου, φωτοστεφάνι. Μὰ κι ἕνας ἤσκιος ἀπ᾿ τὰ κάγκελα, ποὺ κάνει πίσω ἀπ᾿ τοὺς ὤμους Του, στὸν τοῖχο, ἕνα σταυρό. Μὲ πόνο οἱ μαθητάδες τοῦ Κυρίου, ποὺ τρέμει στῶν ματιῶν τους τὸ ἀκροκλώνι, τὸ σύμβολο κοιτοῦν τοῦ μαρτυρίου, Κι ἐκεῖνος μὲ χαμόγελο γλυκὸ στὸ δεῖπνο τὸ στερνό, τὸ μυστικό, σκορπάει τὸ θάρρος κι ἐμψυχώνει. Κι ἔξω, στὰ σκότη τῆς νυχτιᾶς, τρεμάμενος, καταραμένος, τὴν ὥρα αὐτὴ τὴν ἴδια, τρικλίζει ἀκόμα ὁ Ἰούδας παγωμένος. Κι ἀγκομαχώντας, ζώνεται τὰ φίδια, ξεσκίζοντας τ᾿ αὐτιά του, γιατί ὁ λόγος, ὁ λόγος τοῦ Ἄκακου στριφογυρίζει ἀκόμα μέσα σὰν ξερόφυλλο ποὺ τὸ σαρώνουν ξεροβόρια: «Δικός μου ἐσὺ καὶ στέκεις τόσο χώρια...».  Στέλιος Σπεράντσας