Όταν ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του, έχει ως κέντρο τον Θεό, τότε η ψυχή του γίνεται ευαίσθητη, προσέχει να μην πληγώσει κανένα, έχει φόβο μην κάνει κάτι ενάντια στο θέλημα του Θεού! Σε όποιο χώρο και να τους δεις εκπέμπουν την χάρη την ειρήνη, ταπεινοφροσύνη! Μέσα στον χώρο της Εκκλησίας είτε είναι ιερέας, είτε διάκονος, είτε ψάλτης είτε προσκυνητής έχει τον σεβασμό του χώρου, απέναντι στον Θεό, την Παναγία, των Αγγέλων, των Αγίων, των συνανθρώπων!
Ενώ στην αντίθετη περίπτωση βλέπουμε τους περισσότερους ανθρώπους που δεν έχουν ως κέντρο της ζωής τους τον Θεό, η ψυχή τους, η καρδιά τους, ο νους τους να εκλείπει η ευαισθησία, αγάπη και σε οποιαδήποτε χώρο βρίσκονται, έχουν αναίδεια στους λόγους και στις πράξεις! Σε όλες τις βαθμίδες που υπάρχουν μέσα στο ναό, να μην συγκρατούνται με αστειότητες, χειρονομίες, γέλωτες, ειδικά στα μυστήρια του γάμου, ή βάπτισης εκεί βλέπεις περισσότερο στις γυναίκες να είναι ημίγυμνες, βαμμένες στον υπέρτατο βαθμό ώστε να μην αναγνωρίζονται!
Βέβαια στους ανθρώπους αυτούς δεν είναι σωστό να μιλήσεις ή να κάνεις κάποια υπόδειξη, γιατί από την στιγμή που ο άλλος δεν αισθάνεται την πνευματική του γύμνια, το πολύ-πολύ να δεχθεί και επίθεση και να γίνει χειρότερη η κατάσταση! Για όλους έχουν άποψη και όλους τους κατακρίνουν, είτε άρχοντες του τόπου, είτε αρχιερείς, είτε ιερείς, μόλις και μετά βίας περνούν, Άγιοι, Άγγελοι, ο ίδιος ο Θεός από το κόσκινο που κοσκινίζουν! Δεν ξέρουν ότι κατακρίνοντας ανεβάζουμε την δική μας υπερηφάνεια και ο Θεός τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς δίδει την χάρη!
Μακάρι στην πορεία της ζωής μας να συνειδητοποιήσουμε, ότι, ο Θεός θα πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας και ότι εδώ ήρθαμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, βαδίζοντας στην διακονία που μας εμπιστεύτηκε ο ίδιος ο Θεός! Αμήν γένοιτο!
Στάλθηκε με ηλεκτρ. ταχυδρομείο 
