Πρέπει να διευκρινίσω αμέσως πως εμείς οι Ρουμάνοι δε γιορτάζουμε ποτέ τα γενέθλιά μας, όπως το κάνουν οι άλλες χώρες της γης... Το χαρακτηριστικό του χριστιανού είναι εκείνο που κατέχουμε σαν το πολυτιμότερο πάνω στη γη.

Από το βιβλίο "Ένα όνομα για την αιωνιότητα"

Όταν έμαθα πως έφερα μόνο ένα λατινικό όνομα (Βιργίλιος λέγεται ο συγγραφέας, Ρουμάνος στην καταγωγή), όπως αρμόζει σ΄έναν απόγονο της Ρώμης, αλλ' ακόμα το όνομα του πιο μεγάλου ποιητού της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένιωσα περήφανος. Είναι ανθρώπινο να νιώθεις περήφανος γι΄αυτό που κατέχεις. Και να το παρουσιάζεις και να καυχάσαι γι΄αυτό. Περισσότερο από μια φορά, εξαιτίας του λατινικού μου ονόματος, ένιωσα σαν ένα παγώνι στολισμένο με ποικιλόχρωμα φτερά.

Και ρώτησα τη μαμά πρεσβυτέρα, τη μητέρα μου:

- Ποια μέρα πέφτει η γιορτή μου;
Πρέπει να διευκρινίσω αμέσως πως εμείς οι Ρουμάνοι δε γιορτάζουμε ποτέ τα γενέθλιά μας, όπως το κάνουν οι άλλες χώρες της γης. Η φυσιολογική γέννηση η μέρα που βγαίνει κανείς από την κοιλιά της μητέρας του δεν είναι για μας ένα γεγονός, στο οποίο αξίζει κανείς να σταματήσει. Ή ακόμα και να το σκεφτεί. Διότι, μιλώντας λογικά, η φυσιολογική γέννηση δεν είναι τίποτε το εξαιρετικό για μια ανθρώπινη ύπαρξη. Ούτε τίποτα το χαρούμενο. Είναι ένα γεγονός που δεν αξίζει να γίνει μέρα γιορτής. Και να το θυμάται κανείς κάθε χρόνο της ζωής του. Ή και να κάνεις γνωστή την ημερομηνία του στους άλλους. Η φυσιολογική μας γέννηση είναι όμοια με τη γέννηση όλων των ζώων, που ονομάζονται μαστοφόρα.

Το να θυμόμαστε την ημερομηνία της γεννήσεώς μας σημαίνει να θυμόμαστε πως ερχόμαστε στον κόσμο όπως τα σκυλιά, οι γάτες και τα μοσχάρια. Δεν είναι ένα ωραίο θέαμα. Είναι, αντίθετα, αηδιαστικό. Και ταπεινωτικό. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ένα γεγονός για να το διασώζει κανείς. Όχι περισσότερο από άλλες φυσιολογικές λειτουργίες, που γίνονται κρυφά.

Αλλά δεν είναι μόνο επειδή η γέννησή μας δε μας ξεχωρίζει σε τίποτε από τα ζώα και επειδή ερχόμαστε στον κόσμο από τον ίδιο δρόμο με τους ποντικούς και τις αγελάδες, που αποφεύγουμε προσεχτικά να μιλάμε γι΄αυτή τη μέρα. Δεν είναι μόνο από ντροπή ούτε από υπερηφάνεια. Δεν είμαστε βέβαια πιο υπερήφανοι από τους άλλους λαούς της γης, που τραγουδούν, χορεύουν, προσκαλούν όλους τους φίλους και γιορτάζουν ως το πρωί με μουσική και σαμπάνια αυτή τη φυσιολογική υπόθεση. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος. Είναι ότι εμείς οι Ρουμάνοι είμαστε όχι μόνο οι άμεσοι απόγονοι των Ρωμαίων, αλλ΄ακόμα και προ πάντων ένας λαός χριστιανικός. Το χαρακτηριστικό του χριστιανού είναι εκείνο που κατέχουμε σαν το πολυτιμότερο πάνω στη γη.

Επειδή είμαστε χριστιανοί, πριν απ΄όλα για μας, η φυσιολογική γέννηση όχι μόνο δεν έχει καμιά ομορφιά και μοιάζει με τη γέννηση όλων των ζώων, που λέγονται μαστοφόρα, αλλά μας ξαναθυμίζει το θλιβερότερο γεγονός που συνέβη στον άνθρωπο από τον καιρό της δημιουργίας του. Η φυσιολογική γέννηση μας θυμίζει την υπέρτατη ανθρώπινη τραγωδία: την έξωση από τον Παράδεισο. Διότι, πριν απ΄το αμάρτημα των προπατόρων μας, του Αδάμ και της Εύας, ο πολλαπλασιασμός διά της σεξουαλικής οδού ήταν ξένος στον άνθρωπο. Στην αρχή ο άνθρωπος πλάσθηκε αθάνατος. Αγνοούσε το φύλον. Την τεκνοποίηση. Τον πόνο. Το θάνατο. Στον ουρανό δεν υπήρχε γάμος. Γιατί, αλήθεια ο γάμος δεν εμφανίστηκε προ του αμαρτήματος; Γιατί δεν υπήρχαν σεξουαλικές σχέσεις στον Παράδεισο; Γιατί προ της κατάρας δεν υπήρχαν οι πόνοι του τοκετού; Διότι αυτά τα πράγματα ήταν τότε άχρηστα και δεν έγιναν αναγκαία παρά αργότερα, εξαιτίας της αδυναμίας μας. Αυτά και όλα τα υπόλοιπα. Το φύλον, η γέννηση, η αρρώστια, τα γεράματα και ο θάνατος είναι τιμωρίες για τον άνθρωπο.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, καθώς και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι αρκετά σαφείς στο ζήτημα αυτό της τεκνοποιήσεως και του φύλου: "Όσον αφορά το διαχωρισμό των φύλων σε άνδρες και γυναίκες αυτός έγινε μετά την πτώση. Γιατί δεν πρέπει να νομίζουμε πως η θεία και μακαρία φύσις παρουσιάζεται διηρημένη σε φύλα. Αλλά, δίνοντας στον άνδρα αυτό που χαρακτήριζε τη ζωώδη φύσι, ο Θεός έδωσε στο ανθρώπινο είδος το γνωστό τρόπο του πολλαπλασιασμού, που δεν ήταν σύμφωνος με την πρώτη κατ΄εξοχήν δημιουργία του. Γι΄αυτό, όπως λέγει η γραφή, ο Θεός εδημιούργησε πρώτα τον άνθρωπο κατ΄ εικόνα του (και ο απόστολος Παύλος το ίδιο μας διδάσκει, όταν λέει ότι στο νέο άνθρωπο δεν υπάρχει άρρεν ή θήλυ) και έπειτα πρόσθεσε αυτά που χαρακτηρίζουν τη ζωώδη φύση, δημιουργώντας τον άνδρα και τη γυναίκα. Κάθε γέννηση δια της σεξουαλικής οδού, δια τοκετού, όπως και των ζώων, ήταν ξένη στον άνθρωπο προ της πτώσεως. Ο Αδάμ "ου πρότερον αυτήν (την Εύα) έγνω, πριν εξορισθήναι του Παραδείσου και πριν εκείνην αντί της αμαρτίας, ην απατηθείσα εξήμαρτε, τη των ωδίνων τιμωρία κατακριθήναι" (Γρ.Νύσσης)

Το αμάρτημα μπήκε με απάτη υπό τη μορφή της ηδονής. "Ηδονή τότε δι΄απάτης εγγενομένη της εκπτώσεως ήρξατο. Είτα αισχύνη και φόβος τω πάθει της ηδονής επηκολούθησε και το μηκέτι λοιπόν εν οφθαλμοίς τολμάν είναι του κτίσαντος, αλλά φύλλοις και σκιαίς υποκρύπτεσθαι΄δέρμασι
νεκροίς μετά ταύτα περικαλύπτοντας. Και ούτως εις το νοσώδες τούτο και επίπονον χωρίον άποικοι πέμπονται, εν ω γάμος παραμυθία του αποθνήσκειν επενοήθη". (Γρ. Νύσσης)

Κάθε φυσιολογική, σαρκική γέννηση θυμίζει σε μας την έξωση από τον Παράδεισο. Και το ντύσιμο με τους δερμάτινους χιτώνες (Γεν.γ,21), αυτές τις σωφρονιστικές στολές, την κατάπτωσή μας και την κατάταξή μας στην κατηγορία των μαστοφόρων. Ο πολλαπλασιασμός διά της σεξουαλικής οδού μπήκε στη φύση του ανθρώπου αργότερα, σαν μια τιμωρία. "Η παρθενία μεν εξ αρχής και του γάμου προτέρα ημίν εφάνη. Διά ταύτα δε επεισήλθεν ύστερον ο γάμος και πράγμα αναγκαίον ενομίζετο είναι, ως ει γε έμεινεν υπακούων ο Αδάμ, ουκ αν εδέησε τούτου". (Ι.Χρυσόστομος)

Και ο άγιος Χρυσόστομος βεβαιώνει με το χρυσό στόμα του: "Γάμου ουκ έδει τω Θεώ προς τους πολλούς ποιήσαι τους επί γης ανθρώπους". Υπάρχουν αναρίθμητα ουράνια πλάσματα, τα οποία πολλαπλασιάζονται χωρίς να γνωρίζουν το φύλο. Να, αυτό που μας θυμίζει η ημέρα της φυσιολογικής μας γεννήσεως. Γιορτάζοντας τα γενέθλιά μας, θα μοιάζαμε μ΄ένα βαρυποινίτη κατάδικο, που γιορτάζει με μουσική, χαρά και παραφορά ευθυμίας την επέτειο της μέρας και της ώρας που τον έστειλαν στο κάτεργο, όπου δέχτηκε τα δεσμά και τη στολή του καταδίκου.

 Αυτό ξεπερνάει τη λογική μας. Δεν μπορούμε να γιορτάζουμε τις συμφορές και τις καταστροφές. Δεν μπορούμε να χορεύουμε και να τραγουδάμε, καθώς θυμόμαστε την καταδίκη μας και το ντύσιμο με τις σωφρονιστικές στολές μας, αυτούς τους φρικτούς δερμάτινους χιτώνες, που είναι υφασμένοι με κτηνώδη πάθη...

Να λοιπόν, γιατί κάνουμε το παν, για να μη θυμόμαστε τη ζωώδη γενέθλιο ημέρα μας.
Προσωπικά εγώ ποτέ δεν γιόρτασα τα γενέθλιά μου, όπως λένε. Κανένας από τους γνωστούς μου δεν τα γιόρτασε. Η μέρα αυτή, η μέρα της φυσιολογικής μας γεννήσεως, δεν έχει καμιά σπουδαιότητα στην πατρίδα μας, παρά μόνο για την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, τα πολιτικά και δικαστικά γραφεία. Δηλαδή για τον κόσμο τούτο. Οι υπηρεσίες αυτές ασχολούνται με το να παίρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα του ανθρώπου, το βάρος του, το ανάστημά του, το χρώμα των μαλλιών του, το χρώμα του δέρματός του, τον αριθμό των δοντιών του και των άλλων λεπτομερειών. Λεπτομέρειες άλλωστε, που τις σημειώνουμε στα διαβατήρια με τον ίδιο τρόπο, που τις καταχωρούν και στα δελτία πωλήσεως και αγοράς των αλόγων, των βοδιών και των σκύλων. Στον κόσμο τούτο τα πράγματα αυτά έχουν μεγάλη σπουδαιότητα. 
Για μας η καταγραφή αυτών των λεπτομερειών αφορά αποκλειστικά τη ζωώδη και γήινη φύση μας και την ανεχόμαστε εκ μέρους των αρχών, που μας βγάζουν τα διαβατήρια και τις ταυτότητες σαν μια συνέπεια της εξώσεώς μας από τον Παράδεισο. Είναι τούτο μια ταπείνωση μεταξύ των άλλων. Όπως η αρρώστια. Τα γεράματα. Ο θάνατος. Η φθορά. Ο πατέρας μου, ο σεβαστός ιερεύς Κωνσταντίνος, του οποίου ήμουν το πρώτο παιδί, αρνήθηκε να πάει να με καταγράψει στο δημαρχείο, όταν γεννήθηκα. Τον ταπείνωνε αυτό. Ένα παιδί που γεννιέται δεν είναι υλικό για ζύγισμα, για καταγραφή στα δελτία, για δήλωση και για αντάλλαγμα, του οποίου παίρνει κανείς όπως για ένα εμπόρευμα απόδειξη.
Έμαθα αργότερα από το στόμα της μαμάς πρεσβυτέρας, της μητέρας μου, πώς συνέβησαν τα πράγματα:

- Αφού σου έδωσα το όνομα Βιργίλιος, το πιο υπέροχο από όλα, παρακάλεσα τον πατέρα σου να πάει και να σε δηλώσει στο δημαρχείο, μου είπε. Ο πατέρας σου αρνήθηκε. Και ο καιρός πέρασε. Ένα μήνα μετά τη γέννησή σου οι χωροφύλακες του χωριού ήλθαν στο πρεσβυτέριο με τις καραμπίνες τους, τα πιστόλια τους, τις ξιφολόγχες τους, τις μπότες τους και το απειλητικό ύφος τους. Προχώρησαν προς τον πατέρα σου, για να του περάσουν τις χειροπέδες.

Για να τον αλυσοδέσουν σαν τους δολοφόνους. Τον φοβέριζαν. Έλεγαν πως θα τον ρίξουν στη φυλακή. Στην υγρή ψάθα. Κι όλα αυτά, γιατί ο πατέρας σου δεν είχε δηλώσει τη γέννησή σου στο δημαρχείο, όπως ο νόμος το διατάζει για κάθε πολίτη με ποινή φυλακίσεως. Αυτή τη φορά ο πατέρας σου ήταν υποχρεωμένος να δηλώσει πως υπήρχες. Πως είχες γεννηθεί. Διαφορετικά δεν θα το είχε κάνει. Και συ θα ζούσες λαθραία πάνω στη γη... Τώρα είσαι δηλωμένος... Αλλά με κάποια ανακρίβεια... Στην ταυτότητά σου είναι γραμμένο πως γεννήθηκες στις 15 Σεπτεμβρίου. Και αυτό είναι λάθος. Διότι γεννήθηκες στις 9 Σεπτεμβρίου.

Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος απ΄το επεισόδιο αυτό. Όχι μόνο απαλλάχτηκα απ΄τον παλαιό άνθρωπο διά του βαπτίσματος, αλλά και η ημερομηνία της φυσιολογικής γεννήσεώς μου είναι ανύπαρκτη ακόμα και στα ληξιαρχικά έγγραφα. Διότι είναι μια μέρα για να τη λησμονεί κανείς.
Εάν εμείς οι απόγονοι των Ρωμαίων των Καρπαθίων δεν γιορτάζουμε τη μέρα της φυσιολογικής μας γεννήσεως, γιορτάζουμε εντούτοις με πρωτόγνωρη χαρά, με μουσική, με προσκεκλημένους και την πιο δυνατή μεγαλοπρέπεια, την ονομαστική μας γιορτή.

Γιορτάζουμε, δηλαδή, το όνομα που πήραμε με το βάπτισμα. Διότι η ημέρα του βαπτίσματός μας είναι η ημέρα της πραγματικής μας γεννήσεως. "Το βαπτισθήναι αυτό το κατά Χριστόν γεννηθήναι και λαβείν αυτό το είναι και υποστήναι μηδένόντας". (Ν.Καβάσιλα)

"Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν" (Πραξ.ιζ, 28) "Η φυσιολογική μας γέννηση είναι ένα γεγονός ανακατεμένο με την ασθένεια που πήραμε στον Παράδεισο". (Σοφρ. Ιεροσολύμων)

Το βάπτισμα είναι μια πράξη επανορθωτική. Μας αποκαθιστά, μας αναγεννά, μας αναδημιουργεί. "Τους γεννωμένους και πλαττομένους και άλλοτε γεννηθήναι και απολέσαντας την μορφήν νυν δευτέρα γεννήσει προς το πρώτον είδος αύθις επανιέναι, καθάπερ ανδριάντος ύλην το είδος απολωλεκότος". (Ν. Καβάσιλας)

Το όνομά μου Βιργίλιος -το όνομα που θα φέρω εδώ κάτω και στην αιωνιότητα- δεν το πήρα τη μέρα της γεννήσεώς μου, διά του τοκετού της μητέρας μου, αλλά τη μέρα του βαπτίσματός μου. Κατά την αληθινή μου γέννηση. Και το βάπτισμα, εκτός των άλλων, λέγεται και Ημέρα του Ονόματος ή Ονομαστική Ημέρα. Αυτή είναι η μέρα των γενεθλίων μας. Διότι σ΄αυτή την αξιομνημόνευτη μέρα δεν παίρνουμε το όνομα από το στόμα του ιερέως ούτε της μητέρας μας αλλά από το Θεό, τον Ουράνιο Πατέρα μας και Δημιουργό μας. Ο Θεός κατεβαίνει απ΄τον ουρανό και σκύβει επάνω μας. Μας δίνει ένα όνομα. Αναγνωρίζει σε μας ένα από τα παιδιά του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι κατηγορηματικός: "Ώσπερ γαρ όταν βαπτίζη (ο ιερεύς) ουκ αυτός σε βαπτίζει, αλλ΄ο Θεός εστιν ο κατέχων σου την κεφαλήν αοράτω δυνάμει, και ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε άλλος τις τολμά προσελθείν και άψασθαι".

Εκείνη τη μέρα ο Θεός γίνεται ο αποκλειστικός πατέρας μας. Γινόμαστε νόμιμα και για την αιωνιότητα παιδιά του. Είναι μια γέννηση ασύγκριτα ωραιότερη, ευγενέστερη απ' την άθλια φυσιολογική μας γέννηση. Και την απόδειξη ότι αυτή τη μέρα ο ίδιος ο Θεός είναι που μας γεννά, εγγίζοντάς μας με το χέρι του και χορηγώντας μας το όνομα, με το οποίο θα μας αναγνωρίσει και το οποίο θα φέρουμε στην αιωνιότητα (διότι απ' τη νέα αυτή γέννηση βγαίνουμε αθάνατοι).

Είναι πάντοτε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που μας τη δινει: Δεν είναι μόνο το χέρι του ιερέως που εγγίζει το κεφάλι του βαπτιζομένου αλλά επίσης και το δεξί χέρι του Χριστού, όπως φανερώνεται απ' τα λόγια εκείνου που βαπτίζει. Ο ιερεύς δεν λέγει: "Σε βαπτίζω τάδε...". Ο ιερεύς λέει: "Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού...". Δείχνοντας έτσι πως είναι μόνο ο λειτουργός της χάριτος και πως δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δανείζει το χέρι του. Αυτή τη μέρα ο Θεός μάς λέει: "Υιός μου ει συ. Εγώ σήμερον γεγέννηκά σε"(Πραξ.ιγ,33). Η απόφαση με την οποία ο Θεός κατεδίκαζε τον άνθρωπο στο θάνατο: "Γη ει και εις γην απελεύση"(Γεν.γ,19) ακυρώθηκε με το βαπτισμα. Ήταν μια θεϊκή καταδίκη και δεν μπορούσε να ακυρωθεί απ' την ανθρωπότητα. Βρέθηκε όμως ένα φάρμακο. Ο άνθρωπος να πεθάνει και να αναστηθεί. (Αγ. Αμβροσίου)

Και τούτο είναι το βάπτισμα: ο θάνατος του καταδικασμένου ανθρώπου και η ανάσταση του νέου ανθρώπου. Για μας τους Ρουμάνους χριστιανούς των Καρπαθίων η φυσιολογική
γέννηση δεν έχει λοιπόν κανένα ενδιαφέρον. Τι να γιορτάσεις; Μια πτώση; Μια καταδίκη; Μια έξωση και μια ύπαρξη στην εξορία; Τη βιολογική ύπαρξη; Στη γη; Έρχεται κανείς σ' ένα μέρος της γης που δεν έχει διαλέξει. Ακόμη περισσότερο, δε διαλέγει κανείς ούτε αυτήν τη μητέρα του κι αυτόν τον πατέρα του ούτε τη γλώσσα που θα μιλήσει με τους άλλους ανθρώπους. Είναι παράλογο να γιορτάζουμε αυτά τα πράγματα. Ενώ για την άλλη γέννηση, το Βάπτισμα, το σωστό είναι το αντίθετο. Βγαίνει κανείς από το νερό της κολυμβήθρας υιός του Θεού. Είναι νόμιμα αθάνατος, υιοθετημένος από το Δημιουργό και κληρονόμος της Βασιλείας των ουρανών. Είναι κανείς κάτι περισσότερο και από τους πρίγκιπες του κόσμου. Περισσότερο και από το γιο ενός αυτοκράτορα της γης. "Αντί μεν της αλουργίδος την αρετήν ημφιεσμένη (η ανθρώπινη φύσις), ό δη πάντων βασιλικώτατον εσθημάτων (ενδυμάτων) εστίν. Αντί δε του σκήπτρου τη μακαριότητι της αθανασίας ερειδομένη. Αντί δε του βασιλικού διαδήματος τω της δικαιοσύνης στεφάνω κεκοσμημένη, ώστε διά πάντων εν τω της βασιλείας αξιώματι δείκνυσθαι δι' ακριβείας προς το αρχέτυπον κάλλος ομοιωθείσαν".

Είναι κανείς τελείως γυμνός. Τόσο δα μικρός. Αλλά βγαίνοντας από τα αγιασμένα νερά του βαπτίσματος είναι κάτοχος των πάντων. Με το Βάπτισμα η καταδικαστική απόφαση "γη ει και εις γην απελεύση" ακυρώθηκε. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Ο άνθρωπος δεν έχει απλώς αμνηστευθεί και μεταταγεί στην κατάσταση της αθωότητος, στην οποία βρισκόταν προ της πτώσεως. Είναι κάτι περισσότερο από πριν. Ο άνθρωπος που βγήκε από τα βαπτιστικά νάματα είναι ασύγκριτα ανώτερος από τον Αδάμ. Το βάπτισμα είναι μια νέα δημιουργία του ανθρώπου, καλύτερη από την πρώτη. Διότι κατά τη δημιουργία του ανθρώπου ο Θεός είπε: "ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν". Στο βάπτισμα "ο την του Πνεύματος λαβών χάριν, τίνος δεήσεται βοηθού ετέρου; Ο εις το σώμα του Χριστού τελών, ποίαν έχει λοιπόν συμμαχίας χρείαν; Τότε κατ' εικόνα Θεού εποίησεν τον άνθρωπον, νυν αυτώ τω Θεώ ήνωσε. Τότε ιχθύων άρχειν και θηρίων εκέλευσε, νυν υπεράνω των ουρανών την απαρχήν ημών ανήγαγεν. Τότε Παραδείσου έδωκε την δίαιταν, νυν δε τον ουρανόν ημίν ανέωξε. Τότε επλάσθη τη έκτη ημέρα... νυν τη πρώτη ημέρα και εν προοιμίοις, ότε και το φως". (Ιω. Χρυσόστομος)

Όπως ακριβώς μερικά παιδιά που γεννιούνται στα ξένα -με την εγγραφή τους στο προξενείο της μακρινής χώρας, όπου βλέπουν το φως της μέρας- γίνονται πολίτες της πραγματικής των πατρίδας, της μητροπόλεως, έτσι και με το Βάπτισμα. Τα παιδιά που γεννιούνται από τη γυναίκα, εδώ στη γη γίνονται πολίτες του ουρανού. Αποκτούν τα δικαιώματα των πολιτών της άνω πατρίδος, δηλαδή την αθανασία. Αυτό γίνεται σε κάθε εκκλησία, όσο μικρή κι αν είναι, όσο αμαρτωλός κι αν είναι ο ιερεύς και όσο άθλια η κατάσταση του βαπτιζομένου. Διότι μία πράξη προξενική, μία πράξη συμβολαιογραφική, δεν εξαρτάται από τη μεγαλοπρέπεια της οικοδομής μέσα στην οποία έχει μονογραφηθεί ούτε από την αξία του προξένου, που εκτελεί χρέη συμβολαιογράφου και του υπαλλήλου του κράτους. Αυτό το γεγονός έχει τόσο μεγάλη σπουδαιότητα για μας-τους χριστιανούς κατοίκους της μεγάλης ανατολικής περιφέρειας της Ευρώπης -που θα ήταν ντροπή να γιορτάζουμε τα γενέθλια της φυσιολογικής γεννήσεώς μας στον κόσμο τούτο. Κρατούμε την ημερομηνία της πνευματικής μας γεννήσεως, στην οποία συμμετέχουν και παρευρίσκονται όχι μόνο οι γείτονες, οι φίλοι μας του κόσμου τούτου και οι συγγενείς μας κατά σάρκα, αλλά όλες οι ουράνιες δυνάμεις. Το θέαμα είναι τόσο εκθαμβωτικό και με ένα τόσο ασυνήθιστο κοινό, που κανένας άνθρωπος, όσο πλούσιος κι αν είναι, δεν μπορεί να το έχει ποτέ στα γενέθλιά του.

Να τι λέει ο άγιος Αμβρόσιος για το Βάπτισμα: Οι άγγελοι σάς είδαν να πλησιάζετε και την ανθρώπινη φύση, που άλλοτε ήταν μουντζουρωμένη απ' τη μαύρη ακαθαρσία της αμαρτίας, την είδαν ξαφνικά να λάμπει. Και οι άγγελοι ρώτησαν "τις αύτη η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη;" (Άσμα Ασμ.η,5) Κι αυτοί οι άγγελοι θαυμάζουν.

Με το βάπτισμα εμείς οι χριστιανοί γινόμαστε πολίτες της ουράνιας Ιερουσαλήμ, που είναι η αληθινή μας μητροπολιτική πατρίδα. Οι τρεις καταδύσεις συμβολίζουν τις τρεις ημέρες που ο Χριστός πέρασε μέσα στον τάφο. Κάτω στη γη. Κάθε βαπτιζόμενος συμμετέχει στο θάνατο, τον ενταφιασμό και την Ανάσταση του Χριστού. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε από τη γυναίκα πεθαίνει. Και ένας νέος άνθρωπος ανασταίνεται από τα ύδατα. Και ο αναστημένος παίρνει το όνομα του χριστιανού, που σημαίνει χρισμένος. Διότι είναι σημειωμένος με το λάδι, σφραγισμένος. Το άγιο έλαιο με το οποίο είναι χρισμένος ο καινούργιος χριστιανός είναι η Σφραγίς του Αγίου Πνεύματος. Το άγιο Χρίσμα, που γίνεται με το Άγιο Μύρο, μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα αληθινά. Δεν είναι απλώς ένα σύμβολο. Το Άγιο Μύρο με το οποίο σφραγιζόμαστε, παρασκευάζεται σε μια μεγαλειώδη τελετή, από τις μοναδικές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μόνος του ο Πατριάρχης ετοιμάζει το άγιο Μύρο.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Στο βάτισμα και με το χέρι του ιερέως παίρνουμε τη σφραγίδα απ' αυτό το Άγιο Πνεύμα. Και από τον ίδιο το Θεό Πατέρα παίρνουμε το όνομα, το όνομά μας, που θα φέρουμε σ' όλη μας τη ζωή και που θα χαραχθεί στο σταυρό του τάφου μας.

Τα γενέθλια σε εμάς -τους Ρουμάνους και Χριστιανούς- είναι η μέρα της νέας μας δημιουργίας, στην οποία ο καθένας από μας παίρνει το όνομά του. Είναι μια διπλή ονομαστική γιορτή. Διότι παίρνουμε δύο ονόματα εκείνη τη μέρα, που χριζόμαστε σαν τους βασιλείς και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Και είναι το βάπτισμα η ονομαστική μας γιορτή, διότι σ' αυτό παίρνουμε πρώτα το όνομα του Χριστιανού. Ο Άγιος Κύριλλος ο Ιεροσολύμων μας εξηγεί: "Τούτου του αγίου χρίσματος καταξιωθέντες, καλείσθε Χριστιανοί, επαληθεύοντες τη αναγεννήσει και το όνομα. Προ γαρ του καταξιωθήναι υμάς ταύτης της χάριτος, ταύτης της προσηγορίας κυρίως Χριστιανοί ουκ ήτε άξιοι, αλλ' οδεύοντες προεβαίνετε εις το είναι". Παίρνοντας το όνομα του Χριστιανού, τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, σημαίνει πως του ανήκουμε. Βρισκόμαστε κάτω από την προστασία του. Χωρίς να μπορούν να μας φτάσουν οι προσβολές των εχθρών μας. Διότι κάθε θησαυρός που είναι σφραγισμένος, είναι ασφαλισμένος.

Ένα πρόβατο που φέρει τη σφραγίδα του κυρίου του, είναι σεβαστό. Ο ολοθρευτής άγγελος παλιά άφηνε τα παιδιά που έφεραν το σημάδι και χτυπούσε τα άλλα. Έτσι και εκείνοι που είναι σημαδεμένοι με τη σφραγίδα που πήραν στο βάπτισμα, αναγνωρίζονται από τους αγγέλους και τους δαίμονες, ότι ανήκουν στην οικογένεια του Χριστού. Μπροστά στο σημάδι αυτό οι δαίμονες τρέμουν, νιώθουν άοπλοι και τρέπονται σε φυγή.

 Οι άγγελοι, αντίθετα, τρέχουν κοντά στους Χριστιανούς -κοντά σ' αυτούς που φέρουν τη σφραγίδα- σαν σε δικό τους. Είναι οι άγγελοι που προετοιμάζουν το νερό του βαπτίσματος: Καθαρισμένοι μέσα στα ύδατα, κάτω απ' την ενέργεια ενός αγγέλου, ετοιμαζόμαστε για το Άγιο Πνεύμα. Ο άγγελος προΐσταται στο βάπτισμα, ετοιμάζει τους δρόμους του Αγίου Πνεύματος, ετοιμάζει την κάθαρση του προπατορικού αμαρτήματος. 

Αλλά οι άγγελοι που παίρνουν μέρος στο βάπτισμά μας, δεν κάνουν μόνο αυτό. Ψάλλουν, όπως ακριβώς όλοι ο χοροί στην εκκλησία, όταν γίνεται κάποια ιερή ακολουθία. "Άγγελος εστί ζώον λογικόν, άυλον, υμνολογικόν, αθάνατον". 

Αν σηκώσετε τα μάτια σας -όχι τα σάρκινα μάτια, διότι η σάρκα δε βλέπει τα ουράνια πράγματα, αλλά τα μάτια της ψυχής- θα δείτε τους αγγέλους που σας περικυκλώνουν στο βάπτισμα και ψάλλουν: Υψώστε τα μάτια του πνεύματός σας, μοιάστε με τους χορούς των αγγέλων, ο Ύψιστος Θεός του σύμπαντος στο θρόνο του, ο μονογενής Υιός του καθισμένος στα δεξιά του και το Άγιο Πνεύμα που βρίσκεται στο πλάι τους, οι Θρόνοι και οι Κυριότητες που εκτελούν το λειτούργημά τους...

Οι άγγελοι επίσης είναι εκείνοι που γράφουν το όνομά μας στον ουρανό, ακριβώς όπως οι ιερείς το καταχωρούν στην εκκλησία. Και γι' αυτό το λόγο νιώθω άσχημα, όταν με φωνάζουν και με τα δύο ονόματά μου. Ένα μόνο όνομα έχω, αυτό που πήρα κατά το βάπτισμα. Οι άγγελοι το καταχώρησαν στο βιβλίο του ουρανού. Είναι το όνομά μου σαν πολίτου της ουρανίου Ιερουσαλήμ. Και με το όνομα Βιργίλιος θα με καλέσει ο Θεός στην έσχατη Κρίση. Όταν κοινωνώ στο θυσιαστήριο, λέω: "Εγώ, ο ιερεύς Βιργίλιος, κοινωνώ". Δε λέω: "Εγώ, ο ιερεύς Γκεωργκίου". Γκεωργκίου είναι ένα όνομα, που δε γνωρίζει ο Θεός. Που δε μου ανήκει. Στην εξομολόγηση, όταν βρίσκομαι γονατισμένος μπροστά στην εικόνα του Παντοκράτορος και κάτω από το επιτραχήλιον, ο πνευματικός ρωτάει για τα αμαρτήματά μου και απευθύνεται σ' εμένα λέγοντάς μου: Πάτερ Βιργίλιε. Ποτέ δεν είμαι ο Γκεωργκίου. Το όνομα Βιργίλιος θα αναφερθεί κατά την ημέρα του θανάτου μου και του ενταφιασμού μου από τον ιερέα στις δεήσεις του και αυτό το όνομα είναι που θα χαραχτεί στο ξύλο του επιτάφιου σταυρού μου, στο κοιμητήριο, όπου θα περιμένω την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή.

 Οι Χριστιανοί μου στην εκκλησία όπου είμαι ιερεύς, οι γιοι και οι κόρες μου εν Χριστώ και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί με ονομάζουν "πάτερ Βιργίλιε". Κανείς απ' αυτούς δε με λέει "πάτερ Γκεωργκίου". Διότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Γκεωργκίου είναι ένα όνομα που ανήκει στη γήινη ζωή μου, τη φθαρτή, τη βιολογική, τη φυσιολογική. Γκεωργκίου είναι ένα όνομα που δεν έχει νόημα, παρά μόνο σ' αυτόν τον κάτω κόσμο, την κοινωνία και τη γήινη ιστορία. Βιργίλιος είναι ένα όνομα για την αιωνιότητα. Ένα όνομα παρμένο από ψηλά. Απευθείας από το Θεό. Διότι "ο Θεός γνωρίζει να διαχωρίζει το λαό του μ' ένα δίκαιο και κατάλληλο τρόπο, όχι μόνο σε φυλές, οικογένειες και οίκους, αλλά και ατομικά, εξ ονόματος" (Αριθμ. α' 17).

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Εκτός απ' όλ' αυτά, υπάρχουν άπειροι λόγοι για τους οποίους, αντί να γιορτάζουμε την ημέρα της φυσιολογικής γεννήσεώς μας, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της γης, γιορτάζουμε τη γιορτή του ονόματός μας, την ονομαστική γιορτή μας.

Πρώτα ο άγιος του οποίου φέρουμε το όνομα είναι ένα αδιάσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας και της καθημερινής ζωής μας. Παίρνουμε την εικόνα του αγίου προστάτου μας την ημέρα του Βαπτίσματός μας και τη φυλάμε σ' ολόκληρη τη ζωή μας κρεμασμένη στον τοίχο που βρίσκεται προς την ανατολή. Και όταν μετακομίζουμε, παίρνουμε τον άγιο μαζί μας. Και τη μέρα του θανάτου μας θα μας βάλουν την εικόνα του αγίου μας πάνω στο στήθος μας. Και όλοι εκείνοι που θα έλθουν να μας αποχαιρετίσουν, θα αποθέσουν τον ασπασμό τους στην εικόνα του αγίου, που θα βρίσκεται πάνω στο άψυχο στήθος μας, σαν να έδιναν ένα φίλημα στο ζωντανό μέτωπό μας. Διότι,εάν εμείς πεθάνουμε, οι άγιοι παραμένουν ζωντανοί, όχι μόνο στον ουρανό αλλά και στη γη.

Ο άγιος, του οποίου φέρουμε το όνομα, είναι συγχρόνως και ο πρεσβευτής μας στον ουρανό. Θα είναι ένας από τους υπερασπιστές μας στην έσχατη κρίση, πολύ κοντά στη Θεοτόκο, τη μητέρα του Θεού και πλάι στο φύλακα άγγελό μας.

Στην ονομαστική γιορτή μας παίρνουν μέρος πρώτα οι γονείς μας κατά σάρκα, ο πατέρας μας, η μητέρα μας, οι αδελφοί μας και οι αδελφές μας. Αλλά στην κορυφή του τραπεζιού, στην τιμητική θέση, κάθεται ο ιερεύς του χωριού, ο πνευματικός μας πατέρας. Διότι με το στόμα του είναι που μας έδωσε ο Θεός το όνομά μας, το όνομα που γιορτάζουμε τη μέρα εκείνη. Και είναι φυσικό να προϊσταται αυτός. Έρχονται ακόμα οι φίλοι μας, τα ξαδέλφια μας, οι γείτονές μας, οι συμμαθητές μας. Όλοι είναι καλεσμένοι στην ονομαστική γιορτή μας. Αλλά αόρατος, πλάι στον ιερέα, βρίσκεται ο άγιος προστάτης μας, του οποίου φέρουμε το όνομα και του οποίου το όνομα γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα. Ο άγιος είναι ένας άνθρωπος της γης, που αν και είχε σώμα σαρκικό και οστά, κατέκτησε τον ουρανό. Ένας άγιος, που ζει ταυτόχρονα στη γη και στον ουρανό. Είναι ταυτόχρονα πολίτης των δύο πατρίδων, της άνω και της κάτω. Ένας άνθρωπος όπως όλοι εμείς, αλλά που θέωσε το σώμα του και τη ζωή του.

Και καθώς είναι όλος ζωή, έχει το δικαίωμα να μένει μεταξύ των αγγέλων. Οι πιο πολλοί άγιοι βρίσκονται στον ουρανό από αιώνες. Αλλά τη μέρα της ονομαστικής μας γιορτής κατεβαίνουν στη γη κι ενώ είναι κάτοικοι το, είναι κι αυτοί καλεσμένοι μας και ζουν κοντά μας,μεταξύ μας. Κάθε χρόνο περιμένουμε -χωρίς κανένα κίνδυνο να διαψευστούμε- την κάθοδο του προστάτου αγίου μας από τον ουρανό. Έρχεται στο σπίτι μας. Μπαίνει κάτω από τη στέγη μας. Θα μείνει συντροφιά μας όλη τη μέρα.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Τη μέρα της ονομαστικής του γιορτής ο άνθρωπος δέχεται στο σπίτι του, κάτω από τη στέγη του, επί της γης, για μια ολόκληρη μέρα, όλα τα μεγαλεία του ουρανού. Τα Χερουβίμ με τα αναρίθμητα μάτια, τα Σεραφείμ, με τις έξι φτερούγες, τους αγγέλους με τα γυμνά πόδια, τους αγγέλους φύλακες των γονέων μας, των φίλων μας, του χωριού μας, της εκκλησίας μας... Μα υπάρχει και συνέχεια. Μαζί με τους αγγέλους κατεβαίνουν απ' τον ουρανό οι άλλοι άγιοι, οι ομολογηταί, οι μάρτυρες, οι νεκροί συγγενείς, οι γείτονες που βρίσκονται θαμμένοι από πολλούς αιώνες κοντά μας και όλοι οι νεκροί αδελφοί χριστιανοί γείτονες ή εκείνοι που φέρουν το ίδιο όνομα με τον άγιό μας. Όλοι είναι εκεί. όλοι οι παλαιοί κάτοικοι. Διότι όλοι είναι καλεσμένοι στην ονομαστική μας γιορτή.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Όλοι οι πολίτες της γης ανταμώνονται ξαφνικά με τους πολίτες του ουρανού. Και τούτο εξαιτίας της ονομαστικής γιορτής. Όπως οι Απόστολοι στη Μεταμόρφωση του Χριστού, πάνω στο όρος Θαβώρ, είχαν προγευθεί τη μέλλουσα ζωή τους στον ουρανό, έτσι και μεις οι φτωχοί χριστιανοί της ανατολικής πλαγιάς των Καρπαθίων, τη μέρα της ονομαστικής μας γιορτής προγευόμαστε τη μέλλουσα ζωή και τον ουρανό. Όταν όλα και όλοι θα είναι μαζί.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Να τι είναι για μας ,τους φτωχούς Μολδαβούς της Ρουμανίας του

Βορρά,τους μακρινούς απόγονους της Ρώμης,η ονομαστική γιορτή...

Από το βιβλίο "Ένα όνομα για την αωνιότητα"

VIRGIL CHEORGIU

Εκδόσεις "Τήνος" 1970

ΠΗΓΗ

http://panagiaalexiotissa.blogspot.com