Οι Άγιοι Πατέρες για την Παρθενία και τον γάμο

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος σ’ ὅλες τίς διδαχές του, καί μάλιστα ὅσον ἀφορᾶ τήν ἁγνότητα καί τά σαρκικά ἁμαρτήματα, ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν συγχρόνων Ἁγίων. Ἀπό αὐτό πιστοποιεῖται τό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν νοῦν του, τό Ὁποῖο τόν ἐφώτιζε νά λέγει αὐτά πού διαχρονικά Ἐκεῖνο διδάσκει στήν Ἐκκλησία. Γιά νά φανεῖ αὐτή ἡ ταύτιση, θά παραθέσουμε στήν συνέχεια[1] ἐνδεικτικά κάποιες θέσεις συγχρόνων ἁγιασμένων Πατέρων ἀλλά καί ἐπίσημα ἀναγνωρισμένων ἀπό τήν Ἐκκλησία Ἁγίων.

 «Kατά τήν ἐκκλησιαστικήν ἀντίληψιν», διδάσκει ὁ Ὅσιος Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, «ὑπάρχουν τρεῖς βαθμοί πνευματικῆς καταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου: ἡ ὑπερφυσική κατάστασις, ἡ φυσική καί ἡ παρά φύσιν ἤ ἐναντίον τῆς φύσεως. Ἡ παρθενία καί ἡ μοναχική σωφροσύνη, ἐννοούμεναι ὡς δωρεαί τῆς χάριτος, ἀνήκουν εἰς τήν πρώτην κατάστασιν. Εἰς τήν δευτέραν κατατάσσεται ὁ εὐλογημένος γάμος. Πᾶσα ἄλλη μορφή σαρκικῆς ζωῆς εἶναι πνευματικῶς ἤ κατωτέρα ἤ παρά φύσιν… Ὁ καθηγιασμένος γάμος, ὁ πειθαρχημένος, ὁ χωρίς διαστροφήν, διατηρεῖ τόν ἄνθρωπον φυσικῶς καί ἠθικῶς, ἐνῶ πᾶσα ἄλλη μορφή σαρκικῆς ἀπολαύσεως, ἔστω καί ὑπό ὀνειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον, ἤτοι ψυχήν καί σῶμα...»[2]. Ἡ ὅποια σαρκική ἁμαρτία φθείρει τό σῶμα καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου χωρίζοντάς τον ἀπό τόν ὑπέρ πᾶσαν καθαρότητα Πανάγιο Τριαδικό Θεό.

Ἡ Παρθενία-κατά Χριστόν ἀγαμία ἤ ὁ τίμιος θεόσδοτος Γάμος εἶναι οἱ δύο μόνοι τρόποι θεοφιλοῦς ζωῆς, πού σώζουν τόν πιστό: «...Ἤ νά ἀσκεῖς τήν μόνωση (μονήρη παρθενικό βίο)», συμβουλεύει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, «ἐσύ ὦ θεοφιλῆ, ἤ τήν θεόσδοτη συζυγία. Πίνε νερό ἀπό τά δικά σου φρέατα ἤ σωστότερα τώρα ἄς πῶ, μόνο ἀπό τό δικό σου φρέαρ καί αὐτό μέ σωφροσύνη, νά ἀπέχεις δέ τελείως ἀπό κάθε νόθο ποτό...

Εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος καθαρός ἤ νά καθαίρεται, καί ἔτσι νά μένει συνεχῶς ἀμίαντος, ἀρκούμενος στίς δοσμένες (ἐπιτρεπόμενες) ἡδονές·  αὐτός τοῦ ὁποίου τό σῶμα διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει γίνει ναός τοῦ Θεοῦ καί κατοικεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτό· καί νά σπεύδει γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἁγνότητας καί τῆς σωφροσύνης, νά ἀποφεύγει δέ κάθε ἀκαθαρσία, ἔτσι ὥστε μέ τόν ἄφθαρτο Νυμφίο νά εἴμαστε γιά πάντα εὐφραινόμενοι μαζί Του, στούς ἀμόλυντους νυμφικούς θαλάμους, μέ τίς πρεσβεῖες Αὐτῆς πού Τόν γέννησε, ἐνῶ ἦταν καί παραμένει Παρθένος... Ἀμήν»[3].

Ἡ Παρθενία εἶναι πολύ μεγάλη ἀρετή. Δέν ἀφορᾶ μόνο στό σῶμα ἀλλά καί στήν διάνοια καί στίς αἰσθήσεις καί στόν νοῦ. «Ἡ Ἁγία Γραφή καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «δέχονται ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ παρθενίαν στόν Προφήτη Ἠλία, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστή, τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη καί τήν Παναγία. Κανένα ἄλλο πρόσωπο ... Ὁ Μ. Βασίλειος, ἀσκητικότατος καί αὐστηρότατος... λέγει: «Καί γυναῖκα ἀγνοῶ καί παρθένος οὐκ εἰμί!»[4]. Οἱ Ἅγιοι εἶχαν βαθειά αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ ρύπου πού αὐτή προκαλεῖ. «Διαβάστε», προτρέπει ὁ π. Ἀθανάσιος, «τά ποιήματα τοῦ Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου... «Κύριε», λέει «εἶμαι πόρνος, μοιχός, ἀρσενοκοίτης … », καί ὅμως ὁ Συμεών ὁ Νέος θεολόγος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων γνώρισε τό Χριστό καί εἶναι Ἅγιος! Εἶναι ὁ τρίτος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶχε αἴσθηση αὐτῆς του τῆς ἀνεπαρκείας. «Ναί, Κύριε, δέν ἔκανα πράξη μοιχείας, ὁμοφυλοφιλίας, ἀλλά εἶμαι ἐκεῖνο καί ἐκεῖνο καί ἐκεῖνο». Συνεπῶς, ἔχω νά κάνω πολλή δουλειά»[5].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1]               Καί στά κεφάλαια πού ἀκολουθοῦν.

[2]               Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ,  Ἄσκησις καί θεωρία, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1996, Σελ..61-62.

[3]               Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία E' εἰς τήν Ὑπαπαντήν.., EΠE 9,159-166. PG 151,72A-76B:  «..Ἤ μονίαν ἄσκει, ὦ οὗτος, θεοφιλῆ, ἤ συζυγίαν θεόσδοτον. Πίνε ὕδατα ἀπό σῶν φρεάτων, οἰκειότερον δέ νῦν εἰπεῖν, ἀπό σοῦ μόνου φρέατος, καί τοῦτο σωφρονικῶς, ἀπέχου δέ παντελῶς νόθου ποματος... Ἀνάγκη γοῦν καθαρεύειν ἤ γοῦν καθαίρεσθαι, καί οὕτως ἀμίαντον μένειν διηνεκῶς ταῖς ἐνδεδομέναις ἡδοναῖς ἀρκούμενον, οὗ τό σῶμα ναός Θεοῦ διά τοῦ Πνεύματος γέγονε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ (σελ. 166) οἰκεῖν ἐν αὐτῷ καί πρός κτῆσιν μέν ἁγνείας καί σωφροσύνης σπεύδειν, πορνείας δέ καί πάσης ἀκαθαρσίας ἀποφυγήν, ἵνα τῷ ἀφθάρτῳ νυμφίῳ ἐν ταῖς ἀκηράτοις παστάσι συνδιαιωνίζωμεν πάντες συνευφραινόμενοι, πρεσβείαις τῆς ἐν παρθενίᾳ τεκούσης αὐτόν … Ἀμήν».

[4]               Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Περί παθῶν, ὁμιλία 20η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[5]               Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Σειρά Β΄, ὁμιλία 322η, α΄, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068..