Ένας γέροντας είπε, πως η ταπείνωση είναι ισχυρότερη από κάθε δύναμη. Διηγήθηκε μάλιστα και τούτο:
Δύο επίσκοποι γειτονικών επαρχιών είχαν κάποτε μεταξύ τους κάποια παρεξήγηση.
Κι ήταν ο ένας πλούσιος και αυταρχικός, ενώ ο άλλος ταπεινός. Ο
αυταρχικός ζητούσε να κάνει κακό στον ταπεινό. Το άκουσε αυτός κι έλεγε
στους κληρικούς του:
– Θα νικήσουμε, με τη χάρη του Θεού.
– Ποιος μπορεί, δέσποτα, να τον νικήσει αυτόν; του έλεγαν οι κληρικοί.
– Κάνετε υπομονή, παιδιά μου, και θα δείτε το έλεος του Θεού, τους απαντούσε εκείνος.
Περίμενε λοιπόν την κατάλληλη ευκαιρία. Και όταν ο άλλος επίσκοπος είχε
πανήγυρη κάποιων αγίων μαρτύρων, πήρε τους κληρικούς του και κίνησε,
λέγοντάς τους:
– Ακολουθήστε με! Και ό,τι με βλέπετε να κάνω, αυτό να κάνετε κι εσείς. Και θα τον νικήσουμε!
Καθώς λοιπόν τον ακολουθούσαν, έλεγαν μεταξύ τους:
Φτάνοντας, βρήκαν να γίνεται λιτανεία. Κι ήταν εκεί συγκεντρωμένη όλη η πόλη.
Τότε ο επίσκοπος, μαζί με τους κληρικούς του, πέφτει στα πόδια εκείνου του αυταρχικού λέγοντας:
– Συγχώρα μας, δέσποτα, δούλοι σου είμαστε!
Ο άλλος, κατάπληκτος από το γεγονός, συγκινήθηκε – γιατί ο Θεός αλλοίωσε
την καρδιά του – έπιασε κι αυτός τα πόδια του και του είπε:
– Εσύ είσαι δεσπότης και πατέρας μου!
Από τότε δημιουργήθηκε μεγάλη αγάπη ανάμεσά τους.
Και έλεγε στους κληρικούς του ο ταπεινός επίσκοπος:
– Δεν σας έλεγα, παιδιά μου, ότι θα νικήσουμε με την αγαθότητα του Θεού;
Κι εσείς λοιπόν, όταν έχετε έχθρα με κάποιον, το ίδιο να κάνετε, και θα
νικάτε με την χάρη του Κυρίου.
