Όταν η καρδιά ανοίγεται στον Θεό, συνηθίζει, μαθαίνει να ζει
σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και να εργάζεται τις αρετές. Όταν όμως η καρδιά
κυριαρχείται από τα πάθη, συνηθίζει να τα υποθάλπει, να τα επιθυμεί, να τα
τροφοδοτεί, να φοβάται να ζήσει χωρίς την ηδονή που προσφέρουν τα πάθη, να
υποφέρει από το άγχος, την αναταραχή από τις οδυνηρές συνέπειες της αμαρτίας.
Μία τέτοια καρδιά είναι πλήρως υποταγμένη και υποδουλωμένη στον πονηρό,
αλυσοδεμένη με τα πάθη και τις κοσμικές επιθυμίες. Ζει μία ζωή εγκόσμια, γεμάτη
μέριμνες, άγχος, φοβίες, χωρίς Θεό. Τα πάθη και η αμαρτωλή ζωή αποτελούν την
πηγή του άγχους και την αιτία της κατάθλιψης στους σημερινούς ανθρώπους.
